„Rozśpiewana historia 2” Część 29

„Rozśpiewana historia 2” Część 29

Dzień piżamy

- Jade!!!

Gdy tylko uniosłam powieki zachłysnęłam się powietrzem. Niemal od razu z szeroko otwartych z przerażenia oczu popłynęły łzy. Harry przytulił mnie mocno do siebie. Serce waliło mi jak szalone, w głowie huczało, a w brzuchu powoli ustępowało okropne uczucie paniki. W ustach czułam metaliczny smak krwi.

- Już dobrze… Jesteś bezpieczna… To tylko zły sen… - Harry cały czas powtarzał, gdy głaskał mnie po włosach, po plecach, w celu uspokojenia.

- Jade, wszystko w porządku? Usłyszałam krzyki… - do pokoju wpadła Eleanor.

- Już się prawie uspokoiła. – odpowiedział za mnie Loczek, bo ja nie byłam w stanie ułożyć sensownego zdania. Język mi się plątał, a od smaku krwi robiło mi się nie dobrze. Poczułam, że i moja przyjaciółka dołącza się do uścisku.

- Będzie dobrze, Jade. Musisz jeszcze trochę wytrzymać… - powiedziała gładząc moje ramię.  

- Ile?

- Myślę, że do pełni. – odpowiedziała po chwilowym zawahaniu.

- Która godzina? – zadałam kolejne pytanie biorąc głębokie oddechy.

- Szósta czterdzieści siedem.

- Przepraszam, że was obudziłam. – czułam się winna.

- Nie przepraszaj. To nie twoja wina. – wiedziałam, że Harry to powie.

- Muszę iść do łazienki zmyć krew z twarzy. – jęknęłam widząc całą zaplamioną koszulkę Harry’ego. Dziewczyna puściła mnie i odsunęła się, bym mogła wygramolić się z łóżka i pójść do łazienki. Słyszałem ich przyciszone głosy, wiem, że rozmawiają o mnie. Zmyłam już lekko zaschniętą krew z okolic nosa, ust, brody, a nawet trochę z policzka. Wytarłam twarz w suchy ręcznik i wróciłam do pokoju.

- Zdejmij to. – wskazałam na zaplamioną koszulę Harry’ego i wystawiłam po nią rękę.

- Jest okey, nie przejmuj się. – zapewnił, lecz pokręciłam głową.

- Daj, trzeba to jak najszybciej zaprać. Później się nie dopierze.

- Jak chcesz mnie zobaczyć bez koszulki wystarczy powiedzieć. – mrugnął do mnie okiem, ale gdy zobaczył, że nie mam nastroju na żarty, po prostu zdjął przez głowę koszulkę i mi ją podał. Bez słowa wróciłam do łazienki, by pozbyć się plam. Zaraz w drzwiach stanęła El.

- Co tym razem widziałaś? – spytała patrząc na mnie troskliwie, a w jej oczach kryła się także ciekawość.

- Wszystko tak jak przedtem, ale gdy fala zalała ślad i zabrała muszelkę, zostawiła po sobie wodorost. – opowiedziałam.

- Czyli żadnej nowej poszlaki. – zrobiła zmartwioną minę.

- Tak… - przytaknęłam. Ze zdenerwowaniem rzuciłam mokrą koszulkę do zlewu. Ręce mi się trzęsły. – Nie domyję jej. Jest teraz różowa.

- Daj, ja spróbuję. – zaproponowała i już po chwili tarcia koszulka była prawie czysta. – Teraz daj to jeszcze do pralki i powinno być w porządku.

- Dzięki. – próbowałam opanować drżenie rąk. El wyczuła moje zdenerwowanie. Objęła mnie, a jej pozytywne impulsy przepływały na moje ciało lekko rozluźniając spięte mięśnie.

- Harry poszedł zrobić ci śniadanie. Chodź, pójdziemy do niego. – poklepała mnie po plecach.

