„Rozśpiewana historia 2” Część 30

„Rozśpiewana historia 2” Część 30

Przeznaczony

Piasek. Ślad na sypkiej powierzchni. Muszelka. Nadchodzi fala i wszystko zmywa. Zostawia po sobie zielony wodorost. Widzę ich już dwa. Trzy, nieco dalej jest czwarty. Jest też dużo kolorowych kamyczków i jeśli się lepiej przyjrzę, znajdę i malutkie muszelki. Woda po raz kolejny wszystko zalewa.

- JADE! - czuję mocne szarpnięcie. Obraz ucieka, mój umysł "wraca" do ciała. Czuję już swoje nogi, ręce, przyspieszone bicie serca i okropny ucisk w brzuchu z powodu paniki, strachu. Pod nosem i na ustach mam krew. Otwieram gwałtownie oczy, z których od razu płynie kilka łez.

- Już. Już jest w porządku. Jesteśmy z tobą. - Eleanor od razu mnie przytula. Przez chwilę czuję się nieco oszołomiona, ale uczucie szybko zastępuje zrozumienie. Po moich policzkach spływa stróżka łez.

- Jesteś bezpieczna, Jade. Już po wszystkim. - Perrie dołącza się do uścisku. Jestem śpiąca, wykończona, wystraszona i nie do końca wiem co się dzieje. Czuję jak coś mnie wciąga.Mój umysł ponownie opuszcza ciało.

- Chcę spać... - udaje mi się wydukać zanim pochłania mnie ciemność.

*****

Znów piasek. Muszelka, woda, wodorost i kolejny raz przychodzi fala. Obraz jest tak wyraźny, tak realny, że czuję się jakbym naprawdę tam była. Dostrzegam, że z tą wodą jest coś nie tak. Ma czerwonawy odcień. Krwawy.

******

- Potrząśnijcie nią mocno! Jak to nie zadziała to...

Zachłystuję się powietrzem i otwieram szeroko oczy.

- Obudziła się! - ktoś krzyczy.

- Oh, całe szczęście. - kobiecy głos wzdycha z ulgą. El odkłada wiadro, które trzymała, na podłogę.

- Chciałaś ją oblać wodą?!

- To w ostateczności! - broni się. Kręci mi się w głowie. Czuję, że ktoś przyciąga mnie do siebie. Przez chwilę panikuję i chcę odepchnąć owego człowieka, ale poznaję ten specjalny sposób dotyku, ciepłe ciało i charakterystyczny zapach.

- Harry... - oddycham z ulgą i oplatam swoje ręce wokół jego torsu.

- Spokojnie, to ja. – jakby czytał mi w myślach. Moje serce bije z taką prędkością, że boję się czy czasem nie wybuchnie. Chowam swoją twarz w jego koszulce. Wiem, że po raz kolejny wybrudzę ją krwią, ale teraz potrzebuję jego bliskości.

- Csiii... - szepcze mi do ucha, gdy zanoszę się płaczem. Nie potrafię tego opanować. Choćbym nie wiem jak chciała.

- Przyniosę ciepłe mleko dla niej. - mówi Jesy.

- Zrób kakao. Potrzebuje cukru. - informuje ją El.

- Jak się czujesz? - pyta troskliwie Niall. Czy wszyscy zasnęliśmy w salonie?

- Głowa mnie boli... - mamroczę.

- Hmm... Jade po tych snach ma objawy jak po migrenie. - rozważa Eleanor szukając czegoś w torebce. Po chwili podaje mi tabletkę przeciwbólową, którą przyjmuję z wdzięcznością.

- Muszę iść do łazienki. Potrzebuję wody. - oznajmiam szybko odsuwając się od Harry'ego. Czuję, że robi mi się słabo, a żołądek podchodzi mi do gardła. Biegnę do łazienki niemal wywalając się po drodze. Gdy już myślę, że zwrócę, uczucie mdłości powoli przemija. Prostuję się ostrożnie, chwilę jeszcze stoję w miejscu oceniając, czy już jest w porządku. Podchodzę do zlewu i przemywam twarz zimną wodą. Potem jeszcze raz. I kolejny. Przepłukuję usta, by pozbyć się smaku krwi. Słyszę pukanie do drzwi.

- Jade?

- Um, tak?

- Sprawdzam co z tobą. Mogę wejść? - El jest wyraźnie zmartwiona.

- Mhm. - przytakuję opierając się dwoma rękoma o zlew. Przyjaciółka wchodzi do środka i uważnie lustruje mnie spojrzeniem.

- Czy już jest wszystko w porządku? Czy mdłości ustały? - pyta ciągle przyglądając mi się. Eh, no tak. Przed nią niczego nie ukryję. O wszystkim wie, jeśli chodzi o moje zdrowie.

- Tak. Teraz już jest chyba okey. - przecieram twarz ręcznikiem - Która godzina?

- Siódma z czymś.

- Czemu zawsze tak wcześnie muszą być te koszmary? - wzdycham zdenerwowana. El wzrusza ramionami.

