„Rozśpiewana Historia 2” Część 58

„Rozśpiewana Historia 2” Część 58

Płomienie

****Niall****

- Hej! – przywitałem się z Nadie, która stała koło stołu i piła sok. Odwróciła się i od razu uśmiechnęła.

- Cześć. – odpowiedziała – Jesteś głodny? Może chcesz coś do picia?

- Może być sok. – przytaknąłem, a ona kiwnęła lekko głową i nalała soku pomarańczowego do szklanki.

- Dziękuję. – powiedziałem, gdy podała mi do rąk naczynie – Um, Nadie? Kim oni są? Myślałem, że syreni nie istnieją…

- Syreni? – zamrugała oczami nie rozumiejąc o co chodzi.

- No wiesz, syreny-mężczyźni…

- Ah, nie. Nie ma czegoś takiego. – zaczęła się śmiać – Ci tutaj to Wodnicy. Przyjaźnimy się. Zawsze jak koronowana jest nowa Najpiękniejsza lub nowy Król Wodników to urządzamy bale i się zapraszamy nawzajem. Rozumiesz, bale są fajniejsze, gdy ma się partnera do tańca.

- Oh… - westchnąłem mierząc wzrokiem jednego z chłopaków ubranych w niebieskie garnitury – Niech zgadnę. Waszym uroczystym kolorem jest biel, a u nich niebieski?

- Tak. W sumie, jakby się uprzeć to Wodników można nazwać syrenami-mężczyznami. Tylko nie żyjemy razem, zazwyczaj też się nie łączymy w pary. No i oni nie mają ogonów. – zaśmiała się – Oni mają inne prawa, inaczej patrzą na pewne sprawy. Żyjemy w zgodzie po podpisaniu traktatu pokoju w 1689 roku. Nasz sposób życia się trochę różni… Stąd się brały różne konflikty.

- Czyli jednak nie syreni-mężczyźni? Z tego, co mówisz wynika, że są istotne różnice pomiędzy wami. – zauważyłem.

- Tak. – uśmiechnęła się i upiła trochę soku.

- Piękna dama raczyłaby przyjąć mą prośbę do tańca? – blondyn w błękitnym garniturze ukłonił się wystawiając dłoń w stronę Nadie. Podniósł głowę i uśmiechnął się pokazując równe, białe zęby. Cholera, muszę przyznać, że był przystojny… Aura Nadie się naprężyła.

- Oh, dziękuję, ale… - Nadie się zarumieniła i popatrzyła niepewnie na mnie – Rozmawiam teraz z przyjacielem.

- Rozmowa może poczekać, a piosenka ucieka. – Pan Niebieski ujął dłoń Nadie. Jego aura wyrażała pewność siebie, ale mogłem dostrzec gdzieniegdzie egoizm. Zauważyłem również niebezpieczeństwo.

- Olivier, nie mam ochoty na tańce. – powiedziała brązowowłosa patrząc pewnie w oczy blondyna – Znajdź inną partnerkę.

Chłopakowi zszedł uśmiech z twarzy, a oczy zasnuł gniew. Puścił rękę Nadie i odszedł szybkim krokiem.

- Co to było? – zapytałem patrząc za nieznajomym. Cóż, mogę już powiedzieć, że nie przepadam za Wodnikami.

- Wodnicy mają moc manipulacji, naginają twoją wolę. Są też bardzo przystojni, co im pomaga nakłonić cię do zrobienia tego, czego one chcą. Znam Oliviera od bardzo dawna, może nawet od dziecka, przyjaźniliśmy się. Ale… Cóż, podstawowa różnica pomiędzy Wodnikami, a syrenami? Syreny dążą do cielesności ze swoimi ofiarami. Dla Wodników najważniejsza jest dusza. Musiałam przestać się z nim spotykać, bo zaczął mi ją kraść.

- Duszę? Ale jak to? – poczułem się, jakby ktoś wylał mi kubeł zimnej wody na głowę. Przerażające…

- Po prostu. Kiedy się zorientują, że któregoś z nich lubisz, już po tobie. Kradną ją dotykiem, kawałek po kawałku. Gardzą czymś takim jak fizyczne doznania. Oni pragną czegoś, co jest nieśmiertelne, trwałe, najcenniejsze. Tak jak oni. Syreny robią, co robią, by przeżyć. Nie jesteśmy długowieczne, no i musimy się rozmnażać. A Wodnicy nie.

- O rany, a wy pozwalacie im tutaj przychodzić?! – byłem w szoku.

- Cóż, trzeba utrzymywać dobre kontakty. Nie chcemy wojny, a nasze szanse są raczej marne, gdyby do tego doszło. Wspólna zabawa to nic złego, zwłaszcza, że dokładnie znamy niebezpieczeństwo. Nie narażamy się.

- Ale moi znajomi nie znają niebezpieczeństwa! – podniosłem głos i zacząłem się rozglądać w poszukiwaniu przyjaciół.

- Ciszej! Jakby cię usłyszeli to… Eh, nie ważne. Znajdźmy twoich przyjaciół. – złapała mnie za nadgarstek i pociągnęła w stronę tłumu.

