„Rozśpiewana historia 2” Część 34

„Rozśpiewana historia 2” Część 34

Nadie

- Nareszcie! – Perrie zaraz po wyjściu z samochodu przeciągnęła się.

- Uh, jak dobrze wyprostować nogi. – Niall zrobił skłon. Mnie również bolały mięśnie od siedzenia. Rozciągnęłam się nieco i wzięłam głęboki wdech, by napełnić płuca świeżym powietrzem. Dobrze, że wzięłam jednak ten szal. Wiatr sprawia, że jest naprawdę zimno.

- Wow, skoro nam się niewygodnie siedziało, to ciekawe co tamci mieli podczas jazdy! – zaśmiała się Leigh-Anne.

- Racja! Oni musieli rozkładać jeden fotel w bagażniku, bo była ich szóstka. – zawtórował jej Harry.

- Muszę do nich zadzwonić i spytać się kiedy tu będą. – Perrie skrzywiła się.

- Zatrzymywali się kilka razy po drodze. Zamieniali się miejscami, bo na fotelu w bagażniku jest bardzo ciasno. – powiedział to, co przeczytałam w wiadomości od El.

- Zaraz wracam. – oznajmiła Pezz odchodząc z telefonem przy uchu.

Rozejrzałam się. Byliśmy niedaleko mola, stamtąd łatwiej będzie nam zejść na plażę. Niebo zasnute było szarymi chmurami, z których nie wiadomo czy i kiedy lunie deszcz. Wiatr smagał moją twarz i rozwiewał włosy.

- Rany, ale chce mi się spać. – jęknął Harry przecierając oczy.

- Spałeś prawie całą podróż! – oburzyłam się.

- No właśnie. Prawie. – wyszczerzył się.

- Przez ciebie boli mnie teraz ramię. Twoja głowa jest strasznie ciężka. – postanowiłam się z nim trochę podrażnić.

- Cóż, ludzie mówią, że miłość to ból. – wzruszył ramionami i widząc moją minę zaśmiał się. Cóż, wszyscy się zaśmialiśmy.

- Będą za jakieś pół godziny. – Perrie wróciła do nas z niezadowoloną miną – Powiedzieli, żebyśmy sami zaczęli szukać. Chodźcie. Nie ma czasu do stracenia.

Ruszyliśmy w stronę mola. Wątpię, żebyśmy dostali gdzieś tutaj znicz, więc kupiłam w jednym z nielicznych czynnych straganów świeczkę zapachową ozdobioną muszelkami. Lepsze to niż nic. Po drodze Harry złapał mnie za rękę i splótł nasze palce. Czułam, że przez to chce pokazać, że nie jestem sama. Byłam mu wdzięczna za jego wsparcie. Za ich wszystkich. Normalnie, gdy przyjeżdżałyśmy tu co roku z dziewczynami, byłam bardzo przygnębiona. A teraz nie jest aż tak źle. Czuję, że to sprawka pewnego bardzo miłego blondyna. Podłapałam jego spojrzenie i uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił ten gest.

Zeszliśmy na plażę. Gdyby nie to, że jest tak zimno, zdjęłabym buty i niosła je w ręce. Kocham czuć piasek pod stopami. Plaża była zupełnie opustoszała. Może to z powodu pory lunchu? Może dlatego, że normalni ludzie raczej nie chodzą na plażę w grudniu? Może zła pogoda odstrasza wszystkich przed wyjściem z domu? Cóż, to bardzo prawdopodobne pytania. Jednak zazwyczaj znajdowali się jacyś szaleńcy (tacy jak my), którzy wychodzili choćby z psem na krótki spacer. A teraz nie było absolutnie nikogo. Fakt ten sprawił, że było mi jeszcze bardziej zimno. Szliśmy w milczeniu. Każdy patrzył się gdzie indziej: inni w piasek, inni w chowające się miasto za wzgórzem. Ja natomiast patrzyłam się w morze. Woda była mętna i ciemna. Skutecznie odstraszała, a jednocześnie czułam jej przyciąganie… W głowie mi się zakręciło. Miałam wrażenie, że fale bijące o brzeg są coraz bliżej i bliżej. Jakby specjalnie próbowały się wyrwać do mnie. Wystarczyłby jeden plusk. Zadziwiająco dobrze czułam wszystkie bodźce z zewnątrz. Zapach soli w powietrzu powodował u mnie suchość w ustach. Każdy podmuch wiatru jakby spychał mnie nieco w stronę morza. Wzrok miałam natężony, widziałam wszystko wyraźnie, zbyt wyraźnie i to przyprawiało mnie o zawroty głowy.

