„Rozśpiewana Historia 2” Część 56

„Rozśpiewana Historia 2” Część 56

Kocham cię, wiesz? 

****Jade****

Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna obudziłam się sama, a nie przy pomocy czegoś lub kogoś. Miałam wrażenie, że spałam wieki i męczyło mnie już leżenie. Jednak nie ruszałam się. Nie chciałam obudzić Harry’ego, który trzymał jedną rękę na mojej talii obejmując mnie przez sen. Mała lampka stojąca na stoliczku za moimi plecami oświetlała pokój. Byłam odwrócona twarzą do twarzy Harry’ego. Patrzyłam na jego wygładzoną przez sen twarz. Jednak widziałam, że nie jest absolutnie spokojny. Co jakiś czas nerwowo zaciskał dłoń na materiale mojej sukienki. Budził się, ale nie całkiem. Był bardzo zmęczony i cieszę się, że choć w minimalnym stopniu nabiera energii. Był ze mną cały czas. Teraz moja kolej.

- Kocham cię, wiesz? – wyszeptałam delikatnie poprawiając niesforny kosmyk włosów, który opadł mu na oczy. Zmarszczył lekko brwi, ale już po chwili grymas z jego twarzy zniknął. Uśmiechnęłam się. Jestem największą szczęściarą na świecie, mimo całego pecha, który do siebie przyciągam. Zabawne, prawda?

Przeniosłam wzrok na baldachim nad łóżkiem w rozmyślaniu. Jeden dzień w miesiącu, huh? Niezbyt optymistyczna wizja. Czy jako Najpiękniejsza mogę zaprosić do siebie przyjaciół? Może by tu zamieszkali? Jest wiele pokoi, może…

- Jade? – cichy, lekko ochrypły głos wyrwał mnie z zamyślenia. Wydawał się być zaniepokojony. Przysunęłam się bliżej niego.

- Jestem tu. – powiedziałam spokojnie wtulając się w jego tors. Nabrałam powietrza do płuc rozkoszując się jego zapachem. Brakowało mi tego.

- Miałem zły sen. – objął mnie mocniej.

- To tylko sen. – zapewniłam go.

- Tak… - przytaknął sennie.

- Śpij. – uśmiechnęłam się.

- Nie… - pokręcił lekko głową i przywarł policzkiem do mojej głowy. Zachichotałam.

- Tak. – przejechałam lekko palcem po jego ramieniu. Nie widziałam go, ale byłam pewna, że uśmiecha się i zasypia spokojnie.

****Angel****

Wciągnęłam z sykiem powietrze. Szyja mi zesztywniała i bolał mnie kark.  Po głowie rozszedł się przytłumiony ból. Znajdowałam się w pokoju, który skądś kojarzyłam. Było widno, poranne światło wlewało się do pomieszczenia. Poczułam zaschłą krew na dywanie. Po niecałej sekundzie wiedziałam już, że należy do Leigh-Anne, tej czarownicy. Co się stało? Słyszałam spokojny puls tuż obok. Gdy podniosłam głowę (co MOCNO zabolało) zauważyłam, że na fotelu przysuniętym tak, żeby znajdował się obok mojego łóżka, leży Liam. Niemal się zaśmiałam widząc pozę, w której zasnął. Głowę opartą na ramionach miał na moim materacu, a resztę ciała zgarbioną na fotelu. Oczywiście, już po samym zapachu mogłam rozpoznać, że to Liam. Jednak miałam nikłą nadzieję na to, że się myliłam.

Chciałam wstać, ale nie czułam nóg. Cholera, muszę chyba jeszcze trochę poleżeć, aż odzyskam władzę w dolnych kończynach. Strasznie długo się regeneruję… Oparłam się na łokciach, by móc widzieć Liama. Co on tutaj robi? Chyba nie spał przy mnie całą noc. Prawda?

- Ej. – powiedziałam ciszej niż zamierzałam, gdy tylko zobaczyłam zmiętą kartkę tuż obok jego ręki. To TA kartka. Cały czas ma ją przy sobie, ciągle ją czyta i nie pozwala nikomu jej przeczytać. Oto moja szansa. Chociaż bolała mnie szyja (i to porządnie) zmusiłam się, by usiąść. Kiedy już mi się to udało, byłam bardziej niż zadowolona. Trudno siadać, kiedy nie do końca czuje się swoje nogi. Czułam ból w lewym kolanie, świetnie. Wywróciłam oczami i skupiłam się na kartce. Nachyliłam się i wyciągnęłam rękę przed siebie. Z wysiłku przygryzłam język. Brakowało mi centymetra…

Trzask!

Zacisnęłam zęby, bacznie obserwując czy Liama obudził odgłos wyłamanego ramienia. Chwyciłam w dwa palce kartkę i nastawiłam ramię z powrotem. Mocniej zamknęłam powieki, by nie odezwać się. Nieprzyjemne chrupnięcie sprawiło, że niemal się wzdrygnęłam. Położyłam się z powrotem i uniosłam kartkę nad twarz, by móc nareszcie poznać jej tajemnicę.

