„Rozśpiewana Historia 2” Część 50

„Rozśpiewana Historia 2” Część 50

To dla nas zaszczyt wykonywać rozkazy Najpiękniejszej.

****Niall****

- Nie przestawajcie! Musimy umocnić tarczę, a potem dopiero atakować! – krzyczał Zayn.

- Louis! – do moich uszu dobiegł krzyk Eleanor i Harry’ego. Natychmiast odwróciłem głowę w tamtą stronę. Szatyn leżał nieruchomo na ziemi, a z jego głowy i szyi sączyła się krew. Syrena, która się na niego rzuciła, uśmiechnęła się z satysfakcją i zeszła z niego. Ruszyła w stronę, ciągle związanego, Harry’ego.

- Trzeba im pomóc! – krzyknąłem do Zayna. Również patrzył na tą sytuację i szybko zadecydował.

- Niall, Calum, pomóżcie im. Szybko!

Popędziliśmy w tamtą stronę. Amory nie mogły opuścić szeregu, tworzyły tarczę. Mocno odczułem jej brak, kiedy wyszedłem z rzędu. Ból głowy niemal od razu zaatakował moje skronie. Jednak biegłem dalej, krok za Calumem. Cholera, chyba nie zdążymy…

- Stój! – Jade wrzasnęła, a syrena, która zbliżała się do Harry’ego, złapała się za głowę i cofnęła.

- Jak ona to zrobiła? – mruknął Calum, chyba bardziej do siebie niż do mnie. Poczułem szarpnięcie za kostkę i upadłem. Zadzwoniło mi w uszach od upadku, a kolano boleśnie dało o sobie znać. Spojrzałem na nogę, wokół której owinięty był zielony bicz. Syrena, która trzymała jego drugi koniec z uśmiechem znów pociągnęła. W ostatniej chwili złapałem się barierki, by nie znaleźć się jej jeszcze bliżej.

- Pomóżcie Niallowi! – powiedział ktoś z przejęciem, a ja tylko mocniej zagryzłem wargę, gdy bicz znów zacisnął się na mojej nodze, odcinając krążenie krwi w palcach. Dobiegło mnie wycie syreny, a gdy odwróciłem głowę, ta leżała już bezwładnie na ziemi. Nadie stała nad nią z kawałkiem drewnianej barierki w ręce.

- Nic ci nie jest? – brunetka podbiegła do mnie i zaczęła rozwiązywać bicz. Dokładnie taki sam miała owinięty wokół ramienia. Oh, a więc to nie były ozdoby… 

- Nie. – powiedziałem i wstałem. Nadie posłała mi słaby uśmiech.

- Musicie uciekać.

- Wiem. – westchnąłem. Nie było mowy, aby teraz syreny wypuściły nas żywych. Z sali Najwyższego Trybunału zrobiliśmy miejsce bitwy.

- Te ogromne drzwi się nie otworzą. Ale drugie wyjście jest w tronie. Tamtędy wydostaniecie się na zewnątrz. Najpierw Jade i Harry. – mówiła na jednym tchu – To o nich chodzi.

Obejrzałem się w stronę tronu. Harry właśnie został uwolniony od tych przeklętych kajdanek. Jade rzuciła się mu w ramiona z płaczem.

- Chodź. – złapałem Nadie za rękę i razem pobiegliśmy w stronę przyjaciół.

- Jesteś cały? – zapytałem Harry’ego. Miał czerwone obrzęki wokół nadgarstków. Spojrzałem na Louisa, który ciągle był nie przytomny. El śpiewała mu cicho, Calum pomagał jej i uciskał lekko ranę na szyi.

- Jest ok. Jak się stąd wydostaniemy? – Harry oderwał wzrok od przyjaciela na podłodze. Mocniej zacisnął zęby. Jego aura mówiła o poczuciu winy. Próbowałem go trochę pocieszyć.

- Wy dwoje wyjdziecie tajnym przejściem pod tronem. – powiedziała Nadie do Harry’ego i Jade. – Nie wiem czy wszystkim uda się stąd wyjść. – pokręciła smutno głową.

Kolejne dwie syreny zmierzały w naszą stronę. Było jasne, że zaczęły przegrywać.

- Ale ja stąd nie wyjdę, póki… - zaczął protestować Harry, ale Jade nagle pobiegła w stronę Amorów.

- O nie… Jade, nie! – Nadie pobiegła zaraz za nią.

- Co tu się dzieje?! – zapytałem zupełnie zdezorientowany. Wraz z Harrym pobiegliśmy za siostrami, które teraz się o coś sprzeczały.

- Jeśli to zrobisz, będziesz musiała zostać Najpiękniejszą! – Nadie mocno ściskała rękę Jade próbując ją zatrzymać.

- Będę mogła im wtedy rozkazywać? – zapytała. 

- N-nie tak od razu. – zająknęła się Nadie i od razu można było wyczuć kłamstwo. Jade pokręciła głową i znów chciała ruszyć w stronę Amorów. - Jade, to nie takie proste! – ponownie ją zatrzymała.