- Tego nie wiem. Ale Angel mówiła, że przeczytała już wszystkie tamte książki i księgi i nic nie znalazła. Same legendy i mity o niejasnym przesłaniu.

- No tak...

- Kieran wczoraj dzwonił. Nawet kilka razy. Nie chciałam cię budzić.

- Oh, ok. Dzięki.

- Powiedział, że dzisiaj postara się przyjść... - El próbowała być delikatna.

- Mhm. Okey, to gdzie wyślemy Harry'ego na ten czas? - zadrwiłam i wywróciłam oczami.

- Musisz powiedzieć Kieranowi. Jak najszybciej.

- Ale co?

- Ty już dobrze wiesz co! Daj mu jasno do zrozumienia.

- Myślisz, że tego nie robię? On cały czas mówi, że jestem pod urokiem Harry'ego. A w historię o naszyjniku nie wierzy.

- To może ja go uświadomię?

- A proszę! Próbuj! Może to coś da. - zgadzam się.

- Chodź. Jesy zrobiła ci kakao. - El złapała mnie za rękę i uśmiechnęła się - Doda Ci trochę sił.

Dziewczyna zaciągnęła mnie na śniadanie mimo moich licznych sprzeciwów.

*****

- Cześć Jade! Jak się masz? - Kieran uśmiechnął się szeroko i od razu przyciągnął do siebie.

- Hej... Dobrze… chyba, że mnie udusisz... - wymamrotałam przez brak powietrza. Chłopak od razu mnie puścił.

- Wybacz. - zachichotał.

- No a jak u ciebie?

- W miarę okey. Nic nowego. - puścił mi oczko. Otworzyłam szerzej drzwi i zaprosiłam go do środka. Usiedliśmy na kanapie w salonie razem z Eleanor, Pezz i Liamem. Wybraliśmy taki team by w końcu wszystko wyjaśnić. Skoro mi nie wierzy, to musi uwierzyć im.

Rozmawialiśmy na początku na błahe tematy. Co chwila czułam wibracje telefonu w kieszeni. Harry. Jak tylko o nim pomyślałam to przypominała mi się jego reakcja, gdy oznajmiliśmy mu, że on nie bierze udziału z nami w rozmowie z Kieranem. Teraz cały czas do mnie pisze, bo kazaliśmy Zaynowi pilnować go.

- A co tam u tego twojego amorka? Nie widzę go tu. Czyżbyś w końcu zrozumiała, że...

- Harry ma się świetnie. - przerwałam mu nim skończył zdanie. Posłałam znaczące spojrzenie El typu " A nie mówiłam?"

- Kieran... - zaczęła dziewczyna, ale teraz to on przerwał.

- Wiem co chcecie mi powiedzieć. To prawda, to prawdziwa miłość, bla bla bla. Nie wierzę wam. Amory nie potrafią kochać. Są fałszywe i złe.

- Nawet nie wiesz jak się mylisz. Amory potrafią kochać. Od zawsze. Ale nie były kochane przed rytuałem. - wytłumaczyła Perrie. Kieran uśmiechnął się złośliwie.

- I dobrze. Nie zasługiwały na to.

- Jesteś okropny! - nie wytrzymałam.

- Ale prawdziwy. Nie oszukuję cię tak jak on.

- Do ciebie nic nie dociera! - wywróciłam oczami. Rozległ się dzwonek do drzwi. Po chwili ktoś zbiegł po schodach, by je otworzyć.

- Niall! - do naszych uszu dobiegł nowy głos.

- O matko, co ci się stało? - wystraszył się chłopak. Wymieniłam zaniepokojone spojrzenia z przyjaciółmi przysłuchując się rozmowie.

- To całe przeznaczenie jest głupie! Nie ma go! Nigdy nikt mnie nie pokocha! Byłam już chyba wszędzie i żadnego przeznaczonego! Będę sama do końca życia! - dziewczyna płakała.

- Kto to? - spytał Kieran.

- Gemma, spokojnie, dopiero zaczęłaś szukać... - pocieszał ją Niall.

- To siostra Harry'ego. - wyjaśniłam.

- O matko, więcej Amorów? To już inwazja! Zaraz ściągnie tu całą rodzinę i już nigdy się od niego nie uwolnisz! Ja stąd idę, bo... - urwał, gdyż do pokoju właśnie wszedł chłopak z płaczącą Gemmą. Dziewczyna pociągnęła nosem i przetarła dłońmi oczy jeszcze bardziej rozmazując swój makijaż. 

Przeniosłam wzrok na Kierana. Miał lekko rozwarte usta, oczy szeroko otwarte i wpatrywał się w siostrę Harry'ego. Zmarszczyłam czoło w zdziwieniu. W tym momencie Gemma uniosła głowę i popatrzyła na mojego przyjaciela. W jednej chwili jej policzki się zarumieniły.

- J-j-jestem Kieran... - wydukał oszołomiony.