- Nie jestem głodna… - jęknęłam.

- Nie masz apetytu. To co innego. Twój żołądek woła o jedzenie, czuję to. – zaśmiała się i pociągnęła mnie za sobą. Złapałam jeszcze tylko za bluzę i założyłam ją na nieco zmarznięte ramiona. Zeszłyśmy po schodach i dotarłyśmy do kuchni.

- Niall? Też już nie śpisz? – zapytała wyraźnie zaskoczona Eleanor.

- Obudziłam cię? – wystraszyłam się.

- Nie. Nie mogłem spać. – wyjaśnił i przejechał dłonią po włosach. Miał ciemne sińce pod oczami.

- A czy w ogóle spałeś tej nocy? – El uniosła jedną brew.

- Nie… - wymamrotał kładąc głowę na blacie stołu. Harry postawił obok niego talerz z dwiema kanapkami.

- Jedz, wyglądasz nie najlepiej. – chłopak spojrzał na niego ze zmartwioną miną.

- Nie chcę jeść… - wymamrotał blondyn. Amor zrobił oczy jak pięciozłotówki i otworzył szeroko buzię.

- El! Jest bardzo źle! – podszedł do nas, złapał dziewczynę za ramiona i lekko nią potrząsnął – Niall nie chce jeść!

- To normalne… Stracił bliską osobę, to często skutkuje brakiem apetytu. – Eleanor nie wiedziała czemu Harry był w takim szoku.

- Ale ty nie rozumiesz! Niall zawsze je. Zawsze. Przeliterować ci to? Z.A.W.S…

- Okey, okey, rozumiem! – wyrwała się z uścisku Loczka.

- Niall, jest mi bardzo przykro. Wiem, że to ci nie pomoże, ale… Ale chcę, żebyś wiedział. – usiadłam obok blondyna ze spuszczoną głową. To okropne. Po tym całym zaklęciu, teraz czujemy jakby Avalon odeszła po raz drugi. Rozdrapaliśmy tylko rany.

- Wiem, Jade. Nikt inny lepiej tego nie wie niż ja. – Niall uniósł głowę ze stołu – Wybacz, nie chcę byś się czuła winna przez to jak wyglądam, jak się zachowuję, ale po prostu to dla mnie bardzo ciężkie…

- Rozumiem! Naprawdę, rozumiem co czujesz. I nie oczekuję, że będziesz chodził wesoły i śpiewał „Don’t worry, be happy”. Rozumiem, że jest ci ciężko. Nam wszystkim jest ciężko po jej stracie. I martwimy się także o ciebie. – położyłam dłoń na jego ramieniu.

- Rozumiesz? – spytał nieco zbity z tropu. 

Pokiwałam głową.

- Ja też straciłam bliskie mi osoby. Moich rodziców. Może nawet w podobny sposób… - zaśmiałam się nerwowo, by ukryć napływającą falę smutku – Też się poświęcili. Co prawda nie w rytuale… No i tak jak ty z Avalon, też widziałam ich śmierć. To bardzo trudne. Ja nadal się nie pozbierałam po ich stracie. Ale jakimś cudem nauczyłam się z tym żyć.

- Ile… Ile lat temu to się stało? – zauważyłam, że jego oczy poczerwieniały lekko od gromadzących się łez.

- To się stało, kiedy miałam dziesięć lat. Czyli jedenaście lat temu. – ukradkiem starłam szybko łzę spływającą po moim policzku rękawem bluzy.

- Czyli to będzie tak długo boleć? - miałam wrażenie, że zabiłam w nim tą ostatnią cząstkę nadziei. Co ja zrobiłam?

- Pamiętaj, że mogę ci pomóc. Tak jak prosiła Avalon. – na pomoc przyszedł mi Harry.

- Ale ja nie chcę przestać jej kochać. – pokręcił szybko głową Niall.