- O czym wy mówicie? – zapytałem pożądając wyjaśnień.

- Jade jest następczynią Anadyomene. – wypaliła Nadie, a Jade zgromiła ją wzrokiem.

- Jak mogłaś?! – zdenerwowała się.

- Ale nikt jeszcze o tym nie wie, a nawet jeśli, to nieliczne osoby. – dopowiedziała szybko Nadie – Może jeszcze uciec pod pretekstem, że nie wiedziała.

- Ale jeśli mam ich uratować, to muszę być Najpiękniejszą. Teraz. – Jade zacisnęła dłonie w pięści.

- Jade, nie, nie rób tego. – powiedziała błagalnie Nadie – Nie chcesz tego.

- Muszę ich ocalić… - wskazała brodą na Amory, które ciągle śpiewały. Od czasu do czasu zerkały na nas zaciekawione co się tu dzieje, jednak wolały nie spuszczać wzroku z nieprzyjaciela. Syreny, które biegły w naszą stronę, jednak zatrzymały się i wspomagały siostry. Chyba nasza tarcza się ustabilizowała.

- Ale jeśli zostanie Najpiękniejszą… To czy nie będzie mogła ułaskawić Harry’ego? I w ogóle ta cała sprawa byłaby o wiele prostsza, nie musielibyśmy uciekać. – nie wiedziałem w czym problem. Jednak zaniepokojona aura Nadie wskazywała na to, że cena jest zbyt duża.

- Anadyomene nie ma uczuć. – westchnęła z rezygnacją.

- To już zauważyliśmy. – burknął Harry.

- Nie. – Nadie posłała mu gniewne spojrzenie – Chodzi o to, że Najpiękniejsza nie ma uczuć. Są zablokowane tak, by mogła wydawać odpowiedni werdykt w sprawach Najwyższego Trybunału. By mogła z jak najlepszego punktu widzenia podejmować decyzje. Najpiękniejsza się nie uśmiecha, nie kocha, nie cieszy. Jest tylko ten wieczny, obojętny smutek.

- To mnie nie dotyczy. – stwierdziła Jade. Mnie i Harry’emu nagle zabrakło powietrza po wyjaśnieniu Nadie. – Jestem Przeznaczoną. Muszę kochać, nie ma innego wyjścia.

- Ekhem. – chrząknąłem widząc twarz Amora obok mnie.

- I oczywiście chcę. – dodała szybko Jade patrząc na Harry’ego przepraszająco – Kocham cię. Bardzo. Wiesz o co mi chodziło. – powiedziała i ujęła jego dłoń. Loczek tylko skinął głową na znak, że nic się nie stało i uśmiechnął się lekko do Jade. 

- Chcesz ryzykować? Może jednak ta klątwa Najpiękniejszej będzie silniejsza? – nie dawała za wygraną Nadie. Bardzo się martwiła. Widziałem w niej lęk, jakim darzyła Najpiękniejszą. Jej niezrozumianą potęgę.

- Nie ma większej siły od tej. We wszystkich księgach jest tak napisane. – Harry stanął po stronie Jade.

- Ale w żadnej księdze nie ma nic o sile Najpiękniejszej. – upierała się syrena.

- Nic mi nie będzie. Wierzę w to. Nie ma większej siły od miłości Amora. – powtórzyła Jade i posłała pełen zaufania oraz miłości uśmiech do Harry’ego. On go odwzajemnił i mocniej ścisnął jej małą dłoń.

- Ale jest jeszcze jedna sprawa. – Nadie spuściła głowę.

- Jaka? – spytał Harry zbyt zajęty Jade, by usłyszeć strach w głosie syreny.

- Musimy się pośpieszyć. Amory zaczynają przegrywać. – ponagliłem ich. Parę osób stało na miękkich nogach i chwiało się niebezpiecznie. Tarcza zaczęła się burzyć. Wszystko powoli zaczynało się walić.

- Najpiękniejsza może tylko podczas pełni wyjść na ląd. – powiedziała cichutkim głosem – Musi cały czas przebywać tutaj. W królestwie.

- I tu mamy problem. – skomentowałem widząc jak twarze zakochanych bledną w jednej chwili.

- Co?! – wydusili jednocześnie.

- Anadyomene w tym roku wyszła tylko raz. W dzień oskarżenia Harry’ego. Najpiękniejsza musi przebywać w tutaj, w Krainie Fal. Nie może sobie od tak wychodzić, gdy zechce. Anadyomene może zmienić ogon w nogi tylko podczas pełni. – Nadie wpatrywała się w swoje palce. Nerwowo się nimi bawiła, aby zająć czymś dłonie. Nie miała odwagi spojrzeć na siostrę, która zna teraz okrutną prawdę.

- Ale Harry może tutaj przychodzić? – głos Jade był nieco piskliwy z przejęcia.

- Jeśli sobie tego zażyczysz jako Najpiękniejsza. – potwierdziła z wahaniem – Nie wiem co na to inne syreny. Może im to przeszkadzać.