- Angel! – nagle kartka została mi siłą zabrana.

- Ej! Wyłamałam sobie rękę, by ją zdobyć! – oburzyłam się ponownie siadając.

- Czytałaś to? – Liam wydawał się być wściekły.

- Nie zdążyłam, zluzuj majty. – wywróciłam oczami.

- Pytam poważnie.

- A ja poważnie odpowiadam. O co chodzi z tą kartką? Czemu ciągle ją przy sobie masz? Daj mi ją. – wyciągnęłam przed siebie rękę. Liam się zaczął śmiać.

- Nie, nie ma mowy.

- Oh, na pewno? – zmrużyłam gniewnie oczy. Czy on mnie przed chwilką wyśmiał?

- Jak się czujesz? – zapytał ucinając temat i chowając kartkę do kieszeni spodni.

- Nie czuję palców.

- Co?! – zaniepokoił się. Tym razem to ja się zaśmiałam.

- Spoko, dochodzę już do siebie. Czuję ból w kolanie i piszczelu. Co ja wczoraj robiłam? – położyłam się i przetarłam twarz dłonią. Hm, ciekawe. Czemu mam swoją krew we włosach?

- Nic nie pamiętasz? – zdziwił się.

- „Nic” to za dużo powiedziane. Pamiętam co nieco, ale urwała mi się taśma w miejscu, gdzie widzę gwiazdy… - zamyśliłam się.

- W tym momencie postanowiłaś się targnąć na swoje życie i skoczyłaś z szóstego piętra. – wyjaśnił.

Cholera.

- Zrobiłam co? – podniosłam się. Wow, ile już brzuszków zrobiłam? Co chwila kładę się i siadam.

- Mówiłaś, że…

- O nie, nie chcę słuchać niczego, co mówiłam. – uniosłam rękę uciszając go gestem – Byłam pijana, gadałam brednie.

- Czyli to nie prawda? Nie jesteś na mnie zła? – spytał z ulgą. Ups…

- Um, wiesz co? Chyba jednak musisz mi przypomnieć co mówiłam wczoraj… - co ja mu nagadałam?! No chyba nie… O matko, czy ja się wygadałam?! Jak mogłam?! Ok., zasłużyłam na lewego sierpowego od siebie samej.

- Mówiłaś, że przypominam ci, o wszystkim co najgorsze. I że nie możesz tego znieść… I że mnie nienawidzisz. – nie patrzył na mnie. Bawił się nerwowo palcami, choć zapewne sam o tym nie wiedział. Cóż, czas użyć najcięższej artylerii…

- No, przynajmniej ostatnie się zgadza. – westchnęłam udając aprobatę. Poczułam jak zgniatam swoje własne serce. Cholera, te emocje to jakiś koszmar. Liam gwałtownie uniósł głowę i popatrzył na mnie z niedowierzaniem. Utrzymywałam obojętną i znudzoną minę z wysiłkiem większym, niż zwykle.

- Nienawidzisz mnie? – w jego oczach dostrzegłam ból. Nie mogłam na to patrzeć i przeniosłam wzrok na swoje paznokcie. Musiałam udać, że teraz to one są najważniejsze. Nie odezwałam się. Bałam się, że głos mnie zdradzi. Jako wampir, przeżywasz wszystko dwa razy mocniej. Liam jest najmilszą osobą jaką znam, a tak się składa, że znam go bardzo dobrze. Powiedzenie mu czegoś takiego równało się z wyrwaniem mu serca.

- Pójdę zobaczyć co z Lou i El. – odezwał się po chwili mroźnej ciszy. Jego głos był wyprany z emocji.

****Perrie****

- Dość tego, nie mogę tak dłużej. – z irytacją zrzuciłam z siebie kołdrę. Mój zegarek wskazywał godzinę szóstą, a ja nie spałam już od czwartej. Nie mogłam zasnąć po tym jak Zayn opuścił mój pokój.

- Oh, a to co? – zapytałam samą siebie, kiedy zobaczyłam pudełko obwiązane czerwoną wstążką znajdujące się na komodzie. Na pewno nie należy do mnie. Podeszłam niepewnie do mebla i potrząsnęłam lekko pudełkiem. Nie było ciężkie, ale nie było też lekkie. U góry znajdowała się karteczka.

„Śniadanie o godzinie ósmej trzydzieści. Prosimy się nie spóźniać.

Dziękujemy.”

Uniosłam jedną brew na tą wiadomość. Może jednak przysnęłam na chwilę? Nie pamiętam, aby ktoś tu wchodził. Pokręciłam tylko głową i otworzyłam pudełko. W środku znajdował się czysty ręcznik, mydło, szczotka do włosów oraz… sukienka. Biała. Dosyć podobna do tych, które mają na sobie syreny. Westchnęłam bezradnie i zabrałam ze sobą pakunek do małej łazienki. Gdyby nie fakt, że znajduję się pod wodą w Krainie Fal- miejscu zamieszkania syren- to byłabym pewna, ze to jakiś pięciogwiazdkowy hotel.

