„Rozśpiewana historia 2” Część 39

„Rozśpiewana historia 2” Część 39

W domu El

  

****Eleanor****

- Chcesz jeszcze herbaty, kochanie?

- Nie, dziękuję, mamo. – pokręciłam głową. I tak z trudem wmusiłam w siebie kanapkę po długich naleganiach rodzicielki. W nocy, kiedy Nadie pomogła nam wrócić bezpiecznie na brzeg i powiedziała co się właśnie dzieje- a działo się dużo- musieliśmy znaleźć schronienie. Zaproponowałam swój rodzinny dom, bo rodzice Perrie chyba wyjechali, tak przynajmniej mówiła. Teraz siedzieliśmy wszyscy w ciasnym dla nas salonie, z kubkami w rękach. Godzina dziewiąta siedemnaście. Nikt nie mógł chyba zasnąć tej nocy po tym wszystkim co się stało. Byliśmy praktycznie nieprzytomni tego ranka.

- A ty… - mama urwała.

- Niall. – podpowiedział blondyn.

- Ah, tak. Niall. Chcesz może jeszcze kanapkę? – popatrzyła się na niego troskliwym spojrzeniem.

- Umm… Nie trzeba…

- Oj, proszę, to żaden kłopot. Zrobię ci z szyneczką i pomidorem, dobrze? Czy może wolisz ogórka?

- Ogórek jest w porządku… - wydukał Niall. Moja mama od razu wyczuła, że blond lubi zjeść trzy kanapki zamiast dwóch. Tylko moja rodzicielka ma skłonność do przesadzania i wciskała teraz mu piątą kanapkę. Biedny Niall, z uprzejmości nie odmawiał.

- Pomogę pani pozmywać. – zaoferował się Zayn.

- Oh, kochanie, nie jestem aż taka staroświecka. Mamy zmywarkę. – zaśmiała się – I mówiłam ci już, żebyś mówiła do mnie Kate.

- Nie szkodzi.  Ja pozmywam. – oznajmiła Leigh-Anne i w ekspresowym tempie zebrała od wszystkich naczynia i podążyła do kuchni.

- Nic się nie zmieniła. – westchnęła mama – Lee Lee zawsze w stresujących sytuacjach lubiła czymś zająć ręce.

- Dziękujemy za pani gościnę. – odezwał się Louis.

- Skarby wy moje, powtarzam- Kate! – pogroziła szatynowi palcem z uśmiechem – Ależ nie ma za co. Bardzo się cieszę, że nareszcie moja córeczka mnie odwiedziła. Mam tylko jedno pytanie… Czy wy zawsze podróżujecie w takiej dużej grupie?

- Tak, mieszkamy też w jednym domu. – potwierdziła Perrie.

- Trochę niebezpiecznie, nie uważacie? – mama wydawała się być lekko zdenerwowana.

- Ciągle im to powtarzam. – zacmokała teatralnie Angel. Jako jedyna nie miała cieni pod oczami i wyglądała na ani trochę nie zmęczoną.

- A ty jesteś…? Przypomnij mi proszę imię.

- Angelica.

- Diabelica. – powiedział cicho Lou w tym samym momencie tak, by kobieta go nie słyszała. Niall za to parsknął śmiechem, a wampirzyca zmroziła go spojrzeniem.

- Oh, wydaje mi się, że nie poznałam cię wcześniej… - mama przyglądała się badawczo brunetce.

- Dołączyła do nas niedawno. Jest przyjaciółką Liama. – wyjaśniła Jesy.

- Rozumiem. – przytaknęła wyraźnie nie usatysfakcjonowana, ale nie mierzyła jej już wzrokiem tak otwarcie. Uznaliśmy, by nie mówić mamie o jej… pochodzeniu. W końcu wampir zabił jej przyjaciół- rodziców Jade. Moja rodzicielka była jedną z osób, które nienawidzą rasy wampirów.

- Pójdę pomóc Leigh. – stwierdziła Perrie i wolnym krokiem opuściła pomieszczenie.

- Biedna Jade. Naprawdę nie wiem co o tym myśleć. Jej matka tak bardzo się starała, by Jade miała normalne życie. – mama pokręciła głową.