- A ja Gemma... - odpowiedziała z charakterystycznym dla siebie wdziękiem, ale wyjątkowo również nieśmiało. Harry wszedł do salonu i zatrzymał się jakby zobaczył ducha.

- Nie... Nie. Nie! To nie możliwe!!! - złapał się za głowę. Patrzył to na Gemmę to na Kierana.

- Czy tylko ja nie rozumiem o co chodzi? - Perrie uniosła lekko rękę.

- Wow... - wyszeptał Liam. Nie, no o co chodzi? Co się dzieje?

- Jesteś... taka... piękna... - Kieran nawet nie zauważył, że jego wróg numer jeden pojawił się w pomieszczeniu.

- Ty też... jesteś przystojny. - zachichotała Gemm. Włosy zakrywały jej policzki, ale mimo to można było zauważyć u niej rumieńce.

- No to są chyba jakieś żarty! - Harry jęknął płaczliwie.

- Nie... - wydukałam pojmując chyba o co chodzi.

- Gemma, idziemy! TERAZ. - Amor złapał za rękę swoją siostrę i starał się ją wyciągnąć z pokoju. Dziewczyna z oporami poddała się bratu, lecz nie traciła kontaktu wzrokowego z Kieranem.

- Co to było? - spytała Perrie, gdy rodzeństwo opuściło juz pokój.

- Ona jest śliczna... - powiedział mój przyjaciel ciągle wpatrując się w miejsce, w którym przed chwilą stała Gemma.

- Halo? - Pezz pomachała chłopakowi ręką przed oczami, ale on wyglądał jakby myślami był zupełnie gdzie indziej.

- Liam… Czy właśnie się stało to, co ja myślę, że się stało? – spytałam powoli przenosząc wzrok z Kierana na Liama.

- Gdybym nie słyszał teraz myśli Harry’ego to bym nie uwierzył. Ale skoro tak przeklina to, to chyba jest prawda…

- Czekaj, czy ty chcesz powiedzieć…? – urwała Eleanor.

- Kieran jest przeznaczonym Gemm.

No nieźle się porobiło.

C.d.n...

________________________________________________________________

Czeeeeeść kochani!!!

I jak? Zaskoczeni? No chyba raczej nikt się tego nie spodziewał xd Ja również. Wpadłam na to zupełnie w nieoczekiwanej chwili i momencie i myślę sobie: "Kurde... To będzie dobre!" No i tak oto mamy rezultat. Teraz Kieran poczuje co to znaczy być przeznaczonym, ha! 

A co Wy o tym myślicie? Jesteście za czy przeciw? Kieran nie jest taki zły... Pamiętajmy, że był zakochany w Jade, nic dziwnego, że chciał o nią walczyć. No, a ze ma taki specyficzny charakter to nie wierzył w "historyjki" Jade o rytuale. No to teraz się przekona :D

No i Gemma wróciła! Yaaay :) Bądźmy szczerzy- jej powrotu naprawdę się nie spodziewałam xd Miała być w tylko jednym rozdziale, no ale cóż :D Plany się zmieniły ;)

Dostałam wczoraj list od mojej kochanej Ani! Czytałam go już chyba z dziesięć razy, sprawił mi ogromną radość! Wysłała także pracę o RH, więc serdecznie zapraszam do zakładki po lewej stronie, by ją obejrzeć, a także inne prace, które też są wspaniałe :) Może coś Was zainspiruje i sami coś narysujecie/zrobicie? Ja cały czas czekam! :)

NIALL WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!!!!! 

Wow, będziesz świetował swoje urodziny na takim ogroooooomnym stadionie! Zasłużyłeś! Jesteś wspaniały, kochany, słodki, uroczy, miły i zabawny! Wszyscy Cię bardzo mocno kochamy! Życzę Ci spełnienia marzeń (mimo, że już parę udało Ci się zrealizować), samych miłych chwil, jeszcze więcej sukcesów i samych dobrych ludzi na Twojej drodze. Wszystkiego najlepszego!!!

Chcę życzyć także wszystkiego dobrego moim ukochanym rodzicom w dniu 17 rocznicy ślubu :) Kocham Was bardzo mocno!!! ;***

To chyba wszystko co chciałam powiedzieć :) 

Jak tam u Was w szkole? Lepiej troszkę? ;P U mnie średnio, ale jak na razie jakoś wytrzymuję...

Proszę Was jeszcze tylko o komentarze pod postem, dobrze? To by mi bardzo pomogło. Chcę, abyście napisali co Wam się podoba, co byście zmienili. Wasze zdanie jest dla mnie bardzo ważne i naprawdę sie z nim liczę. Dziękuję Wam za wszystko :)

No i jeszcze bardzo dziękuję za 121 K!!! Wow, jesteście fantastyczni! Naprawdę, nie zasłużyłam sobie :) Dziękuję Wam z całego serduszka!!!

Dobra, już nie gadam, pewnie nikomu nie chce się tego czytać xd

Miłej soboty!

Nicol <3

P.S. Zapraszam do pytania bohaterów ^^ Nudzi im się xD