- Nie będziesz musiał przestawać. Po prostu z każdym dniem, będzie ci łatwiej. Nie wiem jak to wytłumaczyć… Codziennie będziesz czuł większą ulgę. – Amor starał się wyjaśnić to jak najlepiej.

- Czyli z każdym dniem będą ją kochał coraz mniej, tak? Nie jestem głupi. – wywrócił oczami.

- Nie! To tak jak się ludzie starzeją razem. Oni cały czas się kochają, ale gdy umiera jedno z nich, to bardziej lub mniej udaje się im z tym pogodzić. Rozumiesz? – Loczek nie był pewny swoich słów.

- Chyba… Chyba tak. – przytaknął smutno.

- Czyli chcesz? Chcesz, żebym tak zrobił?

- Jeszcze nie. Potrzebuję jeszcze chwili… Do zastanowienia. – zadecydował.

- Dobrze. Nie ma pośpiechu. – zapewnił go Harry i uśmiechnął się z ulgą.

- To co? Może śniadanie? Wy dwoje koniecznie musicie cos zjeść. Wasz poziom cukru jest krytyczny. – stwierdziła Eleanor.

- Jade…?

- Tak, Niall?

- Opowiesz mi o swoich rodzicach? To znaczy, jak nie chcesz to nie musisz… - zawahał się.

- Um… Jasne. A co chcesz wiedzieć? – zdziwiłam się.

- Jak sobie radziłaś. No wiesz, po czym. – spuścił wzrok.

- Jeść! Natychmiast! – dziewczyna położyła przed nami cały talerz kanapek – Potem obejrzymy filmy, wypijemy herbatę, zakopiemy się pod kocami i będziemy grać w karty. Dzisiaj ogłaszam dzień piżamy!

*****

Za oknem było już ciemno. Latarnie naprzeciwko domu paliły się i oświetlały nieco drogę w nocy. Była godzina dwudziesta pierwsza dwie. A my ciągle siedzieliśmy na kanapie, fotelach, a czasami i na podłodze. Ja kuliłam się pod kocem, ale nie dlatego, ze było mi zimno. Bałam się na kogo wypadnie tym razem. No i zgodnie z moim przeczuciem, butelka wskazała na mnie.

- Jade! – ucieszył się Niall, który przed chwilą zakręcił szkłem – Czeka cię prawda!

- Nieee… - jęknęłam udawając nadąsaną. 

Tak, graliśmy w butelkę. Ale nie na jakieś głupie zadania. Głównie naprawdę, żeby się jeszcze lepiej poznać. Wbrew pozorom, dużo, baaardzo dużo, o sobie jeszcze nie wiedzieliśmy. Owszem, zdarzały się czasem wyzwania, ale kończyło się na tym, że ktoś musiał stać na jednej nodze przez dziesięć rund gry albo wypić całe dwa litry pepsi.

- Haha, nareszcie trafiło na Jade! – zaśmiała się Perrie.

- Louis, pij! Zostało ci jeszcze trochę! – mówił ze złośliwym uśmieszkiem Zayn. Lou pokazał mu język i pociągnął parę kolejnych łyków brązowego napoju.

- Jade, prawda czy wyzwanie? – Niall uśmiechnął się. Ten dzień naprawdę dobrze na każdego z nas wpłynął. Szczególnie cieszyłam się, gdy widziałam uśmiechniętego blondyna.

- Prawda. Nie chce mi się pić. – zaśmiałam się.

- No to wracamy do naszej poprzedniej rozmowy. Jak sobie poradziłaś?

- Uh… - westchnęłam.

- O co chodzi? – Leigh-Anne zmarszczyła czoło.