- Jade? – głos Harry’ego sprawił, że wróciłam do rzeczywistości. Wszyscy stali i gapili się na mnie zdziwieni. Wcześniej byłam tuż przy Harrym. A teraz znajdowałam się zdecydowanie dalej od niego, bliżej brzegu plaży. Jedyną przeszkodą, bym była jeszcze dalej, były nasze splecione ręce.

- Myślę, że powinnaś iść z tej strony… - powiedział zatroskany i zamieniliśmy się miejscami. Czułam, że teraz uważniej i nieco mocniej trzyma moją rękę.

- Dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blada… - Perrie stanęła po mojej prawej.

- Mamy coś do picia? strasznie mi się chce pić… - przełknęłam ślinę, lecz to zupełnie nic nie dało.

- Chyba mam jeszcze trochę… O, jest! Proszę. – Leigh-Anne podała mi połowie napełnioną butelkę, którą wyciągnęła ze swojej torby. Podziękowałam i szybko wypiłam całą jej zawartość. Było nieco lepiej, ale dziwna suchość mnie nie opuszczała. Co się ze mną dzieje?

- Ile będziemy jeszcze tak iść? Jestem głodny… - jęknął Niall.

- Już nie długo. Za tym zakrętem są skały i roślinność nadbrzeżna. Tam ludzie nie chodzą, bo jest dużo ostrych kamieni i nie ma nawet czasami jak przejść. Właśnie tam idziemy. Tam… to… się stało. – nie potrafiłam inaczej tego wyjaśnić.

- Oh, ok. – przytaknął i nikt już się nie odezwał póki nie doszliśmy do zakrętu.

Doszliśmy do kamiennej ściany. Obeszliśmy ją, przeszliśmy wąskim korytarzem pomiędzy skałą a wodą i byliśmy na miejscu. Nie duży kawałek kamienistej plaży był otoczony z trzech stron wysokimi skałami. Kiedyś było tutaj tak jakby trochę ciaśniej… Skały były bliżej siebie. No, ale cóż… Tak właśnie działa morze. Erozyjnie.

- Wow. Ładnie tu. - Niall rozglądał się dookoła. Rzeczywiście, otoczenie robiło wrażenie.

- Dobra, załatwmy to co mamy do załatwienia i chodźmy stąd. - stwierdziła Perrie. Westchnęłam, wyciągnęłam świeczkę z torby i podeszłam do miejsca, które zapamiętałam jako małe dziecko. Tuż za dużym kamieniem, trzy razy większym ode mnie, obok zielonych roślin, które nie wiem jak się nazywają. Były mieszanką różnych krzaków, ale teraz wyglądały jak suche, kolczaste ciernie. Gdy tylko wychyliłam się za kamień, zauważyłam, że ktoś tam jest. Natychmiastowo się cofnęłam, ale owa osoba zdążyła mnie zauważyć kątem oka.

- Jade. - to była ta dziewczyna. Dziewczyna ze snu. Ponownie wychyliłam się zza kamienia, by ją widzieć.

- S-skąd mnie znasz? - oczy miałam szeroko otwarte, obserwowałam każdy ruch brązowowłosej. Była śliczna. Idealna sylwetka, włosy sięgały do ramion, miała piwne, duże oczy. Miała na sobie złoty strój kąpielowy i zieloną chustę obwiązaną wokół bioder tworzącą prowizoryczną spódniczkę. Wokół prawego przedramienia miała zawiązaną długą, zieloną bransoletkę, która wyglądała jak gruby sznur z wodorostów. Odwróciła się w moją stronę. W tej samej chwili za mną stanęli moi przyjaciele z wyjątkiem Perrie i Harry'ego , którzy stanęli na równi ze mną. Chłopak chwycił mnie lekko za rękę.

- Cóż, to skomplikowane. - uśmiechnęła się pokazując idealnie równe, bielutkie zęby- Nie mogę uwierzyć, że wreszcie cię widzę... To twoi przyjaciele?

- Kim jesteś? - Perrie mierzyła wzrokiem dziewczynę.

- Jestem Nadie. - przekrzywiła głowę, a w jej oczach pojawiły się iskierki rozbawienia- A ty kim jesteś?

- Nie baw się z nami. To ty wysłałaś te sny? - poczułam złość. Jak ona śmie? Pogrywa z nami. Męczy mnie koszmarami. Tak naprawdę to rozkazała mi tu przyjechać!

