czwartek, 9 czerwca 2016

„Rozśpiewana Historia 2” Część 63

„Rozśpiewana Historia” Część 63

Ulubiona herbata i ulubione żelki


***Perrie***
- Jesteś sama? Gdzie jest Angel i Liam? – Zayn pojawił się w pokoju z trzema pełnymi torbami zakupów. Sięgnęłam po pilota i ściszyłam głos wydobywający się z telewizora.
- Angel wyszła na łowy, a Liam pobiegł za nią. – wzruszyłam ramionami. Włożyłam do ust pikantnego chipsa, których całe opakowanie znalazła Angel w byłym pokoju chłopaków. Cóż, nie narzekałam.
- I zostawili cię samą? – nie dowierzał Zayn. Odłożył reklamówki na blat w kuchni.
- Angel się wymknęła, a jak Liam się zorientował to chciał iść, ale nie chciał też mnie zostawiać. Kazałam mu iść za nią. Jestem daleko od Lerrodiela, nic mi się nie stanie. – ponownie wzruszyłam ramionami zjadając kolejnego chipsa. Zayn pokręcił głową zdenerwowany.
- Chcesz jeszcze herbaty? Kupiłem więcej imbiru i twoją ulubioną herbatę Yorkshire. Mam też parę innych jakbyś chciała… - Zayn zaczął wyciągać różne przekąski z torby. Przez chwilę czułam się mocno wstrząśnięta. Kupił moją ulubioną herbatę. Ulubione chipsy. Ulubione żelki. Ulubione lody. A nawet dwie czekolady z orzechami laskowymi, bez rodzynek.
- Skąd… - wymknęło mi się zanim zdążyłam przemyśleć pytanie.
- Coś nie tak? To te żelki, prawda? Wiem, że wolisz Haribo, ale ich akurat nie było, więc starałem się znaleźć podobne. Iść do innego sklepu? Może Tesco jeszcze będzie otwarte – mówił wszystko bardzo szybko, a gdy skończył to już chwycił klucze i skierował się do przedpokoju.
- Co? Zayn, przestań. Po prostu byłam zaskoczona, że pamiętasz – zatrzymałam go. Spojrzał na mnie bez przekonania. Nagle do mnie doszło, że nawet z opatrunkiem na twarzy i ogromnym siniakiem rozlewającym się nawet pod jego prawym okiem, ciągle był przystojny. Nie wiem jak to możliwe, wyglądał jak siedem nieszczęść, ale choćby jak nieprzychylnie na niego nie spojrzeć, nie można było powiedzieć, że nie ma w sobie uroku.
- Zrobisz mi proszę herbaty? – zapytałam nieśmiało. Dzięki Bogu, że tu nie ma Liama i nie może odczytać moich myśli. Zayn uśmiechnął się lekko i pokiwał głową. Wrócił do kuchni i zaczął przygotowywać dwa ciepłe napoje. Po dziesięciu minutach podał mi kubek i usiadł obok mnie. Na początku ciążyła nam niekomfortowa cisza, ale w końcu udało nam się nawiązać luźny kontakt. Tęskniłam za tym.
- Kasjerka w supermarkecie skrzywiła się, jak mnie pierwszy raz zobaczyła – zaśmiał się ukazując minę sprzedawczyni, na co i ja wybuchnęłam śmiechem.
- Sam się prosiłeś, mogłeś mnie powstrzymać – zakryłam dłonią usta, bo nie mogłam się przestać śmiać wspominając tą sytuację.
- Zagapiłem się. A poza tym chyba mi się należało. – wzruszył ramionami i uniósł kubek z herbatą do ust.