- Wiedziałaś o tym, że Jade ma siostrę? – spytałam ją. Ostrożnie przytaknęła. – Wiedziałaś?! Dlaczego nic nie mówiłaś?!

- Bo Jade by miała życie jakiego dla niej nie chciała Elise. Elise chciała, by jej córka pozostała śpiewakiem. Gdybym opowiedziała Jade o Nadie, na pewno chciałaby ją poznać. A to było niebezpieczne. Jade nie mogła dotknąć wody. – wytłumaczyła.

- Mogłaś chociaż mi powiedzieć! – obruszyłam się. Poczułam, że Louis kładzie rękę na mojej dłoni, ale szybko ją strąciłam, za nim mama zdążyła zauważyć ten gest.

- Jesteś jej najlepszą przyjaciółką. Na pewno byś jej w końcu powiedziała. – stwierdziła. I być może trafnie, ale nie dam tego po sobie poznać.

- Chyba muszę się przejść. – wymamrotałam i nie zważając na wołania matki wyszłam z domu. Przez chwilę biegłam. Chciałam jak najszybciej się oddalić. Nawet nie wiem jak, ale trafiłam na zejście do plaży. Nogi same mnie poniosły w to miejsce. Kiedy byłam mała i obraziłam się na mamę za coś, to zawsze tutaj przychodziłam. Siedziałam chwilę na piasku, szum morza mnie uspokajał. Przychodziłam potem z powrotem do mamy i ją przepraszałam.

- El. – usłyszałam znajomy głos. Nabrałam gwałtownie oddechu i się odwróciłam wiedząc kogo zobaczę. Szatyn zbliżał się do mnie, aż w końcu stanął ze mną twarzą w twarz. Jesteśmy praktycznie identycznego wzrostu.

- W porządku? Czemu za mną poszedłeś? – spytałam.

- Pytanie brzmi, czy z tobą w porządku. A odpowiedź na pytanie czemu za tobą wybiegłem jest oczywista. – wywrócił oczami, ale widziałam napięcie w jego ramionach.

- Przepraszam, że cię odepchnęłam. Nie chciałam, żeby… mama nas zobaczyła. – wyznałam. Louis widocznie się rozluźnił.

- Uf, a więc to nie chodzi o mnie. Nie, czekaj. Jednak o mnie. Dlaczego nie chcesz by twoja mama… - nie pozwoliłam mu dokończyć.

- Jest specyficzną osobą. Widziałeś jak zareagowała na wieść o tym, że mieszkamy wszyscy razem w jednym domu. Nie podoba jej się to, że dzielę dom z pięcioma innymi chłopakami.

- Czyli nie zamierzasz jej powiedzieć, że jesteśmy razem? – próbował ukryć urazę.

- Ugh, nie… To znaczy, na pewno jeszcze nie teraz. Ale jej powiem. Obiecuję. – splotłam jego palce ze swoimi.

- Okey. – uśmiechnął się lekko. Zadrżałam. Tak szybko wybiegłam z domu, że nawet nie wzięłam jakiegoś ubrania wierzchniego. Louis też nie miał na sobie kurtki.

- Zależy mi na tobie, wiesz? – przytuliłam się do niego, a on przycisnął mnie mocniej do siebie.

- Nie, nie wiem. – droczył się, więc uszczypnęłam go w bok – Mi na tobie też. Bardzo. Dlatego musimy wracać, bo się przeziębisz.

- Ja nie choruję. – przypomniałam, ale posłusznie razem z nim kierowałam się już do domu.

- Mhm. A co to było to, kiedy nie mogłaś nawet słowa powiedzieć?

- Ej! Byłam wykończona. I trochę nadużyłam głosu. – dałam mu kuksańca w bok.

- Co nie oznacza, że też nie odczuwasz zimna. Tak się składa, że cała się trzęsiesz. – zaśmiał się.

- Ty też. – zachichotałam.

- Wcale nie.

- Wcale tak.

- Wcale nie.

- Wcale tak.

- Nie-e.

- Głupiec.

- Ale twój. – wyszczerzył się. Popatrzyłam mu w oczy z rozbawieniem. Kocham to uczucie. I kocham kiedy mówi, że jest mój. Nie mogę uwierzyć. Długo nie mogłam się zebrać by wyznać mu swoje uczucia. Aż w końcu on to zrobił pierwszy. I teraz jesteśmy razem. „Razem”. Piękne słowo. W ogóle świat wydaje się jakiś piękniejszy ostatnio. Czy to jest miłość?

