„Rozśpiewana historia 2” Część 16

„Rozśpiewana historia 2” Część 16

Budyń czekoladowy

Jeszcze z zaczerwienionymi policzkami zeszłam do kuchni wraz z Harrym. Nasze oddechy były nieco przyspieszone od długich pocałunków. Jednak nasi przyjaciele (jak zawsze) mają złe wyczucie czasu i zostaliśmy zawołani, by zejść na dół.

- Gdzie byliście? Wołałam was chyba z pięć razy… - ściągnęła brwi Perrie.

- U mnie. – powiedziałam na w tym samym momencie co Harry.

- To znaczy u niego.

- To znaczy u niej. – znowu nasze wypowiedzi były sprzeczne. Popatrzyliśmy na siebie zdezorientowani.

- Okey, okey. – zachichotała Perrie, a moje policzki rozżarzyły się ponownie – Potrzebujemy waszej pomocy.

- Coś się stało?

- Nie, po prostu ktoś musi iść do sklepu, a ktoś pomóc mi w kuchni.

- Oh, to może ja skoczę. – zgłosił się Harry.

- Tak myślałam, ale Zayn też z tobą jedzie, bo trzeba kupić nieco więcej rzeczy. Niall pojechał z Leigh-Anne do Stockportu do jakiegoś specjalnego sklepu czy coś. Leigh nie chciała sama tam jechać i poprosiła go o towarzystwo. Tam mieszkają czarownice i mają sklep z tego typu rzeczami. Leigh-Anne potrzebuje coś do zaklęcia.

- Lou i El jeszcze śpią? – zapytał Loczek.

- Tak, przenieśliśmy ich do swoich pokoi.

- Dobra. To ja lecę do tego sklepu. Pa. – pocałował mnie w policzek i pomachał do blondynki.

- Zayn ma listę zakupów! Lepiej nie wracajcie, jeżeli nie będziecie mieli czegoś z kartki! – zawołała za nim Pezz śmiejąc się, ale dobrze wiem, że mówiła poważnie.

- To co robimy? – spytałam i podeszłam do zlewu, by umyć ręce zanim zabierzemy się do pracy.

- W tym problem… Nie wiem. – westchnęła.

- Spaghetti? Proste, szybkie, powinniśmy mieć rzeczy potrzebne do przyrządzenia. – powiedziałam zaglądając do lodówki.

- Spaghetti może być. – ucieszyła się i wyciągnęła makaron z szafki.

- Gdzie Jesy? – zapytałam układając na desce trzy pomidory.

- W pokoju, głowa ją bolała. Powiedziałam jej, by się położyła.

- Odpoczynek powinien jej pomóc. Wzięła jakąś tabletkę? Oby to nic poważnego. – zgodziłam się z nią. Perrie skinęła głową i pilnowała czy woda już się gotuje. Pokroiłam każdego pomidora na cztery części i przełożyłam je do wyższego naczynia. Zmiksowałam je blenderem i dolałam do nich jeszcze opakowanie przecieru pomidorowego, bo zabrakłoby sosu dla nas wszystkich. Doprawiłam solą, pieprzem i bazylią oraz trzema ząbkami czosnku. Cały sos przelałam do garnka i stanęłam obok Perrie, by podgrzać go, wtedy produkty lepiej się ze sobą łączą.

- Jade, wiesz może o kim mówiła Gemma, gdy powiedziała coś, że jest jeszcze jedna para? – zapytała Pezz.

- Nie, ale jestem bardzo ciekawa kto to! Z resztą, nie jedna para, tylko dwie. – poprawiłam przyjaciółkę.

- Dwie? Wow. – przygryzła wargę w zamyśleniu, gdy wkładała makaron do gotującej się wody.

- Soliłaś? – spytałam wskazując na makaron.

- Oh, nie. Zapomniałam.  – pokręciła głową. Wzięłam pojemnik z solą i wsypałam łyżkę do garnka, kątem oka obserwując Perrie.

- W porządku? Jesteś jakaś taka nieobecna…

- Hm, co? Nie, wszystko ok. Sos ci się zaraz przypali.

- O rany! – złapałam za łyżkę i szybko zaczęłam mieszać zmiksowane pomidory z przyprawami. Nie było źle, ale lepiej zmniejszyć ogień.

- Trzeba zetrzeć ser. – stwierdziła Perrie i zabrała się za wykonywanie tej czynności.

