„Rozśpiewana historia 2” Część 12

„Rozśpiewana historia 2” Część 12

Migoczące światełka

- Dobra, teraz się trochę rozluźnij, gotowa? – popatrzył ciepło na Angelicę Niall.

- Jeśli to pomoże… - skrzywiła się lekko.

- Pomoże, postaram się zabrać od ciebie poczucie winy, zgoda? Czy jest coś co bardziej czy przeszkadza? – zapytał ujmując delikatnie jej rękę. Angel wzdrygnęła się lekko pod wpływem jego dotyku.

- Wspomnienia.

- Uh, coś co jest uczuciem… Obawiam się, że nie mogę usunąć twoich wspomnień. – uśmiechnął się lekko blondyn.

- Myślę, że strach. – wtrącił się Liam. Angelica spojrzała na niego morderczym wzrokiem.

- Przestań czytać mi w myślach! – wycedziła.

- Nie moja wina. – uniósł w niewinnym geście ręce do góry.

- Dobra, spróbujemy się tym zająć. – przerwał Niall i mocniej złapał za rękę dziewczyny – Zamknij oczy i oddychaj głęboko.

Angel najpierw wywróciła oczami, ale potem wykonała polecenia blondyna. Zapanowała kompletna cisza. Przestałam nawet oddychać w obawie, ze mogę tym jakoś przeszkadzać. Angelica zacisnęła lekko powieki, ale nadal robiła głębokie wdechy i wydechy. Popatrzyłam na Eleanor, która bacznie obserwowała poczynania Nialla. On miał lekki grymas na twarzy. Był przygarbiony i zupełnie skupiony. Nawet trochę blady. El położyła mu rękę na ramieniu w geście, aby przestał. Niall chciał pomóc, ale sam nie był w stanie jeszcze dać z siebie wszystko. Wyprostował się, otworzył oczy i delikatnie odłożył rękę Angelici.

- Lepiej? – zapytał niepewnie, ale pełny nadziei. Naprawdę chciał pomóc. Mówił mi, ze czuł się trochę nie w porządku z tym, że to przez niego ona teraz cierpi. Oczywiście, jest to kompletna głupotą, ponieważ on jej pomógł burząc jej mur. Choćby nie wiem jak by się zaparła i tak najlepsze było dla niej trzymanie swojego człowieczeństwa.

- Wiesz… Chyba… Tak, trochę mi ulżyło. – zamrugała w zdziwieniu.

- Serio? – uśmiechnął się uszczęśliwiony, a dziewczyna lekko pokiwała głową. Wypuściłam powietrze z płuc, które wstrzymywałam już jakiś czas. Jest dobrze. Jak tylko trochę uspokoiliśmy Angelicę, a nawet udało nam się sprawić, że zasnęła na dwadzieścia minut, Liam opowiedział co widział, co wyczytał z jej wspomnień. To było straszne! Jak te okropne wampiry mogły coś takiego zrobić?! Angelica znowu obudziła się z krzykiem, więc Niall tym bardziej chciał pomóc. El nie była z tego powodu zadowolona, ale ostatecznie się zgodziła, pod warunkiem, że jak da znak to przestanie. Jak widać się udało. I się opłacało, bo Angel jest teraz zdecydowanie spokojniejsza.

- Angelico, mogę zobaczyć twoje ramię? Pewnie trzeba zmienić opatrunek. – powiedziała spokojnie Eleanor.

- Już mnie nie boli, ale okey. – zgodziła się i przesunęła trochę na łóżku robiąc miejsce dla El. Od tych paru godzin, Angelica jest zdecydowanie milsza. Trochę zagubiona i przygnębiona, ale przyjemniejsza. Wszyscy byliśmy w pokoju Liama, bo wszyscy chcieli przypilnować sprawę, by nie wymknęła się spod kontroli. Teraz postanowiliśmy opuścić sypialnię (oczywiście poza Liamem, który wolał zostać z Angel), aby nie przeszkadzać El. Udaliśmy się do salonu. Zayn, Louis, Jesy, Niall i Leigh-Anne usiedli na kanapie, a mulat włączył telewizor. Harry do nich dołączył. Perrie poszła do kuchni, więc zamierzałam pójść za nią, ale palce pewnej osoby zawinęły się na moim nadgarstku i pociągnęły tak, że usiadłam mu na kolanach.

- Harry! – pisnęłam lekko zaskoczona jego nagłym gestem. On się tylko uśmiechnął i przytulił mnie mocno do siebie. Moje policzki oblało gorąco, to było takie miłe! Oparłam głowę o jego ramię i przymknęłam powieki rozkoszując się jego zapachem. Uwielbiałam jego perfumy.

- Pokazać wam coś? – zapytała podekscytowana Leigh przerywając ciszę.

- Mhm. – mruknął znudzony Louis przenosząc wzrok na czarnowłosą. Hmm, wydaje mi się, że coś go męczy… Będę się mu trochę uważniej przyglądać.

