„Rozśpiewana Historia 2” Część 48

„Rozśpiewana Historia 2” Część 48

Argumenty za i przeciw

*****Leigh-Anne*****

- Czy wy go właśnie poraziłyście prądem?! – Gemma zerwała się ze swojego krzesełka.

- Siadaj, Gemm. – szepnął do niej Kieran i pociągnął ją za rękę. Jednak ona go nie słuchała.

- Czy wy jesteście jakieś nienormalne?! Przecież on nic nie zrobił!

- Kim pani jest i czemu pani przeszkadza w rozprawie? Zaraz będzie pani musiała opuścić salę Najwyższego Trybunału! – ta cała „Minister Sprawiedliwości” zrobiła taką minę, jakby nie wiedziała o co chodzi Gemmie.

- Jestem jego siostrą! I nie życzę sobie, byście raziły go prądem!!! Szczególnie za NIC! – wybuchła. Kieran mocniej pociągnął ją za rękę. 

- Gemm, uspokój się. – zwrócił się do niej zmęczonym głosem Harry. Popatrzyłam na Jade. Zakrywała głowę i uszy rękami, ale kajdanki na jej rękach krępowały jej ruchy. Kiwała się to w przód, to w tył. Ten widok sprawił, że moje serce ścisnęło się jeszcze mocniej. Rany, ona nie wytrzyma tej rozprawy psychicznie!

- Wasza Wysokość, jakie jest Wasze zdanie? – Minister  zwróciła się do Najpiękniejszej.

- Niech siada. Kolejne wykroczenie zostanie ukarane. – przemówiła w końcu, po krótkiej ciszy. Gemma już miała coś jej odpowiedzieć, ale Kieran szybko zasłonił jej usta ręką i zmusił, by usiadła. Do naszych uszu doszło tylko zirytowane prychnięcie dziewczyny.

- Kontynuujmy. – Anadyomene zrobiła niedbały gest dłonią.

- Kolejne pytanie. – oświadczyła Minister – Ile osób było z tobą na łodziach? Wymień imiona.

- A więc… Zayn, Liam, Niall, Louis, Perrie, Leigh, Jesy, Eleanor i Angelica. Razem dziesięć osób, włącznie ze mną. – wyliczył na palcach.

- Czy wszyscy są tu dzisiaj obecni?

- Nie ma tylko Angelici.

- Dlaczego?

- Bo jej nie pozwoliłyście… - zmarszczył brwi – Zgadza się? Tak powiedziała Nadie.

- Nadie, proszę o powstanie. Czy to prawda co powiedział oskarżony?

- Moje imię to Harry jak coś. – burknął Loczek. Minister go zignorowała.

- Angelica to wampirzyca, wróg, powiedziałam, żeby jej nie przyprowadzali, bo to byłaby obraza dla Najpiękniejszej i nas. – Nadie wydawała się być bardzo zestresowana.

- Dobrze. – Minister się do niej uśmiechnęła łagodnie i zwróciła ponownie do Harry’ego – Co wydarzyło się dalej?

- Wypłynęliśmy. Po jakimś czasie pojawiła się przy jednej z łodzi złotowłosa syrena. Przedstawiała się jako… Marina? Nie pamiętam. – podrapał się po głowie w zamyśleniu.

- Czy na sali jest obecna nasza siostra, która jako pierwsza podpłynęła do łodzi? – zapytała donośnym głosem Minister.

- Jestem. – złotowłosa dziewczyna powstała z miejsca, a na jej ustach błąkał się tajemniczy półuśmiech – Nazywam się Miriam. 
To ona. O mój Boże.

- Miriam, więc co robiłaś przy łodzi?

- Pływałam. Usłyszałam głosy, zobaczyłam światło. Jak się zbliżyłam, zobaczyłam pięknego młodzieńca i zapragnęłam go poznać. – jej wzrok powędrował na naszą stronę, tuż ponad moją głową. Na Zayna. Uśmiechnęła się do niego uwodzicielsko. Usłyszałam wciągane powietrze przez niego z sykiem.

- I co się potem stało?

- Zaśpiewałam, ponieważ na łodziach było więcej przystojnych panów, a ja chciałam się podzielić swoim znaleziskiem. No i nie dałabym rady sama z resztą obecnych tam ludzkich panienek. – ostatnie słowa wypowiedziała niemal z pogardą.

- Czy chłopiec ci uległ? – zadała kolejne pytanie Minister.

- O tak, wiedziałam, że zrobi dla mnie wszystko. – mówiła nie przerywając kontaktu wzrokowego z Zaynem. Przełknął głośno ślinę.

- Oskarżony, czy wszystko do tej pory się zgadza?

- Tak. – przytaknął niechętnie Harry.

- Kto przyszedł na zawołanie, Miriam? – kontynuowała Minister.