Jakby czytając w moich myślach nachylił się w moją stronę i złączył nasze usta w słodkim pocałunku.

****Harry****

- Harry. Harry? Czy ty nas w ogóle słuchasz? – denerwował się Zayn.

- Hm? – mruknąłem odwracając wzrok od okna. Lou i El wyglądali na naprawdę szczęśliwych. Dobrze, że przyjaciel w końcu odważył się wyznać jej swoje uczucia.

- Harry, rozmawiamy o tobie! Wyglądasz na najmniej przejętego całą tą sytuacją. A to właśnie ciebie najbardziej powinno to obchodzić.

- Ten cały Trybunał? Proszę, one nie mogą mi nic zrobić. To ta syrena na mnie skoczyła. – powiedziałem po raz dziesiąty.

- Ale ją zabiłeś.

- Broniłem się.

- Co nie zmienia faktu, że nie żyje. – wywrócił oczami Liam.

- Ten Trybunał to jakaś bujda. Nie ma czegoś takiego. – stwierdziłem.

- Nadie powiedziała, że mogą nawet wydać na ciebie karę śmierci, za to co zrobiłeś. – westchnął smutno Niall.

- To może po prostu nie pójdę na tą całą naradę czy coś tam? – zaproponowałem.

- Po pierwsze to się nazywało Najwyższy Trybunał. A po drugie zaciągną cię siłą jeśli nie pójdziesz. Lub od razu wykonają wyrok.

- One nie mogą wyjść na ląd dalej niż kilometr. – przypomniałem.

- I co? Zamierzasz się ciągle ukrywać? A co z Jade? – na wzmiankę o niej moje serce się ścisnęło – Ona też nie wyjdzie do ciebie.

- Nadie powiedziała, żebyśmy się spotkali dzisiaj o osiemnastej na plaży. Poda nam więcej informacji na temat rozprawy, oskarżeń i wszystkiego innego o czym powinniśmy wiedzieć. – powiedziała Perrie.

- A Jade? – dopytywałem się.

- O nią musisz zapytać Nadie. Ja wiem tylko tyle co ty. – odpowiedziała smutno Pezz. 

- To co teraz? – Jesy nerwowo bawiła się palcami.

- Chyba możemy jedynie czekać. – westchnął Zayn.

- Idę pomóc Kate przy obiedzie. Nie mogę siedzieć w miejscu. – oznajmiła Leigh-Anne.

- El i Lou jeszcze nie ma? Gdzie oni się podziewają? Jest strasznie zimno, a oni poszli bez kurtek. – wzdrygnęła się Jesy.

- Myślę, że im jest całkiem ciepło. – mruknąłem pod nosem na wpół się uśmiechając – Idę się przejść. Nie mogę siedzieć i nic nie robić.

Chwyciłem kurtkę i opuściłem dom zamykając za sobą drzwi.

C.d.n…

____________________________________________________________

Cześć!

Cóż, trochę naciągnęłam dla Was swojego czasu bo właśnie powinnam się uczyć. No, ale czego to ja dla Was nie zrobię :D

Dziękuję za wszystkie miłe słowa od Was. Jesteście taaacy kochani ♥

W rozdziale nie idę z akcja za bardzo naprzód. Musze jeszcze ją trochę dokładniej przemyśleć. Za to postarałam się spełnić Wasze prośby w sprawie Elounor :P Może być?

Może rozdział trochę nudny, w sensie, że nic się nie dzieje, ale mam nadzieję, że nie jest aż tak źle xd Wybaczcie. Trochę się śpieszyłam, bo mam masę nauki.

Dlatego też już nie przeciągam i idę się uczyć angielskiego. Cała strona słówek na jutro :))))

A więc życzę Wam powodzenia w szkole, jeszcze raz wszystkim dziękuję za poświęcony czas na przeczytanie tego rozdziału. Pamiętajcie, że bardzo Was kocham i będę Wam wdzięczna za wszystko co dla mnie zrobiliście :)

Wasza Nicol <3