- Mogę się ciebie o coś zapytać? – przybrałam niewinną minę i jakby ze skupieniem mieszałam sos. Zauważyłam, że blondynka podniosła głowę i przez chwilę przyglądała mi się badawczo, po czym w końcu się zgodziła.

- Co… co myślisz o Zaynie? – gdy tylko powiedziałam jego imię usłyszałam jak na ziemię spada nóż, tuż pod nogi dziewczyny.

- Cholera. – zaklęła.

- Nic ci się nie stało? – wystraszyłam się.

- Nie, nic. – podniosła przyczynę hałasu i podeszła do umywalki, by go opłukać.

- To…?

- To co? Zayn to Zayn. – wzruszyła ramionami.

- Ale ja się pytałam co o nim myślisz. – zauważyłam i spojrzałam na nią podejrzliwie. I tu cię mam!

- Jest… denerwujący. – przysięgam, przysięgam, że widziałam mały rumieniec na jej policzkach!

- Kiedyś mówiłaś, że lubisz jak chłopak cię zaczepia…

- Ale kiedy! Poza tym, on mnie nie zaczepia. On mnie denerwuje. – zaprzeczyła.

- …ale denerwuje w sposób jaki lubisz. – nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który cisnął mi się na usta.

- Przestań… - jęknęła.

- Oh, przyznałaś się! Przyznałaś! – podskoczyłam ze szczęścia.

- Poprosiłam, żebyś przestała, nie powiedziałam, że się przyznałam! – zaprotestowała, a rumieńce na jej policzkach pogłębiły barwę.

- Teraz mam dowód. – skrzyżowałam ręce na piersi uradowana.

- O czym ty gadasz? Jaki dowód?

- Zarumieniłaś się.

- Wcale nie. – powiedziała zdecydowanie za szybko.

- Wcale tak. – zaczęłam się z nią kłócić.

- Nie.

- Tak!

- Nie!

- Perrie, proszę, nie rób ze mnie idiotki.

- No dobra! Lubię to. Ale nie zawsze. Czasami to naprawdę wkurza.

- A czasami wręcz przeciwnie?

- Jade, daj już spokój. Naprawdę nie mam siły teraz na… - nie dokończyła, bo zadzwonił jej telefon. Odłożyła ser i tarkę na blat stołu i wyciągnęła urządzenie.

- To Zayn…

- To odbierz. – zaśmiałam się na co blondynka wywróciła oczami i przyłożyła komórkę do ucha.

- Halo? No, słucham. – przytrzymywała ramieniem przedmiot, by mieć obie ręce wolne do dokończenia sera – Macie już wszystko? Świetnie. Aha, budynie powinny być w czwartej alejce po prawej. Ma być bez cukru. Czekoladowy. Co mnie to obchodzi, chcę czekoladowy. Masz? To super. Czekaj, sprawdź czy jest z cukrem! Uh, no to mówię, że ma być bez! B.E.Z. Rozumiesz? Jak to dlaczego? Bo jest wtedy za słodki. Wolę sama sobie posłodzić tyle, ile lubię. Nie Zayn, nie chcę waniliowego. Chcę czekoladowy, jasne?!

Zaczęłam się śmiać podsłuchując tej jednostronnej rozmowy. Pezz zmroziła mnie wzrokiem i dalej kontynuowała kłótnię.

- Jeśli wrócisz z posłodzonym budyniem czekoladowym lub niesłodzonym waniliowym to cię zabiję! Mówię poważnie! – zaprzestała czynności i skupiła się na wymianie zdań z mulatem – Tak, mam zachcianki! I tak, ty masz je spełniać! Dostanę to co chcę! Bo inaczej uduszę! – krzyknęła i się rozłączyła.

- Okres? – spojrzałam na nią rozbawiona.

- Może. – burknęła zdenerwowana i opuściła pomieszczenie. Hm… Chyba tym razem naprawdę ją wkurzył.

Dokończyłam przygotowywanie sosu, odcedziłam makaron. Przykryłam jednak jeszcze wszystko, by było ciepłe gdy wróci Harry i Zayn.

- Pomóc jakoś? – zapytał Liam, który właśnie wszedł do kuchni. Za nim powoli, jak cień, szła Angelica.

- Nie, już wszystko gotowe. Czekamy tylko na chłopaków i możemy jeść. – odpowiedziałam myjąc jednocześnie tarkę, a później ręce.