- Laila, Doris, Syrah, Zoe, Salomea, Ines, Akira i… Selena. – tutaj chwyciła się za serce w teatralnym geście, a po jej policzku spłynęła łza – Potem było nas więcej, lecz już nie pamiętam kto kiedy przybył. W którymś momencie zjawiła się również Nadie i Jade.

- Jade, Nadie. Zgadzacie się z tą wypowiedzią? – Minister na nie spojrzała, a one lekko przytaknęły głową nie odzywając się. - Opowiedz co było dalej. – pani Minister ponownie się zwróciła do Miriam.

- Gdy śpiewałam uznałam, że są niebezpieczni, no i mają na pokładzie wampirzycę. Więc zaatakowałam.

- Kogo?

Miriam się uśmiechnęła i wskazała na Zayna.

- Jego.

- Czyli żyje. – stwierdziła jakby ze smutkiem Minister. Wyprostowałam się na krześle i zacisnęłam dłonie w pięści. Miałam ochotę wytargać tą rybę za jej głupią pelerynkę. – Jak mu się udało?

- Ktoś podciągnął go do góry. – powiedziała z rozczarowaniem Miriam.

- Dziękuję Miriam, możesz usiąść. Wracamy do oskarżonego. Co się działo dalej?

- Rozpoczęła się bitwa. Wszystkie syreny na raz zaczęły nas atakować. – odpowiedział Harry, a gdy Minister przytaknęła kontynuował – Wtedy ta cała Lena wyskoczyła z wody wprost na mnie.

- Selena. – syknęła Minister z wściekłością, a gdy się opanowała uśmiechnęła się sztucznie – Co zrobiłeś?

- Miała szpony i kły. Wiedziałem, że rozerwie mi gardło lub wrzuci do morza, więc wystawiłem wiosło, które trzymałem, przed siebie. Nadziała się na nie i wpadła do wody. – skrzywił się lekko na to wspomnienie. Na sali zapanował chaos. Rozległy się krzyki i wrzaski. Jakaś syrena wyskoczyła z rzędu i popędziła ku Harry’emu. Jade również chciała wstać, ale łańcuch jej na to nie pozwolił i przytrzymał w miejscu. Harry skrzyżował przed sobą ręce w geście obrony, gdy syrena z sykiem zaczęła się do niego zbliżać z obnażonymi szponami. Ktoś z naszego rzędu również wyskoczył na pomoc naszemu przyjacielowi.

- SPOKÓJ! – głos Anadyomene sprawił, że zobaczyłam gwiazdy. Był tak potężny, że niemal ogłuszający. W mojej głowie eksplodowała fala bólu. Złapałam się za uszy i skuliłam. Mogłam się domyśleć, że wszyscy inni robią to samo. 

- Zatrzymajcie ją! Ona go skrzywdzi! Zróbcie coś! – krzyczała rozhisteryzowana Jade przez łzy. Całą swoją wolną wolą zmusiłam się by popatrzeć na salę. Wszyscy, wszystkie syreny, wszystkie Amory, wszyscy Śpiewacy zasłaniali uszy i jęczeli z bólu spowodowanego głosem Najpiękniejszej. Wszyscy poza Jade. 

- Ma być spokój. – powtórzyła, ale już spokojnie i wywróciła oczami - Proszę wyprowadzić z sali Aksell. Niniejszym oficjalnie ogłaszam, że ma zakaz uczestniczenia w tej rozprawie.

Wielkie drzwi się otworzyły, a dwie syreny ubrane na biało ze złotymi hełmami weszły do sali i wyprowadziły dziewczynę, która zaatakowała Harry’ego.

- Prosimy o wybaczenie. Aksell to siostra Seleny. Bardzo przeżywa jej stratę. – powiedziała z typową dla siebie obojętnością Anadyomene – Możemy kontynuować?

- Oczywiście, Wasza Wysokość. – Minister dopiero pozbierała się z podłogi. Na jej twarzy ciągle było widać ból – Oskarżony, co się stało potem?

- Umm… - Harry wziął głęboki oddech i rozmasował sobie skronie chcąc pozbyć się bólu – Wtedy wywrócono moją łódź. Wpadliśmy do wody… Wszyscy zaczęli mnie atakować… I… Ktoś wciągnął mnie pod wodę.

- Kto?

- Jade. – westchnął, jakby nie chciał jej w to mieszać.

- Co dalej?

- M-mogę ja powiedzieć? – Jade uniosła głowę.

- Twoją wersję już znamy. Teraz czas na oskarżonego. – powiedziała zmęczonym głosem – Proszę kontynuować. – poleciła.

- Eh, no nic więcej. Jade mnie uratowała i wyciągnęła na plażę. Była ranna, bo jedna z WAS uderzyła ją biczem po plecach. – lekko zauważalnie się wzdrygnął.

- Mierzyłam w ciebie! Nie zraniłam jej specjalnie! – jedna z syren wstała i wyglądała na bardzo zdenerwowaną.