- Jak sobie dałam radę po śmierci rodziców. – wyjaśniłam – Cóż, miałam Eleanor. Ona bardzo mi pomogła. Ona i jej mama, które mnie przygarnęły. Było bardzo ciężko, nie raz miałam małe załamania, ale one wtedy były przy mnie. Potem razem wyjechałyśmy do Londynu, by zmienić otoczenie… I poznałyśmy dziewczyny. Zaprzyjaźniłyśmy się. Tak naprawdę najlepszym lekarstwem jest czas.  Z każdym dniem jest łatwiej. Najcięższe są te pierwsze dni, tygodnie, gdy jeszcze nie możesz sobie uświadomić, że ich nie ma. Z czasem zaczynasz się przyzwyczajać… I jakoś tak to jest.

Byłam bardzo z siebie zadowolona, że nie uroniłam ani jednej łzy. Owszem, było mi smutno, ale jak to powiedziałam- czas leczy rany.

- Dziękuję. – Niall uśmiechnął się do mnie szczerze – Mam nadzieję, że i mi się uda pójść w twoje ślady.

- Okey, dosyć tego smutku. Mieliśmy się bawić.  Jade, ty kręcisz! – Jesy klasnęła w dłonie. Sięgnęłam po butelkę i zakręciłam nią. Wypadło na Harry’ego, który szeroko się uśmiechnął widząc rezultat.

- To ja w takim razie wyzwanie poproszę.  – wyszczerzył się.

- A co? Boisz się prawdy? – zaśmiałam się.

- Nie. Po prostu mam wielką nadzieję, że karzesz mi się pocałować.

-  A więc wyzywam cię, byś stanął tam w kącie i śpiewał. – zrobiłam niewinne oczy i uśmiechnęłam się złośliwie. Harry obraził się, stanął w kącie i zaczął śpiewać:

- Baby say yeah, yeah, yeah

Yeah, yeah

AND LET ME KISS YOU! – ostatnią linijkę praktycznie wykrzyczał do ściany. Wszyscy wybuchliśmy śmiechem, a Styles dostał swojego upragnionego całusa.

- Teraz ja! - Harry zakręcił i wypadło na Perrie. Podjęła się wyzwania. - Pezz... Zrób sobie selfie z Zaynem!

- HARRY!!! - mulat się wydarł. Ale zadanie zostało wykonane. Nawet trzykrotnie.

C.d.n…

_______________________________________________________________

Hej heeeej :)

Przepraszam Was bardzo, że rozdział tak późno, zazwyczaj był rano. Naprawdę przepraszam. Napisałam go centralnie przed chwilą xd  Mam nadzieję, że nie jest taki zły.

No, co sądzicie? Podobał się? Proszę, powiedzcie. Chcę wiedzieć co robię dobrze, a nad czym muszę jeszcze popracować ;) 

No, jak tam w szkole??? Wiem, mówię pewnie teraz jak każdy, ale mówiliście, że macie pewne obawy przed pierwszym dniem w szkole. Jak Wam poszło? Jeśli myślicie, że najlepiej nie było to z pewnością Was przebiłam. Pierwszy dzień, wracam ze szkoły na busa, a tu co? "Gdzie ja jestem? Ooo, tędy pewnie dojdę na miejsce. Uh, nie jednak nie. Okey, a więc tędy na pewno się uda. Ups... Um, gdzie ja doszłam? Gdzie ja jestem? Chyba dryndnę do mamy..."

No i wyszło, że błądziłam półtora godziny po mieście xd Musiał po mnie tata przyjechać inaczej bym nie odnalazła drogi :D

U mnie w szkole całkiem okey, ale zaczynają mnie JUŻ męczyć dojazdy. Eh. No i moja klasa tak wkurzyła nauczycielkę od geografii, że ta demonstrowała jak będzie wyrzucać nam zeszyty przez okno no i mam sprawdzian. Z Europy.

Jak Wam minęła sobota? Jak cały tydzień w szkole? hmmm? Piszcie! ^^ Czytam każdy komentarz :)

Kocham as i do następnej soboty!

Nicol <3

P.S. Wysyłajcie swoje prace o RH i pytajcie bohaterów! :3