Zrzuciłam z siebie swoje ciuchy, składające się z jasnych dżinsów oraz kolorowego topu. W pokoju miałam też gdzieś moją dżinsową kurtkę, którą ściągnęłam na czas snu. Już i tak wyjątkowo niewygodnie było mi w spodniach. Mogłam je ściągnąć, ale wolałam być w pełnej gotowości, w razie potrzeby. Gdy pozbyłam się już wszystkich części odzieży, weszłam pod prysznic. Wczoraj nie miałam już na to siły, a ciągle czuję się brudna od przymusowej kąpieli w morzu. Czułam się niekomfortowo do czasu, aż ciepła woda spłynęła na moje ciało. Dokładnie się wyszorowałam, wymydliłam i opłukałam. Potem stałam jeszcze pięć minut pod lejącą się wodą, by się trochę rozluźnić. Męczyła mnie jedna sprawa. Skoro rzekomo krzyczałam przez sen, czemu tylko Zayn przyszedł sprawdzić co się dzieje? W pokoju obok jest Jesy, jestem pewna, że ona również by zareagowała. Wątpię, by Malik mógł mnie usłyszeć z takiej odległości, w jakiej się znajdują nasze pokoje.

Zakręciłam korek i owinęłam się ręcznikiem. Wyprałam jako tako swoje własne ciuchy, bo były pogniecione i rozciągnięte, po wczorajszym dniu. Rozwiesiłam je na małym kaloryferze w łazience, by wyschły. Miałam jeszcze spokojnie półtorej godziny do śniadania. Muszę jakoś zabić ten czas, bo nie wyjdę w samym ręczniku, prawda? Trzeba poczekać, aż ubrania wyschną. Albo chociaż bielizna, wtedy założę tą sukienkę… Wyszłam z łazienki do pokoju i otwierałam wszystkie szuflady, szafy i komody, w poszukiwaniu czegoś. Czegokolwiek. Znalazłam tylko gumki do włosów, długopis i notes. Westchnęłam i użyłam gumek, by zrobić sobie koka. Włosy mi się zaczęły kręcić od wilgoci.

Rozległo się pukanie, po czym ktoś chwycił za klamkę i otworzył drzwi.

- Zwariowałeś?! – pisnęłam chowając się za otwartymi drzwiami łazienki.

- Oh, przepraszam… - Zayn zasłonił sobie oczy ręką – Myślałem, że śpisz i chciałem uprzedzić, że śniadanie jest o ósmej…

- Wyjdź! – wrzasnęłam wystawiając głowę.

- Poczekaj, ale muszę ci coś…

- Zayn!

- No ale…

- Czy to naprawdę nie może poczekać, aż się ubiorę?!

- Eh, obawiam się, że nie. – westchnął smutno – Rozmawiałem z Liamem.

- Ugh, no szybciej. Przejdź do sedna, bo to naprawdę niekomfortowa sytuacja. – powiedziałam czując gorąco na policzkach. Poprawiłam nerwowo ręcznik na biuście.

- Louis się obudził, wszystko z nim w porządku.

- To świetnie. A teraz mógłbyś wyjść?

- Perrie…

- Co?!

- Tracą… Tracimy… - zaczął się jąkać. Pokręcił głową z rezygnacją i spróbował ułożyć zdanie innymi słowami - El jest w złym stanie.

O mój Boże…

C.d.n…

______________________________________________________

Heeeej!!!

OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG OMG DZIĘKUJĘ WAM Z CAŁEGO SERCA!♥ 

DZIĘKUUUUUUJĘ!!!!

W rozdziale się trochę dzieje :) Miła scena z Jarry (aww *^*), trochę Langel (w sumie było trochę smutno tym razem) no i Zerrie :D 

Która para jest Waszą ulubioną? O kim chcecie czytać jeszcze więcej? Piszcie! ♥ 

Ja osobiście bardzo lubię Angel. Jej tok myślenia jest dziwny i trochę skomplikowany (nawet dla mnie), ale mam nadzieję, że w końcu zrozumiecie o co chodzi :) Teraz już i tak ukazałam Wam trochę jej odczucia, wystarczy nieco pomyśleć, by ją zrozumieć :D Chyba właśnie to w niej lubię. Jest tajemnicza i niechętnie mówi o swoich uczuciach ^^

Kochani, życzę Wam beztroskich świąt, smacznego śniadania, pysznego jajka, cudownych chwil z rodziną i duuuużo radości! Jezus zmartwychwstał! Alleluja! :) 

Jeszcze raz pragnę Wam podziękować za te wyświetlenia... To dużo znaczy, naprawdę :) Jesteście w.s.p.a.n.i.a.l.i.!!! Kocham Was bardzo mocno i równie mocno ściskam Was teraz :D

 

PS: Ciągle mam problemy z dodawaniem komentarzy nie-jako-ja. To znaczy, że nie mogę odpowiedzieć na Wasze pytania do bohaterów np. jako Perrie. Napiszcie mi czy chcecie, aby odpowiedź została dodana z mojego konta, czy poczekać, aż się naprawi :) Dziękuję!

Wesołych Świąt Wielkanocnych!

Nicol <3