- Cisza. – Najpiękniejsza stuknęła trójzębem o podłogę – Przypominam, że odzywają się tylko osoby wskazane przez Minister.

- Dziękuję Jaśnie Pani. – Minister dygnęła i odwróciła się w stronę tamtej syreny – Jeszcze jedno takie wykroczenie i zostaniesz ukarana. Zrozumiano?

- Tak jest. – usiadła szybko i spuściła głowę.

- Hm, nadal jesteśmy w punkcie wyjścia. Wiemy, iż to Harry Edward Styles zabił naszą siostrę Selenę. I przyznaje się do tego czynu. Czy nadal się upierasz, że zrobiłeś to w obronie własnej?

- Oczywiście, że tak. Nie zabiłbym jej celowo. – potrząsnął głową, jakby jej pytanie było czymś absurdalnym. I takie właśnie było. 

- Dobrze. Powołuję w takim razie pierwszego świadka. Miriam, jakie jest twoje stanowisko? Zabił ją umyślnie, czy w obronie własnej? – Minister znów odwróciła się do złotowłosej syreny, która zaraz wstała na dźwięk swojego imienia.

- Zrobił to specjalnie! – zmrużyła gniewnie oczy patrząc na Harry’ego.

- Dlaczego?

- Bo to widziałam. Ciągle trzymał wiosło w ręku, na pewno to zaplanował. – odparła.

- Zapisuję argument. – oświadczyła Minister. Do sali została przyniesiona tablica przez jedną z syren. Na środku znajdowała się pozioma kreska, która dzieliła ją na dwie połowy. Po jednej stronie Pani Minister postawiła "x".

- Czy to są jakieś żarty? – szepnęłam do siedzącego obok Liama – Kto będzie miał więcej argumentów wygrywa?

- Chyba na to wygląda. Jest bardzo źle. – odpowiedział nie spuszczając wzroku z tablicy.

- Laila, jakie jest twoje stanowisko?

- Zabójstwo celowe.

- Czemuż to?

- Jest seryjnym mordercą. Na pewno nie zawahał się również przy Selenie.

- Co proszę?! Jakim mordercą?! – wzburzył się Harry. Wstał na równe nogi, ale łańcuchy pociągnęły go do tyłu. Amory zaczęły krzyczeć, że to nie prawda. 

- A jak w takim razie zdjąłeś klątwę Amorów? – syrena o imieniu Laila uśmiechnęła się złowieszczo. Liam pobladł. – Legenda głosi, że aby złamać klątwę jest do tego potrzebny wampir i czarownica. Gdzie oni są?

Harry wyglądał jakby miał zwymiotować. Jade z resztą też. Jej policzki były mokre od łez.

- Oskarżony, proszę odpowiedzieć na pytanie.

- N-nie żyją. – wyszeptał ze wzrokiem wbitym w ziemię.

- I wampir, i czarownica? Hm, masowe zabójstwo. – stwierdziła Minister i postawiła kolejne trzy "x". Harry zacisnął mocno powieki.

- Zaraz, zaraz, ale to nie jego wina! Czarownica sama poszła na śmierć! – Gemma po raz kolejny się odezwała – Sama chciała wykonać rytuał! Nikt jej nie zmuszał. To było… samobójstwo. Nie morderstwo. Harry nie miał nic z tym wspólnego.

- Mimo upomnienia, postanowiła pani po raz kolejny złamać panujące tu zasady. Musi pani opuścić salę. – Minister nie kryła się z uśmiechem.

C.d.n…

__________________________________________________ 

Hej!

Ostatnio dostałam tyyyyyle miłych słów od Was, że zaczęłam się stresować, czy spodoba Wam się i ten rozdział tak bardzo jak poprzedni. Mam nadzieję! 

Akcja się komplikuje i komplikuje. Ale chyba tak jest ciekawiej, nieprawdaż? :)

Proszę, pozostawcie swoje opinie w komentarzach. Wszystko co macie do powiedzenia, co myślicie o RH, o blogu, o rozdziałach, o bohaterach. Proszę, podzielcie się ze mną swoimi przemyśleniami! Wtedy będę mogła ewentualnie zmienić to i owo :)

Cóż, syreny okazały się być jednak wrednymi zołzami :/ Na początku miałam o nich inne wyobrażenie haha :D Ale jak u mnie to zawsze bywa, wszystko wymyka mi się spod kontroli i piszę pod natchnieniem xD

Wow, już powoli się zbliżamy do 180 tyś! Dziękuję Wam bardzo, jesteście wspaniali <3

Tak wygląda już "skończone" wydanie RH:

Dziękuję, to wszystko dzięki Wam! Bardzo dziękuję wszystkim, którzy tu są, czytają i robią dla mnie tak wiele ♥

Ilysm xxx

Nicol <3