- Zayn… - westchnęłam przeczuwając do czego zmierza.
- Nie, prawdopodobnie nie będzie lepszego momentu do spokojnej rozmowy. Perrie, chcę powiedzieć, że jest mi naprawdę bardzo, bardzo przykro. To wszystko co ci powiedziałem w hotelu… - odetchnął ciężko – Cóż, to wszystko jest świetnym przykładem, że jestem największym idiotą na świecie. Powiedziałem to, bo chciałem cię zranić. Wiem, jestem okropny. Po prostu… nie wiem... Chciałem, żebyś się poczuła tak, jak ja się czułem, kiedy rozmawiałaś w taki sposób z Lukiem – urwał na chwilę przyglądając się mojej reakcji – Nigdy, nawet przez chwilę, nie myślałem o tobie źle. Jesteś odpowiedzialna, inteligentna, bystra, troskliwa i piękna.
- Um, ja… To była moja wina… Robiłam to specjalnie… - wyjąkałam. Komplement sprawił, że zrobiło mi się gorąco. Nie byłam w stanie teraz spojrzeć Zaynowi w oczy. Zapadła jednak tak długa cisza, że musiałam na niego zerknąć, by zobaczyć wyraz jego twarzy. Przypatrywał mi się, jego brązowe oczy spojrzały prosto w moje. Nagle się nachylił, gwałtownie sięgając do moich ust. Ledwo zdążyłam poczuć jego dotyk, gdy gorąco rozlało się po moim brzuchu oraz udach. Pisnęłam wystraszona.
- Ojej, bardzo przepraszam, ja… - Zayn odstawił swój kubek oraz mój na ławę i szybko chwycił za chusteczki, które mi podał – Jeju, naprawdę przepraszam, poparzyłaś się?
- Nie, nie jest źle – pokręciłam głową i nawet nie wiem czemu, ale zaczęłam się śmiać – To nawet nie było aż takie gorące.
- Przynieść ci jakiś ręcznik, czy coś? Chyba, że wolisz… - spanikował, ale przerwałam jego słowotok kładąc dłoń na jego ręce.
- Jest w porządku. Nic się nie stało – zapewniłam go patrząc mu w oczy. Nagle cała moja pewność siebie wróciła. Zginęła na kilka dni, a teraz wróciła jak gdyby nigdy nic.
- Chciałem tylko… - wydukał przenosząc wzrok na moje usta, a potem szybko wracając do moich oczu. Przełknął nerwowo ślinę.
- Co chciałeś? – uśmiechnęłam się przekrzywiając głowę na bok. Zrozumiał, że się z nim drażnię. Wywrócił oczami i prychnął.
- Dlaczego ty mi to robisz, huh? – spytał na wpół się uśmiechając – Ja tu się stresuję, a ty mnie wyśmiewasz?
- Nie śmieję się z ciebie. Śmieję się z sytuacji. – nie mogłam nic poradzić na to, że zachichotałam. Zawsze miałam pecha. Nic dziwnego, że przy tak ważnym momencie, musiałam się oblać herbatą.
- Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać, wiesz? – Zayn znów przybliżył się do mnie. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.
- I vice versa. – oplotłam rękami jego kark. Kiedy w końcu mnie pocałował, pierwszy raz nie było mi zimno od momentu ataku Lerrodiela. Wszystkie problemy zniknęły. Był tylko Zayn.

