„Rozśpiewana Historia 2” Część 57

„Rozśpiewana Historia 2” Część 57

Też mnie nienawidzisz, prawda?

****Jade****

Wokół mnie panował istny chaos. Jestem pewna, że teraz w sali balowej było trzy razy tyle syren, ile wcześniej w sali Najwyższego Trybunału. Były ubrane odświętnie, w białe, lekkie sukienki. Miały rozpuszczone włosy, a na głowach zielone wianki z kwiatami. Delikatna muzyka rozchodziła się po sali, ludzie tańczyli. Stoły, które znajdowały się pod ścianą po obu stronach sali, zapełnione były po brzegi wystawnymi potrawami, napojami i Bóg wie czym jeszcze. Syreny tańczyły z dżentelmenami ubranymi w jasnoniebieskie garnitury. Nie mam pojęcia kim oni są.

- Jade! – usłyszałam znajomy mi głos. Czułam się jeszcze bardziej zagubiona niż przed chwilą. Zaczęłam się rozglądać w poszukiwaniu osoby, która mnie wołała.

- Co tu się dzieje? Mówiłyście, że idziemy na śniadanie… - powiedziałam lekko zirytowana.

- Ależ to właśnie jest śniadanie, Wasza Wysokość. Wszyscy się cieszą, bo Najpiękniejsza jest już cała i zdrowa. Tańce zapewne potrwają do jutra, jak nie dłużej. Wszyscy jesteśmy bardzo szczęśliwi z powodu nowej królowej. – odpowiedziała pani Minister. Wraz z Anadyomene i inną syreną, także o wysokiej randze, nie odstępowały mnie ani na krok. Cieszyłam się, że mogłam stać tutaj razem z Harrym. Trzymając jego rękę czułam się mniej niekomfortowo.

- Jade! Harry! – znów ten głos. Perrie!

- Przepuście ją, niech tutaj podejdzie. – poinstruowałam jedną z syren, która była strażniczką i mnie pilnowała. To było jeszcze dziwniejsze niż obecność pani Minister. Zwłaszcza, że były uzbrojone po zęby. Teraz było ich pięć. Trzy przede mną oraz dwie z tyłu. Również były ubrane w białe, krótkie sukienki, ale miały upięte włosy i złote hełmy. Ramiona wraz z szyją okrywały do kompletu złote naramienniki, a na nogach miały wiązane sandały sięgające kolan. W dłoni trzymały długie tyczki z ostrym końcem.

- Nareszcie. – Perrie odetchnęła wyraźnie zmęczona. Oddychała szybko. Popatrzyła na mnie i się uśmiechnęła. – Tęskniłam za tobą. – przytuliła mnie mocno, a ja ją.

- Coś się stało. – zauważyłam po jej napiętych mięśniach. Blondynka przytaknęła smutno. Miała na sobie białą, wełnianą sukienkę z dziurami. Sięgała do ziemi, ale odsłaniała czarne sandały. Na głowie miała fikuśną biżuterię i wplecione piórka we włosy. Makijaż dopełniał całość.

Przez chwilę miałam wrażenie, że się cofnęłam w czasie i znajduję się w starożytnym Rzymie. Perrie wyglądała ślicznie i bardzo jej pasowała ta sukienka. Byłam pod wrażeniem, że każda dziewczyna jest tutaj ubrana w białą sukienkę, ale wszystkie są zupełnie inne.

- Chodzi o Eleanor. Jest w złym stanie. Próbowała pomóc Louisowi i… - nie dokończyła widząc moją minę.

- O nie… - uniosłam rękę do ust i pokręciłam przecząco głową. O nie! Ona tego nie zrobiła! Oh, no jasne, że zrobiła. Kocha Lou. Musiało być bardzo źle… O Boże, ona żyje, prawda? Harry stojący obok mnie z sykiem wciągnął powietrze.

- Jej mama ją powstrzymała w ostatniej chwili. El zdążyła na tyle pomóc Lou, że się obudził, a resztę problemu załatwiła krew Angel. Louis jest cały i zdrowy. – uspokoiła nas nieco i kontynuowała – Eleanor jest teraz w śpiączce. Jej mama stwierdziła, że tak będzie dla niej najlepiej. Gdyby nie pani Kate… Oh, wolę o tym nie myśleć. Ciągle przytrzymywała El przy życiu… Tylko ona też już osłabła… Całą noc robiła co mogła. Ale nic nie pomagało. Wtedy wpadła na pomysł ze śpiączką. Jest stabilna, ale nie wiemy kiedy się obudzi. Musi nabrać sił. Pani Kate mówi, że też nie wszystkim udaje się wybudzić ze śpiączki. Przewieźli ją teraz do pobliskiego szpitala.

Chciałam coś powiedzieć, ale głos ugrzązł mi w gardle. Nogi ledwo mnie utrzymywały, ciężka suknia nagle przybrała dwa razy na wadze. W głowie mi się zakręciło… Moja przyjaciółka. Moja ukochana, najlepsza przyjaciółka jest teraz w śpiączce.