- Oh, a Niall i Leigh-Anne?

- Oni mogą wrócić późno. Odgrzejemy im wtedy. – wzruszyłam ramionami.

- Jade, co ci się stało w rękę? – zapytała Angel patrząc w okno. Spojrzałam zdziwiona na nadgarstek.

- Nic mi nie jest… - zmarszczyłam brwi szukając czegoś niepokojącego na skórze, jednak bez skutku.

- Masz ranę. Czuję mocniejszy zapach twojej krwi. – ciągle uporczywie wpatrywała się w okno.

- Angel, chcesz… - zaczął Liam.

- Chcę jeść. – przerwała mu i podeszła szybko do lodówki. Przeszukała półki, a gdy nic co tam się znajdowało jej nie zadowoliło, chwyciła za butelkę wody i zaczęła pić.

- Może ja sobie pójdę, czy coś… - cofnęłam się w stronę drzwi. Angelica odłożyła wodę. Jej oczy pociemniały, twarz zrobiła się niepokojąco niebezpieczna.

- Angel… - wydukał Liam. Nie czekałam, idąc tyłem starałam się wyjść z pomieszczenia. Dziewczyna wbiła we mnie dzikie spojrzenie.

- Ona jest głodna. – próbowałam opanować swój głos, by nie drżał.

- Zamykanie mnie w jednym domu z syreną było złym pomysłem. – syknęła wampirzyca.

- Angel, Niall i Leigh pojechali po jedzenie dla ciebie. Wytrzymaj jeszcze trochę. – Liam stopniowo zbliżał się do brunetki. Jej twarz złagodniała, czarne oczy znikły.

- Jade, uciekaj… nie kontroluję się… - jęknęła słabym głosem, a potem znów kły wyłoniły się z jej ust. Nie trzeba było dwa razy mówić. Biegiem puściłam się po schodach na górę. Usłyszałam za sobą huk przewracanego mebla, nie wiem jakiego. Gdzie się schować? Gdzie ukryć? Angelica znajdzie mnie po zapachu… A gdzie jest go najwięcej? W moim pokoju. Tam pobiegnie najpierw. Ale nie mogę pójść też gdzieś, gdzie rzadko bywam, bo jeszcze szybciej mnie znajdzie…

- A jednak jesteś za wolna. – usłyszałam tuż za swoimi plecami przerażający głos Angel.

C.d.n…

________________________________________________________________

Hejka miśki!

Wybaczcie, że rozdział późno, ale ledwo co udało mi się go wczoraj napisać... (notka do siebie: mieć więcej czasu w tym tygodniu, by nie pisać rozdziału na ostatnia chwilę)

Co o nim sądzicie? Nie jest chyba aż taki zły? Osobiście sądzę, że do najlepszych nie należy, ale trudno. Nie wiem czemu, ale najfajniej pisało mi się fragment kłótni Zayna i Perrie xd A Wasz? Jaki jest ulubiony fragment? A może macie jakieś szczególnie ulubione momenty w całym opowiadaniu? Napiszcie proszę w komentarzach! To byłoby super!

Oceny wystawione, no cóż. Z średniej 4.5, która mi "groziła" gdybym nic nie poprawiała, wyszła średnia.... (bębny proszę) 4.83!!! Moja najwyższa średnia przez te trzy lata w gimnazjum! Jestem z siebie dumna ;)

Pochwalcie się swoimi ocenami! Udało Wam się wywalczyć jakieś piątki albo szóstki? A może jesteście dumni z jakiegoś szczególnego przedmiotu? Ja chyba z 5 z geografii. Wow, żebyście wiedzieli co ja przeżywałam w środę, a potem w czwartek... :D

Oceny ocenami, a ja mam jeszcze jedno ważne wydarzenie w nadchodzącym tygodniu... BAL GIMNAZJALNY. Mam już sukienkę, buty też... Mama nawet mi załatwiła fryzjera! Nawet nie możecie sobie wyobrazić jak się ucieszyłam! Sama chyba bym sobie rady nie dała z lokówką xd

Jakbyście chcieli to może potem dodam zdjęcie...

Tak więc, chcę Wam jeszcze podziękować za 75 tysięcy wyświetleń! WOW! *-*

Jesteście wspaniali, dziękuję! 

Do soboty!

Nicol <3