*****

***Leigh-Anne***
- To co trzeba kupić? – spytał Niall zaglądając mi przez ramię w karteczkę ze składnikami do eliksiru.
- Arbuza, miód i zieloną herbatę. Resztę składników dała nam Abigail – powiedziałam zastanawiając się, czy potrzeba nam jeszcze czegoś.
- Ja skoczę jeszcze po jakiegoś energetyka – mruknął Ashton i wyprzedził nas znikając za jakimś regałem. Chwyciłam koszyk do ręki, po czym ruszyłam przed siebie w poszukiwaniu składników.
- Przepraszam, za chwilę zamykamy – ostrzegł nas ochroniarz.
- My tylko na sekundkę. Leigh, idź po resztę, ja znajdę arbuza. Spotkamy się przy kasie – Niall uśmiechnął się przepraszająco do ochroniarza, na co ten tylko wywrócił oczami i burknął coś w stylu „byle szybko”. Znalazłam odpowiedni dział z herbatami i wybrałam jak najbardziej naturalną zieloną herbatę, bez żadnych ulepszaczy. Potem szybko ruszyłam do alejki z dżemami, bo wydawało mi się, że widziałam tam miód. Nie pomyliłam się, rzeczywiście na najwyższej półce stało parę ostatnich słoiczków. Sięgnęłam ręką, ale w kozakach na obcasie i tak nie mogłam nawet dotknąć palcem produktu. Już zaczęłam kombinować jak się tam wspiąć, gdy nagle ktoś ściągnął słoik, o który mi chodziło.
- Nie ma za co. – Ashton podał mi miód. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i odebrałam od niego słoiczek. Przez przypadek nasze palce zetknęły się na sekundę i w tym samym momencie zakręciło mi się w głowie, a serce zaczęło bić jak szalone. Westchnęłam ciężko.
- Wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? – wystraszył się Ash.
- Zrobiło mi się słabo przez moment… Ale już jest dobrze. Jej, to było dziwne. – potrząsnęłam głową, by odegnać to uczucie. – Chodźmy, bo Niall będzie się denerwować.
- Tak, właśnie… - tym razem westchnął Ashton.
- Wszystko ok? – zaśmiałam się słysząc jego zrezygnowany ton.
- Tak, po prostu jestem trochę zmęczony – uśmiechnął się niepewnie unosząc do góry puszkę Red Bulla.
- No jesteście, już się bałem, że mnie tu zostawiliście. – Niall podszedł do nas z ogromnym arbuzem w rękach. Skasowaliśmy nasze zakupy, życzyliśmy wszystkim wesołych świąt i czym prędzej udaliśmy się do auta. Jak wracaliśmy do domu El ulice były niemal puste, a na blokach i wystawach sklepowych żarzyły się świąteczne lampki i ozdoby. Było mi przykro, że nie spędzimy tych świąt tak, jak zawsze. Niall zaparkował samochód na podjeździe, zabraliśmy nasze rzeczy i wysiedliśmy. Blondyn włączył alarm i ruszyliśmy ku drzwiom. Nie były zamknięte, więc spokojnie weszliśmy do środka. Gdy nie zastałam Pezz w salonie, ani nikogo w kuchni zaczęłam się denerwować. Zostawiłam zakupy na blacie i zaczęłam szukać przyjaciółki.
- Pezz? Angel! Liam! Już jesteśmy! – zawołałam. Usłyszałam dziwne szmery w naszym tymczasowym pokoju. Niewiele myśląc chwyciłam jakiś posążek z przedpokoju i udałam się w tym kierunku.
- Leigh, hej! Kiedy wróciliście? – do moich uszu doszedł głos Perrie. Odetchnęłam z ulgą i opuściłam rękę z posążkiem, którym spokojnie mogłabym kogoś ogłuszyć.
- Pezz, wszystko gra? Gdzie są wszyscy? – spytałam chwytając za klamkę do pokoju, ale nagle dziewczyna krzyknęła, więc ją puściłam.
- Nie wchodź! Um, przebieram się, oblałam się herbatą… - głos Perrie był nieco piskliwy. Uniosłam jedną brew.
- Gdzie są wszyscy? – ponowiłam pytanie posłusznie pozostając w korytarzu.
- Louis jest ciągle w szpitalu z mamą El, a Angel i Li są na polowaniu czy coś. – mówiła z pośpiechem i niewyraźnie. Nagle drzwi się uchyliły i ostrożnie wyszła zza nich Perrie w podkoszulce i dresach. Ale chyba raczej nie swoich. Zamknęła zaraz za sobą drzwi, skrzyżowała ramiona na piersi i uśmiechnęła się szeroko.
- Na polowaniu? – powtórzyłam zdezorientowana.
- To znaczy tylko Angel, Liam poszedł jej szukać. – poprawiła się blondynka ciągle się szczerząc.
- Um, mogę przejść? Chciałabym się przebrać w coś wygodniejszego. – wyjaśniłam próbując przejść obok niej, ale zagrodziła mi drogę. Przestała się uśmiechać.
- Nie możesz tam wejść – pobladła – Tam jest… pająk. Ogromny, mówię ci. Straszne.
- Perrie, to co robisz jest śmieszne. Masz mnie za głupią? Po pierwsze: nie powiedziałaś, gdzie jest Zayn, czyli musi być tam. Po drugie: ciągle się szczerzysz. Po trzecie: Masz na sobie spodnie Zayna. Po czwarte: masz fobię na punkcie pająków, nie wyszłabyś z pokoju, w którym widziałaś pająka, taka uśmiechnięta. Po piąte: masz malinkę na szyi. – wyliczyłam wszystko spokojnie na palcach.
- To ja może powiem Zaynowi, żeby nie wychodził przez okno… - Perrie wybuchnęłam śmiechem.
- Nie mam jak, zabrałaś moje spodnie! – odezwał się chłopak zza drzwi.
- Śpieszyłam się! – usprawiedliła się Pezz i znowu zaczęła się śmiać.
- Nie wierzę, zostawiliśmy was na parę godzin skłóconych na śmierć i życie, a teraz wracam i przyłapuję was na… - Perrie nie pozwoliła mi dokończyć, bo zasłoniła mi ręką usta.
- Ciii – Perrie nie mogła przestać się uśmiechać. Dawno nie widziałam u niej tego błysku w oczach. – Idź do salonu, dobrze? Zaraz do was z Zaynem dołączymy.
- Chcę za to kolację – zastrzegłam, ale moja groźba nie wyszła, bo sama zaczęłam się szczerzyć.
- Zgoda. – Perrie objęła mnie szybko i posłała wdzięczny uśmiech – Tylko się pozbieram i już idę. Trzymaj ciekawskich panów z daleka.