- Uwaga. – uśmiechnęła się i spojrzała na żyrandol. Skinęła głową, a światło zgasło. Zapanowała ciemność, ponieważ była już godzina dziewiętnasta, a na dworze już dawno zapadł zmrok. Nagle rozbłysnęły małe płomyki na środku pokoju, tańcząc i wirując w powietrzu. Zmieniały kolory, błyszczały się. I wydobywały się z rąk Leigh-Anne.

- Jak ty to robisz? – zdziwiła się Jesy.

- Magia. – Leigh rozkazała światełkom biegać po całym pokoju jednym gestem ręki. Niektóre były wolniejsze, inne szybsze, a jeszcze inne zmieniały kolory lub błyszczały jak brokat. Niektóre zostawiały za sobą długie wstęgi, a inne były niczym małe punkciki. Były prześliczne. Wyciągnęłam rękę, aby dotknąć jednego z nich, ale gdy tylko mój palec spotkał się z małym światełkiem ono prysło jak zimne ognie mieniąc się i opadając. Kolorowe punkciki zniknęły, a światło na powrót rozbłysnęło w pokoju.

- To było cudowne! – pochwalił czarnowłosą Niall.

- Dzięki. Nauczyłam się wielu takich fajnych rzeczy. Na przykład opanowałam już sztukę lewitacji. – wyciągnęła dłoń przed siebie i przekręciła ją, a wprost do jej ręki przyleciał pilot leżący na stoliku.

- Wow! – zaklaskałam w dłonie.

- Czekaj, czyli możesz już czarować? – zapytał Zayn.

- Mogłam od początku, tylko byłam słaba i wyczerpana po rytuale… Teraz czuję się  już w pełni sił. Nawet… Umm… Czuję się silniejsza niż przedtem. – spuściła głowę.

- To chyba dobrze, prawda? – zdziwił się loczek, który cały czas mocno oplatał moją talię rękami.

- Nie wiem. Ciekawiło mnie moje spostrzeżenie, więc szukałam o tym coś w księgach. I znalazłam.

- I co tam było? – byłam lekko zaniepokojona.

- To znaczy, to nic złego, normalna kolej rzeczy, ale… Um, kiedy Avalon umarła… Jej moc wsiąknęła w ziemię.  Jeśli to co przeczytałam jest prawdą, to moc czarownicy, która zmarła przechodzi na kolejną, która jest najbliżej. Ja byłam… najbliżej. – powiedziała smutno.

- Ej, powinnaś się cieszyć. – Niall objął ją ramieniem.

- Nie. Nie dość, że przeze mnie umarła, to teraz jeszcze ja dostałam jej moc? To nie w porządku… - pokręciła głową i wpatrywała się w swoje ręce. Nagle żarówki zamigotały, a potem ponownie się zaświeciły. Temperatura w pokoju nagle spadła.

- Co to było? Leigh? – zdziwił się Louis.

- To nie ja. – zaprzeczyła równie zaskoczona.

- Nie ważne, chodzi o to, że ty nie jesteś winna. Leigh-Anne, dostałaś jej moc, bo to normalne. Avalon na pewno nie ma ci tego za złe. Wydaje mi się, ze się nawet z tego cieszy. – uśmiechnął się blondyn.

- Tak myślisz? – pociągnęła nosem.

- Na pewno tak jest. Gdyby Avalon była na nas zła pewnie już dawno by nas straszyła we śnie albo coś. – zaśmiała się Jesy.

- Jesy ma rację, nie masz się czym martwić. Tylko musisz być ostrożna, Av mi mówiła, że była naprawdę silną czarownicą, a taka duża moc może być niebezpieczna. – ostrzegł Niall.

- Tak, wiem, czytałam o tym. – przytaknęła Leigh.

- Ty nic tylko czytasz! – zachichotałam.

- Ale to lubię. – uśmiechnęła się słabo – Czasem mam wrażenie jakby Avalon ze mną wtedy była. Ostatnio szukałam jakiegoś zaklęcia i wtedy z półki spadła jedna z książek. Jak do niej podeszłam, to była otwarta akurat na tej stronie co szukałam.

- Może jest w tym trochę racji… W końcu, Avalon może tu teraz być. Jak myślicie? – zapytał Zayn. Żarówki znowu zamigotały i na powrót wróciło światło. W pokoju było coraz zimniej.

- Ej… Czy my… czy wam też się wydaje… - wyjąkałam.

- Ona tu jest. – dokończył za mnie Niall i uśmiechnął się lekko.

- Avalon, naprawdę bardzo się cieszymy, ale proszę nie rób tego więcej, bo ja już łapię cykora… -  rozejrzał się po całym pokoju Louis, a światło znowu znikło i się pojawiło.

- Ona zawsze miała poczucie humoru. – zachichotał Nialler. - Tęsknimy Av. – powiedział błądząc wzrokiem po salonie.

- Już nie długo pogadamy trochę normalniej, co ty na to? Myślisz, że uda mi się jakoś nawiązać z Tobą kontakt? Jeśli tak, to zgaś światło, jeśli tylko możesz. – Leigh wstała i szukała jakiejkolwiek wskazówki, która pomogłaby nam stwierdzić gdzie jest Avalon. Tak jak Leigh-Anne prosiła, światło zgasło, a po chwili się zapaliło. O rany…

- Tak! Zobaczysz, ja już zbieram siły, obiecuję, obiecuję ci, że jakoś się połączę z drugą stroną. Już się nie mogę doczekać! – Leigh skakała z radości.