****Perrie****

- Gdzie jest Niall? Widział go ktoś? – zapytałam nerwowo. Tylko jeszcze on nie wie o Eleanor. Czuję się w obowiązku poinformować go o złych wieściach.

- Od wczoraj go nie widziałem… A Zayn? Wie? – spytał Harry.

- Tak. Jesy również. Tylko gdzieś ją zgubiłam… - obejrzałam się wokół siebie. Wszędzie tylko ta głupia biel i błękit. Jak mamy kogokolwiek tutaj znaleźć?! Uh, muszę się uspokoić. Wdech, wydech. Nie mogę sobie pozwolić na załamanie, choćby najmniejsze. Nie teraz.

- Muzyka znów gra. Minęła godzina. – zauważyła Jade. Przytaknęłam zamyślona. Gdzie mógłby być blondyn?

- Przepraszam, iż przeszkadzam, ale nie mogłem się powstrzymać. Czy mógłbym prosić waszą piękność do tańca? – poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciłam się zaskoczona. Myślałam, że mówi do Jade.

- Oh… Uh… - wydukałam widząc wysokiego bruneta przede mną. Miał brązowe, ciepłe oczy i włosy tak ciemne, jak noc. Kilkudniowy zarost wyszczuplał mu twarz. Był nieziemsko przystojny i wyglądał bosko w błękitnym garniturze. Patrzył na mnie z lekkim uśmiechem igrającym na ustach i poświęcił mi całą swoją uwagę.

- Perrie. – szepnęła Jade, dyskretnie dźgając mnie palcem w plecy. Otrząsnęłam się i w myślach podziękowałam przyjaciółce. Jednak ruch za mną nie uszedł uwagi przystojnemu nieznajomemu. Pobladł lekko i pochylił głowę.

- Jaśnie Pani. Wybaczy mi Pani brak powitania? Jestem okrutnie zażenowany, ale pańska piękna przyjaciółka kompletnie zajęła me myśli. Najmocniej przepraszam, Wasza Wysokość. – ukłonił się i spojrzał na nią z powalającym uśmiechem – Pozwoli Pani oddalić się swej znajomej wraz ze mną?

- Proszę się nie kłaniać, ja… - wydukała Jade i popatrzyła na mnie nerwowo nie wiedząc co odpowiedzieć. Zauważyłam jak Harry się wyprostował i zmniejszył dystans między nim, a Jade. Jego oczy błysnęły czerwienią.

- Proszę, zgódź się. Będę czuł się zaszczycony, jeśli uraczysz mnie choć odrobiną uwagi na chwilę swego cennego czasu. – zwrócił się do mnie. Moje policzki się rozgrzały. Przez myśl przeszedł mi Zayn… Nie. To koniec. Nie zamierzam więcej o nim myśleć.

- Jeden taniec. Potem muszę wracać do Najpiękniejszej. – uśmiechnęłam się słabo. Nie miałam ochoty tańczyć, głównie ze względu na Eleanor. Jak mogłabym się teraz bawić, kiedy ona tam gdzieś leży i walczy o życie? Nie odmówiłam z grzeczności. Ale poznanie kogoś nowego na pewno źle mi nie posłuży...

- Oczywiście, jak sobie pani życzy. Jestem rad, że poświęci mi pani tą piosenkę. – ujął moją dłoń patrząc mi prosto w oczy. Nie mogłam odwrócić od niego wzroku, nawet nie wiem, kiedy znalazłam się już na środku sali. Pamiętam tylko jego oczy…

- Zawsze mnie dziwiło, że najsilniejsza spośród was nosi miano „Najpiękniejszej”… Prawdziwą najpiękniejszą mam przed sobą. – powiedział i położył jedną rękę na mojej talii, a drugą, splecioną z moją, uniósł w górę. Poczułam, jak od miejsc, w których mnie dotyka, rozprzestrzenia się miłe ciepło. Sunęło w górę ramienia, rozpływało się po plecach… To było takie przyjemne… Uśmiechnęłam się leniwie i przymknęłam powieki.

- Jak masz na imię, piękna? – zbliżył się i powiedział to wprost do mojego ucha. Ułożył drugą dłoń na mojej talii, a moje ręce znalazły się na jego ramionach. Kołysaliśmy się lekko w rytm cudownej, delikatnej muzyki. Ciepło było już w czubkach moich palców u nóg. Czułam, że jest coraz gorętsze. Tylko jedno miejsce pozostawało zimne, o wiele wolniej się rozgrzewało.

- Perrie. – spojrzałam na niego. Jak mu się udało wprowadzić mnie w taki dobry nastrój w zaledwie kilka minut? To wręcz podejrzane… Gdy przesunął lekko ręką po moim boku, te myśli odeszły w zapomnienie. Było tylko więcej ciepła. – A ty?

- Me imię nie dorównuje twojemu nawet w najmniejszym calu. – jego głos powodował u mnie ciarki. Coś mi nie grało, dziwnie się czułam. Jedna strona mnie krzyczała: „nie przestawaj!”, za to druga szeptała zastanawiająco: „odsuń się ode mnie”. – Jam jest Lerrodiel.