- To przeze mnie. Ta syrena rzuciła się na mnie, a Louis wyskoczył przed nią… - wyszeptał Harry. Podniosłam głowę. Muszę być silna. Nie mogę zachowywać się jak ofiara. Nie tylko ja cierpię.

- Nie gadaj bzdur. Nikt nie mógł przewidzieć tego, co się stanie. – chciałam, by zabrzmiało to pewnie, ale mój głos drżał i mówiłam niemal tak cicho jak on. Cholera, nie tak miało być.

- Czy coś się stało, Wasza Wysokość? – Anadyomene położyła rękę na moim ramieniu. Wyglądała na zatroskaną. Teraz, gdy nie jest już Najpiękniejszą, wydaje się być naprawdę miła, a w oczach widać żywy blask, którego wcześniej nie było.

- Nasza przyjaciółka… Jest w śpiączce… - wymamrotałam. Czułam łzy napływające do oczu. Szok minął, teraz pojawił się smutek. Popatrzyłam na Harry’ego wysyłając niemą prośbę. Od razu zamknął mnie w kojącym uścisku.

- Oh, nie. Tak mi przykro, Jaśnie Pani. – spuściła głowę – Czy jest coś co mogę dla Pani zrobić? Chce Pani wody?

Pokiwałam twierdząco głową. Muszę się jakoś ogarnąć. Coś wymyślić. Muszę znaleźć jakiś sposób…

- Dla moich przyjaciół też mogę prosić? Tu jest tak tłoczno i… - sama bym poszła po szklankę, ale kompletnie nie wiedziałam jak przebrnąć przez ten tłum.

- Oczywiście, nie ma sprawy. – uśmiechnęła się ze zrozumieniem i odeszła.

- Czy chce Jaśnie Pani wyjść? – spytała smutno pani Minister.

- Wszyscy tu są? – spytałam Perrie. Pokiwała głową. - Więc zostaniemy. Muszę porozmawiać z przyjaciółmi.

- Oczywiście. Zarządzę godzinę ciszy bez tańców, ze względu na pańską przyjaciółkę. – ogłosiła Minister i już miała odejść, ale ją zatrzymałam.

- Nie ma takiej potrzeby, niech nie przerywa pani innym…

- Wasza Wysokość, jeśli Pani się smuci, my smucimy się z Panią. – ukłoniła się lekko i odeszła.

- Zmieniam zdanie. Chcę stąd wyjść. Natychmiast. – jęknęłam do Harry’ego i Perrie – To za dużo dla mnie. Nie chcę być tak traktowana, nienawidzę być w centrum uwagi.

****Ashton****

- Policzyłem wszystkie moje błędy i jest tam tylko jeden,

Odstający od listy rzeczy, które zrobiłem.

Cała reszta moich zbrodni, nie jest podobna

Do wyrazu twojej twarzy, kiedy pozwoliłem ci odejść…

- Wiesz, że powinieneś śpiewać to jej, a nie morzu? – zapytałem odpychając się od skały, o którą się opierałem. Podszedłem bliżej Liama, który siedział na piasku z kartką w ręku.

- Co ty tu… - zaczął, ale urwał. Uśmiechnął się gorzko i popatrzył w dal, w fale morza. Teraz to ja poczułem się zdezorientowany.

- Co? – zmarszczyłem brwi. Zająłem miejsce obok niego na wilgotnym piasku.

- Pierwszy raz byłem tak zamyślony, że nie słyszałem cudzych myśli. – odpowiedział po chwili – Ona robi ze mną co chce.

- Cóż, tak działa…

- Nie. – przerwał mi natychmiast – Nie kończ. Nie chcę słyszeć słowa na „m”, jasne? Już wystarczy, że słyszę twoje myśli. I to nie prawda.

- Mogę? – zapytałem wskazując na kartkę. Podał mi ją ostrożnie. – Ten tekst mi nie wygląda na to, że to nie prawda. – stwierdziłem przebiegając linijki wzrokiem.

- Bo nie jest mój. Harry to napisał.

- Domyślam się. Ale jest o tobie. – zauważyłem.

- Jest zbyt śmiały, nie powiedziałbym wielu z tych rzeczy… - pokręcił z żalem głową.

- A pomyślałbyś? To twoja mocniejsza strona. No, a poza tym, ta pierwsza zwrotka moim zdaniem pasuje do ciebie idealnie.

- Ugh, zamknij się. – mruknął i zabrał mi kartkę.

- Oh, racja, najmocniej przepraszam. Do WAS. – położyłem nacisk na ostatnie słowo i uśmiechnąłem się szeroko.

- Też mnie nienawidzisz, prawda? – jęknął i położył się. Zrobiło mi się zimno patrząc, jak leży na tym chłodnym piasku.

- Kto jest drugą osobą? – spytałem. Wziąłem w palce kamień, który leżał obok i zacząłem go czyścić z piasku.

- Angel. A przynajmniej tak powiedziała.

- Błagam cię, nie mów mi, że jej wierzysz. – wywróciłem oczami zirytowany. Tracę wiarę w ludzkość.

- Nie, nie po tym co mówiła wczoraj. I po tym co zrobiła. – westchnął – Ale i tak zabolało.