- Naprawdę chcesz to zrobić?- spytał z nadzieją w głosie Niall.

- Tak. Mam wystarczająco dużo mocy, bo ogromna siła Avalon plus moja własna na pewno dadzą radę. Muszę tylko poćwiczyć, aby wszystko było okey. Uda mi się. – Leigh była tak stanowcza jak nigdy, ale równocześnie szczęśliwa.

- Leigh, wiesz, że zawsze ci pomożemy. Tylko proszę, uważaj, wiesz, że to niebezpieczne. – podeszłam do niej i przytuliłam ją.

- Jasne. Ale to dopiero za jakiś czas. Jeszcze nie jestem gotowa. Muszę ćwiczyć i jak najwięcej praktykować. Um, zmieniając temat, kto jest głodny? Bo ja strasznie… - złapała się za brzuch. Wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Udaliśmy się do kuchni, a tam niespodzianka! Perrie przygotowała sałatkę i kanapki!

- Perrie, kocham cię. – zaśmiała się Jesy i usiadła do stołu. Wszyscy zabraliśmy się za posiłek i w ciągu kilku minut prawie wszystko zniknęło. Coś zaczęła mnie boleć głowa...

- Zaniosę kolację reszcie. – powiedziała Pezz, chwyciła ostatnie trzy kanapki i położyła na czysty talerz. Wstała i opuściła kuchnię.

- To ja posprzątam. – stwierdziłam, wstałam i zaczęłam zbierać talerze.

- Pomogę. – zaoferowała się Jesy na co przytaknęłam z uśmiechem.

- Leigh-Anne, możemy porozmawiać? – zapytał Harry, gdy się odwróciłam, by zanieść naczynia do zmywarki.

- Jasne, wszystko w porządku? – odpowiedziała.

- Tak, tak, ale… Um, chodź, muszę ci coś po prostu pokazać. – loczek zdawał się być jakiś taki… nie wiem jak to nazwać… skrępowany? Nie, to nie to, ale coś w tym stylu.

- Oh, ok. – Leigh wstała i razem z Harrym poszli na górę. O co może mu chodzić? Ugh, z resztą nie moja sprawa. Chciał z nią porozmawiać. I tyle. Nie powinnam o tym myśleć.

- Jade, co ty wyprawiasz? – z zamyślenia wyrwał mnie głos Jesy. Spojrzałam zdziwiona na ręce i zauważyłam, że właśnie próbowałam włożyć talerze tam, gdzie było miejsce na kubki w zmywarce.

- Oh, rany… - pacnęłam się dłonią w czoło – Zamyśliłam się.

- Właśnie widzę. – pokręciła z rozbawieniem głową i zabrała ode mnie talerze – Ja to zrobię.

- Dobra… Wiesz co, ja się chyba dzisiaj wcześniej położę. Coś głowa mnie boli... Mogę cię zostawić samą? – spojrzałam na nią przepraszająco.

- Jasne, powinnaś się przespać, wyglądasz na zmęczoną. Dobranoc. – mrugnęła do mnie okiem, a ja się lekko uśmiechnęłam i poczłapałam do pokoju. Wzięłam do ręki piżamę, wzięłam szybką kąpiel i wskoczyłam pod kołdrę. Moje myśli krążyły jeszcze chwilę podsumowując dzisiejszy dzień, aż w końcu zasnęłam. A śnił mi się znowu piasek.

C.d.n...

________________________________________________________________

Hej Wam!

W końcu weekend! Dodaję dzisiaj rozdział, ponieważ jutro mnie nie będzie prawdopodobnie przez cały dzień, bo wybieram się na pielgrzymkę, a nie chcę Was zaniedbać ;) Mam nadzieję, że to nie problem? 

Oczywiście, byłoby miło gdybyście zostawili po sobie ślad w postaci komentarza. Chciałabym wiedzieć co myślicie o tym rozdziale, czy się Wam podobał, a może wręcz przeciwnie? Czekam na Wasze opinie ;)

Miałam dzisiaj cudowny sen! Śniło mi się, że byłam na koncercie 1D i to było takie realistyczne! Jakbym naprawdę tam była! Widziałam dokładnie każdy tatuaż Harry'ego, każdy szczegół, idealnie słyszałam Best Song Ever, ich ciuchy, tłumy fanek... To było takie... Wow...
A Wy macie takie sny? Jeśli tak, opowiedzcie o nich w komentarzach, a ja z przyjemnością poczytam :)

Na moim drugim blogu pojawiła się 5 część Bezludnej Wyspy, gdyby miał ktoś ochotę poczytać zapraszam TU. :3

Życzę Wam miłego i spokojnego weekendu, żebyście sobie trochę odpoczęli zanim znowu wrócimy do tej okropnej szkoły :)

Wasza Nicol <3

P.S. Zapraszam do pytania bohaterów w zakładce wyżej :)