- Ma się rozumieć – posłałam ostatni uśmiech Perrie i ruszyłam do kuchni – Ej, chłopaki! Chcecie mi pomóc w robieniu eliksiru? 
_________________________________________________

Hej, przepraszam za małe zamieszanie... Poprawiałam rozdział 65 i nagle 63 z drugiej części RH mi się usunął i w jego miejsce wskoczył kolejny 65...
Usunęły się gify uhhhh... Zaraz coś mnie trafi. Chyba nie powinno się walczyć z blospotem, kiedy ma się zły humor :))
Przepraszam jeszcze raz za zamieszanie. 
Dodatkowo: przepraszam za to, że znowu nowy rozdział się nie pojawia i nie pojawia :( Mam nadzieję, że w wakacje w końcu jak uda mi się trochę odetchnąć to znajdę motywację by dokończyć rozdział 64 lub napisać go od nowa... Bo napisać, napisany jest. Tylko jakoś go nie czuję :/ Wybaczcie.

Wasza Nicol x

18 komentarzy:

  1. CO Z ELEANOR????

    OdpowiedzUsuń
  2. (Nieeeeeee, przeskoczyłam na poprzedni wpis :'( i za to nienawidzę blogspota na komórkę :(( ale cóż, spróbuję odtworzyć co napisałam poprzednio...)