- Tak. - przybrała poważny wyraz twarzy - Przepraszam. Nie mogłam inaczej się z Tobą skontaktować.

- Ty mnie prawie zabiłaś!!! - wykrzyczałam wściekła.

- Przepraszam.

- Twoje „przepraszam” nic tu nie da! Kim ty w ogóle jesteś?! - musiałam być cała czerwona z gniewu. Czułam jak się we mnie wszystko gotuje.

- Twoją siostrą.

****Harry****

Słysząc słowa, które wypadły niemal obojętnie z ust dziewczyny, prawie zakrztusiłem się powietrzem. Od razu spojrzałem na Jade. Dlaczego nie powiedziała, że ma siostrę?! Jednak, gdy zobaczyłem jak blednie w jednej chwili zrozumiałem, że ona też chyba nie wiedziała…

Cholera, od razu to czułem. Jak tylko zobaczyłem Nadie zdziwiło mnie jej podobieństwo do Jade. Były bardzo podobnej urody. Ten sam kolor włosów (oprócz teraz zielonych końcówek Jade), podobny odcień skóry, oczy, szczupła sylwetka… Tylko od Nadie biła tajemniczość i pewność siebie. Doskonale wiedziała, że jest piękna i dobrze to wykorzystywała.

Nadie jest siostrą Jade…

C.d.n…

________________________________________________________________

Cześć!

Wow, dawno nie napisałam takiego krótkiego rozdziału! Zajął mi niecałe 3 strony w Wordzie! Ogółem byłby dłuższy, ale uznałam, że w tym miejscu właśnie najlepiej byłoby skończyć ;) 

I jak się podoba? Kto się spodziewał takiego zwrotu akcji??? Nadie już od dawna siedziała mi w głowie. Już od czerwca!!! :O (Tylko wtedy miała na imię jeszcze "Nade" xd W końcu zdecydowałam, że Nadie będzie lepsze. W końcu Jade i Nadie nie są bliźniaczkami :D ["Nade"? Maaatko, jak ja na to wpadłam? xd] )

Byłoby mi niezmiernie miło, gdybyście pozostawili po sobie komentarz z opinią :) To dla mnie bardzo ważne. Proszę, zróbcie to dla mnie :*

Dobra, nawet nie wiecie jak trudno pisało mi się ten rozdział (już tradycyjnie, pisałam go przed chwilką). Nie czuję jeszcze do końca tej Nadie, niby mam w głowie już mniej więcej jej charakter, ale nie jest, że tak powiem, dopracowana :D Ale myślę, że szybko Nadie zacznie żyć w mojej głowie swoim życiem i szybko ją poznam tak jak i Wy poprzez rozdziały czy pytania do niej ;)

Tak więc witamy nową bohaterkę! 

(Nie umieszczam Nadie w zakładce "Bohaterowie". Myślę, że byłby to za duży spoiler dla tych, którzy dopiero zaczynają czytać RH lub będą :D )

To tyle co do rozdziału.

Chciałabym bardzo, bardzo, bardzo Wam podziękować za wszystkie życzenia, prezenty i miłe słowa! Sprawiliście, że moje urodziny nie trwały dzień, a cały tydzień!

Szczególne podziękowania wędrują do: 

- wspaniałej Ani M za przepiękny, przezabawny imagin (już Ci dziękowałam w poprzednim poście, ale co tam xd) 

- mojej kochanej Iww ♥ za zrobienie mi WSPANIAŁEGO prezentu, którego zupełnie się nie spodziewałam! Tutaj możecie go zobaczyć:

- przecudownej Nataszy za wspaniały rozdział "Child Of Darkness" z specjalną dedykacją dla mnie i przewspaniałym wątkiem.. Nicolarry? Hicol? haha muszę wymyślić shipowskie imię xd Zrobiłaś mi wielką radochę, bardzo dziękuję ♥

- wszystkich czytelników bloga za to, ze po prostu jesteście! Dziękuję! To dla mnie najwspanialszy prezent!

Dziękuję za kolejną okrągłą sumkę wyświetleń! 130 tyś mamy już za sobą :D Jejku, jesteście nieziemscy, kocham Was <3 (rany, już 133!)

Piszcie, komentujcie, pytajcie, czytajcie może nawet i tweetujcie :D Dziękuję Wam bardzo!

Do soboty!

Wasza Nicol <3

P.S. Czekamy na pytania! :3 ~~ bohaterowie opowiadania