- Lerrodiel? – powtórzyłam rozkojarzona. Co to za imię? Ojej, zrobiło mi się duszno.

- Mhm. – mruknął zmysłowo przytulając się do mnie i całkiem obejmując mnie ramionami. Nie mogłam utrzymać otwartych oczu. Było mi tak ciepło, tak dobrze, tak przyjemnie… Hm, chyba nie dotykam stopami ziemi. Dziwne. Zaraz, czy on gdzieś ze mną idzie? Nie ważne, liczyła się teraz tylko jego obecność. To w jaki sposób ogrzewał moje ciało było fantastyczne.

- Gdzie idziemy? – wyszeptałam mocniej obejmując jego szyję. Brakowało mi trochę powietrza. Nagle zauważyłam, że palce mnie parzą.

- Perrie! – jakby z baaardzo daleka usłyszałam czyjeś wołanie. Chciałam otworzyć oczy i zobaczyć co się dzieje, ale Lerrodiel mocniej przycisnął swoje palce do mojego ciała. Oczekiwałam więcej przyjemnego ciepła, ale to się nie zdarzyło. Czułam, jakbym zaczęła płonąć. Ogień, gorący ogień, zaczął niebezpiecznie sunąć z dołu moich pleców, tam gdzie mnie trzymał, ku górze. To bolało. BARDZO.

- Puść… mnie… - od razu otworzyłam oczy szeroko z przerażenia, które ogarnęło mnie w jednej chwili. Nie byłam pewna, czy wydałam z siebie jakikolwiek dźwięk i czy zrozumiał co chciałam powiedzieć. Ba, chciałam krzyczeć! Ale gorąco kompletnie opustoszyło moje płuca, nie miałam czym oddychać. Nie znajdowaliśmy się w sali balowej. Byliśmy na jednym z pustych korytarzy.

- Puść ją, w tej chwili. – rozkazał Zayn najgroźniejszym głosem, jaki w życiu słyszałam. Stał za Lerrodielem wraz z Niallem i Nadie, więc tylko ja mogłam ich zobaczyć. Trzymał w ręku jakąś deskę i Bóg tylko wie, skąd ją wytrzasnął. Lerrodiel zupełnie go olał. Płomienie zbliżyły się do mojego serca i musnęły je raz. I od tej jakby chwili świat zwolnił. Zaczęłam krzyczeć z bólu. Nie, drzeć się wniebogłosy. Zayn uniósł deskę, zamachnął się i uderzył Lerrodiela w głowę. Siła uderzenia odrzuciła go w bok i chcąc, nie chcąc musiał mnie puścić. Wylądowałam na zimnej jak lód posadzce. A może to ja byłam taka rozpalona?

- O mój Boże! – wrzasnęła Nadie i do mnie podbiegła. Było mi gorąco, piekielnie gorąco, ale zaczęłam odzyskiwać oddech. Płomienie szalejące we mnie zniknęły wraz z brakiem dotyku Lerrodiela, lecz okropne ciepło niestety stopniowo opuszczało moje ciało. Było mi gorąco i zimno jednocześnie. Nawet zapragnęłam, aby te płomienie wróciły, bo odczuwałam chłodną pustkę…

- Zdążyłeś w ostatniej chwili. – Nadie zwróciła się do Zayna, odetchnąwszy z ulgą. Serio? Chyba jednak za późno... Tracę przytomność...

C.d.n…

________________________________________________

Hiiii! 

Oto nowy rozdział! Mam nadzieję, że podobał się Wam tak jak mi :) Bo szczerze mówiąc, to jeden z rozdziałów, które mi się rewelacyjnie pisało! Jestem z niego zadowolona ^^ 

Zayn wybawca :3 Niadiall = ekipa ratunkowa :D

Byłabym Wam OGROMNIE wdzięczna, gdybyście wyrazili mi swoją opinię w formie komentarza :) Dziękuję!!! 

Woah, ostatnio dziękowałam za 200 tyś, a teraz mamy już 205! Jesteście cudowni!!! ♥ Moje słowa nie mogą wyrazić, jak bardzo jestem Wam wdzięczna za wszystko, co dla mnie robicie. Jesteście najlepsi!!! :)

Mam nadzieję, że gify działają. U mnie nie, więc byłoby super gdybyście dali mi znać :D Z laptopem ani lepiej, ani gorzej więc... Musi wystarczyć to, co jest :P

Louis i jego własna wytwórnia muzyczna? 3 x TAK!!! Jestem z niego taka dumna, ciągle walczy o swoje marzenia i do tego teraz będzie spełniać marzenia innych! Czy to nie jest piękne? :) CO Wy o tym myślicie?

Życzę Wam udanej niedzieli i słodkich snów ;) Kocham Was mooocno!

Nicol <3 

PS: Odpowiem na pytania do bohaterów jak tylko będę mogła :( Przepraszam Was najmocniej za te usterki. Naprawdę nie mam pojęcia, co się dzieje z tym komputerem! ;-;