    Jeeeeeej, nowy rozdział ❤ I to jeszcze dedykowany mnie ❤ Dzięki, dzięki, dzięki ❤❤❤
    Yeah, Zerrie ❤ czyżby w końcu działo się lepiej między nimi?
    Hah, jak było wspomniane, że Perrie się cały czas uśmiechała, to sama się tak szczerzyłam do komórki, że jakby ktoś mnie widział, to chyba pomyślałby, że jestem nienormalna xD
    A teraz będzie robienie eliksiiiruuuu ❤ Czy będą opisane jakieś efekty specjalne, np tęcza z kociołka, albo jakaś czerwona mgiełka, czy coś? Byłabym niezwykle usatysfakcjonowana i ukontentowana ;D
    Jakbyś uznała ten rozdział za sen, to byłyby tylko 2 wyjścia:
    -w dalszych rozdziałach tak czy siak ma być kochające się i szczęśliwe Zerrie ❤
    Albooo...
    -dowiem sie gdzie mieszkasz i cię ukatrupię ;D
    Wybór należy do ciebie ;)
    Co do pierwszego kwietnia: mieliśmy z geografii pisać kartkówkę, więc przed lekcjami poszedł do pani komitet powitalny. Zanim w ogóle zdążyli podejść i spytać o przełożenie kartkówki, pani z daleka zaczęła powtarzać, wykrzykując "nie, nie, nie!!" xD Więc klasa postanowiła sama sobie "przełożyć" sprawdzian. Umówiliśmy sie z klasą równoległą, że my pójdziemy na ich chemię, a oni na naszą geografię. I tak się stało. Ale po kilku minutach wrócili na chemię, bo pani powiedziała im, że będą pisać naszą kartkówkę xf i jak już wszyscy byli w odpowiednich salach pani zarządziła pisanie kartkówki. Wydawało mi się, że coś kręci... Powiedziała, żebyśmy pisali polecenia i od razu odpowiedzi na nie. Podyktowała: "Jaki wpływ... (wszyscy piszą) ma klimat... (rozlegają się sprzeciwy: "ale proszę pani, nie z tego miało być!") i zaćmienie księżyca... (wtedy już wiedziałam na 100%, że pani sobie z nas żartuje) na życie seksualne pingwinów. (i wtedy połowie klasy kopara opadła, a druga połowa w śmiech xD)". I tak sobie minęła reszta dnia, mieliśmy ogólnie wolniejsze lekcje :DD
    Troszkę się rozpisałam o prima aprilis xD
    A wracając do rozdziału... Kocham, kocham i jeszcze raz kocham ❤
    Jest niesamowity ;) a wiedząc, że dodatkowo ci się podoba, zyskuje na wartości :D
    A co do fangirlowania... Ja to robiłam przez większość Twojego opowiadania XDD
    Ostatnią sprawą jest ta moja praca. Już mam na nią pomysł (nawet na kilka ;) ), trochę zaczęłam, ale nie spodziewałam się, że to będzie aż takie trudne :( przygodę z GIMPEM czas zacząć.
    To jak na razie tyle ;)
    Z niecierpliwością czekam na następny rozdział ❤
    JK ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tylko się droczyłam haha *nerwowy śmiech i sprawdza czy wszystkie drzwi są zamknięte*

      Wow, ok, Twój prima aprilis wygrał :D U mnie nie było tak śmiesznie xD

      Dziękuję za miłe słowa, jak zawsze bardzo się cieszę, że Ci się podobało! :)
      Gimp? Woah, to będzie coś wielkiego. Ja nie umiem używać tych wszystkich programów, choć bym chciała, może w wakacje znajdę trochę czasu ^^ Jejku, dziękuję za wszystko ♥
      N.x

      Usuń
    2. No weeź, przecież nic bym ci nie zrobiła ;* kto by wtedy pisał tak cudowne opowiadanie? ;)

      A co tam u ciebie było? ;D

      Szczerze mówiąc, ja też jeszcze nie bardzo ogarniam gimpa, to mój pierwszy projekt xD. Tak ogólnie to oglądam sobie różne poradniki i czytam trochę na forach... No, mam nadzieję, że mi sie uda xD. Też sobie wcześniej myślałam, że przydałoby sie wziąć za takie programy... I w końcu sie zebrałam w sobie ;) Wydaje mi się, że to może mi się bardziej przydać, niż excel z informatyki -,-

      Achhhh, nie mogę doczekać się wakacji <3 ale na szczęście jeszcze w międzyczasie tydzień wolnego, bo majówka+matury ;) takie są zalety gimnazjum podłączonego do liceum xD

      Kończę, i czekam na rozwinięcie akcji <3
      JK ;)

      Usuń
    3. U mnie w prima aprilis nic ciekawego nie było haha :(

      Ja też mam dłuuugi weekend! Takie są zalety małego liceum ;D Jeszcze do tego rozpocznie się koncertem, na który już odliczam dni *-* Nie mogę się doczekać!