- Harry…? – Jade spojrzała na niego, a on na nią. Właśnie toczyli jedną z tych rozmów „bez słów”. Oderwałem wzrok od nich, by dać im trochę prywatności. Poczułem mocne drganie aury, kogoś za moimi plecami. Zmieniała się i to w szybkim tempie. Odwróciłem się, by zobaczyć kto to i czemu.

- Boże, Louis! – czułem jakby moje serce się zatrzymało w jednej chwili. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że biegnę jak najszybciej do przyjaciela oraz Uzdrowicielki. Calum nie miał już rękawów od swojej koszulki. Urwał je i mocno uciskał materiałem ranę na szyi, jednak na podłodze zrobiła się już duża kałuża krwi. 

- Tętnica… Syrena ją uszkodziła. – El przestała śpiewać, gdyż głos zupełnie ugrzązł jej w gardle. Jej policzki były mokre od łez.

- Nie przestawaj, nie możesz przestać. Dasz radę. Jest z nim lepiej, gdy słyszy twój głos. – mówiłem do niej, ale sam cały się trzęsłem. Jego aura ciągle zmieniała się na ciemnoszarą. Wszystkie kolory powoli z niej upływały i zmieniały się w ten cholerny popielaty odcień, która ma się przeistoczyć w czerń. Co to znaczy? Bliski śmierci. Czarny kolor to śmierć.

- El! Musisz być silna! Śpiewaj! – Calum wrzasnął na nią. Sam się lekko wystraszyłem, ale na brunetkę podziałało to jak kubeł zimnej wody. Ułożyła swoje palce na skroniach Lou i zamknęła oczy. Śpiewała ze zdwojoną siłą.

****Zayn****

- Głośniej! Zaraz tarcza pęknie! – krzyknęła Perrie tak mocno, że niemal przytłumiła syreny. Amory resztkami sił podniosły głos, by wzmocnić obronę. Syreny również nie pozostawały dłużne. Nagle między rzędy wepchała się Jade. Miała mokre od łez policzki, ale zawziętą minę. Stanęła dokładnie po środku rzędu, naprzeciwko Najpiękniejszej. 

- DOŚĆ TEGO! – zagrzmiała. Pierwszy raz miałem ochotę się skulić. Jednak jej głos nie spowodował u mnie bólu… Ani u Perrie… Ani u wszystkich Amorów. Gdy spojrzałem na naszych przeciwników, to wszyscy jęczeli, kulili się z bólu. Nawet Najpiękniejsza.

- Co… się… dzieje…? – wydukała oszołomiona Perrie. Chyba pierwszy raz się do mnie dzisiaj odezwała. Pokręciłem jednak mimo to tylko głową. Nie wiedziałem. Nie miałem zielonego pojęcia co się tutaj dzieje.

- Przestańcie. Od tej pory ŻADNA z was nie ma prawa skrzywdzić ani jednego Amora, Śpiewaka czy innych naszych gości. – Jade nadal przemawiała swoim magicznym głosem, jednak już nie z tak ogromną siłą. Syreny, które ciągle miały wykrzywione twarze z powodu wewnętrznego cierpienia, powoli osuwały się na kolana i… kłaniały się? Co?

- Jaśnie Pani, to dla nas zaszczyt wykonywać rozkazy Najpiękniejszej. – Anadyomene ukłoniła się, po czym wyprostowała. Na jej twarzy gościł szczery uśmiech, jakby mogła dopiero teraz odetchnąć z ulgą.

Co się tu, do jasnej cholery, przed chwilą stało?

C.d.n…

________________________________________________________________

Cześć!

No i tak oto się przedstawiają sprawy :D Kto zaskoczony? Zadowolony? Zawiedziony? Proszę, piszcie! Chcę poznać Wasze odczucia ♥

Mi osobiście podoba się ten rozdział. Całkiem fajne gify udało mi się dobrać. Mam nadzieję, że Wam również przypadł do gustu ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze. Jesteście najlepsi! ♥ Jak ja się Wam odwdzięczę? 

Kolejny rozdział jest w fazie roboczej, ale prawie skończony. Cieszę się, że wena mnie nie opuszcza, a jeśli nawet to jakoś się to wszystko układa :D Nie mam jeszcze pomysłu co dalej, ale jakoś to będzie! Grunt to optymizm :)

Wasza Nicol się za siebie wzięła! Od dzisiaj mam zamiar ćwiczyć codziennie, zobaczymy co z tego wyjdzie :D Trzymajcie za mnie kciuki! Podziękowania dla @roarfelicity za motywację każdego dnia i to cudowne "dzień dobry" oraz "dobranoc". Nie uwierzylibyście ile takie zwykłe słowa dają. Spróbujcie, to naprawdę wspaniała sprawa! Daje energię na cały dzień :)

Koooocham Was mocno i jeszcze raz za wszystko dziękuję! 

Miłej soboty!

Nicol <3

P.S. Bohaterowie bardzo się cieszą, gdy ich pytacie! (Za to ja się głowię, jak tu odpowiedzieć na Wasze skomplikowane pytania xd Haha, jak na niektóre patrzę myślę sobie: "o matko, i co teraz?" :D)