- Próbuje cię odtrącić.

- Wiem. Ale po co? – przejechał dłońmi po twarzy. Widać, że był zmęczony tym wszystkim.

- Boi się uczuć. Tego, co czuje do ciebie. To dla niej za dużo. – wzruszyłem ramionami. Automatycznie moje myśli powędrowały do Leigh-Anne, która ciągle chroni się czarem, by nikt się nie dowiedział o jej uczuciach do Nialla.

- Co takiego?! – Liam się poderwał i popatrzył na mnie zszokowany. O cholera…

- Nie wolno ci nikomu powiedzieć! Obiecałem, że nikt się nie dowie! O rany, Liam, przysięgnij, że nikomu nie powiesz… - poprosiłem go. Rany, Leigh-Anne by mnie znienawidziła do końca życia…

- Spokojnie, wiesz ile sekretów muszę tu trzymać? – wskazał na swoją głowę – Ale jak to… Kiedy Leigh...

- Od jakiegoś czasu. Zakochała się, ale…

- Bez wzajemności. – dokończył za mnie Liam.

- Skąd wiesz?

- Bo słyszałem jak Niall myśli o Nadie. Biedna Leigh… Ciągle ją miłość omija.

- Taa… - przytaknąłem i spuściłem głowę. Nie, to jeszcze nie pora. - Wracajmy. Angel jest w nienajlepszym stanie emocjonalnym. Tylko ty ją powstrzymasz przed zrobieniem czegoś głupiego.

- Myślisz?

- Udawaj, że jej wierzysz. Wiesz, w to, co ci powiedziała. W ten sposób jej będzie trochę łatwiej. Musi sama sobie poradzić z uczuciami. Jak dasz jej trochę przestrzeni, może uda jej się trochę ogarnąć co nieco. Rozumiesz, dużo jej się zwaliło na głowę… - doradziłem. Wstaliśmy i kierowaliśmy się z powrotem w stronę szpitala.

- Wiem. Muszę zachować dystans. Może czas sprawi, że będzie troszkę silniejsza…

- Zdecydowanie. I wtedy nie przerazisz jej swoim wyznaniem. – zgodziłem się. Szliśmy przez plażę w ciszy. Dopiero, gdy stanęliśmy na chodniku Liam znów się odezwał.

- Biedny Louis. Mam nadzieję, że Eleanor szybko się obudzi. Lou sobie bez niej nie poradzi. Nie teraz.

- Trzeba być dobrej myśli. Musimy spróbować wszystkich sposobów, by ją obudzić. Zbyt długotrwała śpiączka dla Uzdrowiciela nie jest dobra. – skrzywiłem się na myśl o tym, co mówiła pani Kate przez telefon do swojego męża, który jest w podróży biznesowej.

- Tak… Spróbujemy wszystkiego. – oboje westchnęliśmy na widok szpitala. Tu przewieźliśmy Eleanor. Tutaj są odpowiednie maszyny, sprzęt, który pomoże utrzymać ją w stabilnym stanie. Oby tylko tak było…

C.d.n…

___________________________________________________________

Hej!

Nie działają gify, prawda? Ugh, wszystko po kolei mi się knoci :/ Nie wiem, co się dzieje z moim laptopem :( Robiłam co mogłam, by chociaż udało mi się je wgrać, ale najwidoczniej ciągle to nic nie dało. 
Chyba będę musiała oddać laptop do naprawy, na jakiś przegląd czy coś. Bo ja nie umiem tego naprawić. Tylko mam nadzieję, że to nie będzie trwało długo, bo jak napiszę nowy rozdział, huh? No, pożyjemy zobaczymy. Trzymajcie kciuki, żeby wszystko dobrze (i szybko) się skończyło.

Jak rozdział? :D Mam nadzieję, że się podobał. Robię co mogę xD 
Ten "bal" może być skutkiem oglądania "Cinderella (2015)" oraz mojego nowego serialu , w którym się zakochałam- "Once Upon A Time" :) Tak mnie wzięło na sukienki :P 
No! Nareszcie poznaliśmy tajemnicę kartki Liama :) Kurcze, osobiście, to jedna z moich ulubionych piosenek ^^ Tak, prawdopodobnie dlatego się tu pojawiła :D Poza tym, że po prostu idealnie mi pasowała do Langel. Zawsze jak jej słucham to myślę o naszej parce ;) Macie piosenki, które przypominają Wam o RH? Jakie? PISZCIE! ♥ Moja lista jest ogroooomna :D

Dziękuję Wam za kochane komentarze pod poprzednim rozdziałem! To naprawdę MEGA motywujące, uwielbiam czytać co do mnie piszecie :) Zawsze czytam, wszyściusieńko ;) Przepraszam, jeśli czasem nie odpiszę, ale to oznacza, że z moim laptopem coraz gorzej :/ Dlatego też będziecie musieli jeszcze trochę poczekać na odpowiedzi bohaterów pod pytaniami do nich. Przepraszam za te usterki :(

Ależ piękna pogoda, nieprawdaż? Miłego dnia!!! Wspaniałego weekendu ;)
Nicol <3