      N.x

      Usuń
    4. Cóż to za koncert? :D Długi weekend, dużo czasu wolnego <3 osobiście wolę nieć dłużej wolne (przedłużenie majówki) niż mieć w trakcie egzaminów gimnazjalnych :P

      I wiesz, nie żeby coś...


      Ale ja...


      To z wieeeelką, ogromną chęcią....






      Przeczytałabym już następny rozdział!!!!!!!!!1!1!1!1!11!!1!!


      (I te specjalne 111 xD)


      Ale mówię serio xf

      Więc wstawiaj, bo doczekać sie nie mogę ;D

      Zniecierpliwiona,
      JK :D

      Usuń
    5. Jadę na koncert Adama Lamberta ♥
      Postaram się, ale jak do tej pory to co napisałam to jakoś średnio mi się podoba :/ Jeszcze muszę nad tym popracować.

      N.x

      Usuń
  3. Ciesze się że udało ci się odblokować wene ♥ Nareszcie rozdział :3 . Już serio nie mogłam się doczekać aż napiszesz, bo tak czytam te wszystkie inne ff i i tak miałam w głowie tylko to xdd . A tak wgl to djejbsjdjsjjsjjs zerrie razem *,* . Brakowało mi ich. Jeszcze tylko czekam na resztę par. Ja zawsze chciałam zrobić taki filmik inspirowany tym ff albo jakiś obrazek czy taki malutki komiksik, ale niestety nie mam talentu XDD Co jak co ale ja nawet porządnego kwiatka nie narysuje hah XD . Dobra nie rozpisuje się bo mnie już kciuki bolą od pisania XD . Rzyczę weny i czasu do pisania ;* Pozdrowionka
    ~ Melcia ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Awww dziękuję! :)
      Nie trzeba mieć talentu, mogą to być zwykłe patyczaki z podpisem Harry i Jade xd Możesz coś w panitcie (paincie? jak to się odmienia?) narysować, może jakąś karykaturę? Haha, byłoby śmiesznie :D
      Dziękuję za miłe słowa ♥
      N.x

      Usuń
  4. Nareszcie, nareszcie Zerrie!!! Czekałam na to dokąd zaczęłaś pisać RH. To najlepsze co mogłaś napisać i myślę, że naprawdę było warto czekać tyle czasu. Sprawiłaś mi tym niezwykłą radość. Bardzo się też ciesze, że wena ci wróciła i mam nadzieje, że nie zniknie :)

    Z pokłonami podziwu Alex

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojejku, dziękuję! Bardzo się cieszę, że Ci się podobało ♥
      N.x

      Usuń
  5. o jaaa! Genialny rozdział! Aż promienieje radością i pozytywnym myśleniem! Uwielbiam poczucie humoru, które zawierasz w tej historii. A Perrie tutaj z Zaynem wymiatają :D Leigh-Anne z resztą nie gorsza xD Jestem mega ciekawa co dalej!
    Tak trzymaj, kochana!
    Twoja Ania :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Przeczytałam tego bloga w dwa dni (noce) i spokojnie mogę przyznać, że jest NAJLEPSZY! Świetny pomysł na fabułę, no i odżywicie Perrie i Zayn sprawili, że wylądowałam na podłodze 😃 dużo weny życzę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojejku, bardzo, BARDZO się cieszę i ogromnie dziękuję :) To dla mnie wiele znaczy, naprawdę ♥
      N.x

      Usuń
  7. Najlepszy blog jakiego kiedykolwiek miałam okazję wiedzieć 😍 Świetny! Masz naprawdę wielki talent! Ahh ta Perrie i Zayn 😆 życzę dużo weny!

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy jeden komentarz! To wiele dla mnie znaczy, z całego serca dziękuję wszystkim ♥