„Rozśpiewana historia 2” Część 41

„Rozśpiewana historia 2” Część 41

Oni po prostu cię nie znają

- Cześć, Luke.  Jak się masz? - odezwałem się, gdy w słuchawce zabrzmiało "halo".

- Harry! W porządku,  bracie. Wpadacie do nas? - jego głos był jak zawsze bardzo radosny. Typowy Australijczyk.

- Nie, nie tym razem.  W zasadzie to chciałem o to samo zapytać…

- Chyba nie rozumiem. Chcesz żebym przyjechał do Anglii?

- Cóż, potrzebuję pomocy. Wpakowałem się małe kłopoty...

- O kurde. To musi być coś poważnego, skoro chcesz abym leciał taki kawał drogi.  Co się stało? -  przejął się.

-  Potrzebuję jak najwięcej osób, które mnie poprą... To długa historia.  Jeśli nie możesz przyjechać to nie ma sprawy,  serio. Zrozumiem. Widzisz, bo też jest taki problem, że do soboty musiałbyś być tutaj. W South Shields. - mówiłem niepewnie. Odpowiedziała mi długa cisza, przerywana jakimiś cichymi kliknięciami.

- Najbliższy lot do UK mam dzisiaj wieczorem.  Do zobaczenia.

- Serio? Dziękuję! Jestem twoim dłużnikiem! - odetchnąłem z ulgą.

- Chodzi o twoją przeznaczoną,  prawda? - domyśliłem się, że się uśmiecha.

- Poniekąd... W dużym stopniu. Ale głównie o ratowanie mojego tyłka. - westchnąłem zmęczony.

- Opowiesz mi wszystko jak przyjadę. Bo czuję,  że będzie ciekawie. Nara. Pozdrów Nialla i resztę.

- Dzwonię zaraz do Ashtona. Pozdrów Caluma i Michaela. - zaśmiałem się.

- Nie musisz dzwonić.

- Słucham?

- Są ze mną teraz. Jedziemy wszyscy razem.  - mogę się założyć, że teraz się uśmiecha szeroko.

- O rany, dzięki chłopaki! - ucieszyłem się, a po drugiej stronie słyszałem śmiechy i krzyki Ashtona,  Caluma i Michaela .

- Do zobaczenia! - rozłączyliśmy się.

- I co? Przyjedzie? – zapytał Zayn, który też właśnie skończył rozmowę telefoniczną.

- Tak, a wraz z nim Ashton, Calum i Michael. – przytaknąłem.

- Wszyscy przyjadą? Super! – ucieszył się Niall – Dawno się już nie widzieliśmy.

- Okey, do kogo teraz zadzwonisz? – spytał Zayn.

- Nie wiem. Nic innego nie robię od ósmej rano, jestem zmęczony, boli mnie głowa i naprawdę mam dość trzymania telefonu przy uchu. – przejechałem dłonią po twarzy i  włosach. Nie spałem dobrze poprzedniej nocy.

- To zrób sobie krótką przerwę. – zaproponował.

- Krótką? Siedzę tutaj od dobrych dwóch godzin! Mam dość. Muszę się przewietrzyć. – stwierdziłem. Wstałem z kanapy i pomaszerowałem prosto do drzwi. Chwyciłem kurtkę z wieszaka.

- Harry, nie mamy dużo czasu… Proszę cię, nie szwendaj się bez celu po mieście. Musimy znaleźć jeszcze co najmniej dwadzieścia Amorów. – zatrzymał mnie Zayn.

- Dobra. Zadzwonię do Gemmy. Niech pozaprasza wszystkie swoje przyjaciółki i znajomych. Zadowolony? – burknąłem i trzasnąłem drzwiami. Od razu przywitał mnie silny powiew wiatru. Szybko narzuciłem na siebie kurtkę i zapiąłem się szczelnie. Dłonie schowałem do kieszeni. Ruszyłem przed siebie sprawdzając czy czasem ktoś za mną nie idzie. Specjalnie szedłem okrężną drogą. Gdy stwierdziłem, że jest nikt mnie nie śledzi, skierowałem się do zejścia na plażę. Stamtąd brzegiem morza udałem się do znajomego już dobrze miejsca. Obszedłem wszystkie skały i ukryłem się za jedną z tych większych. Usiadłem na suchym piasku i wpatrywałem się w fale bijące o brzeg. Chciałem trochę ułożyć sobie wszystko w głowie. Po chwili do moich uszu dobiegł czysty, melodyjny głos. Wstałem najciszej jak mogłem i podążałem ku niemu.

(Włącz: https://www.youtube.com/watch?v=CchKHqitTYk )

- Tata myśli, że nie będziesz dla mnie wystarczająco dobry

Mama mówi bądź ostrożna, bo on złamie twoje serce na trzy

Oni nie chodzą w moich butach

I nie są całowani przez ciebie

Moja siostra mówi, że nie lubi tego jak masz ułożone włosy

Ale ja wiem, że jest zazdrosna więc czemu miałoby to mnie obchodzić?

Muszę kłamać o tym

Jak dobrze się z tobą czuję

Więc oh

Powiedz mi, powiedz, że nie złamiesz mi serca

Nie rozedrzesz mojego świata na kawałki

I będziesz wtedy, kiedy będę cię potrzebowała

Bo ja chcę im powiedzieć

Oni po prostu cię nie znają

Nie znają cię tak jak ja.

Jade siedziała na jednej ze skał najbardziej wysuniętych w morze. Na kolanach trzymała notatnik, w ręce długopis. Wiatr rozwiewał jej włosy, przysłaniał twarz. Dziewczyna z roztargnieniem założyła je za ucho. Wpatrywała się z zamyśleniem w wodę.

- To zabawne, bo czasami czuję się jakbyśmy byli przeciwko całemu światu.  - zaśpiewałem w przypływie impulsu.

Jade odwróciła się szybko w moją stronę na dźwięk mojego głosu. Mogłem niemal zobaczyć, jak jej ramiona rozluźniają się na mój widok.

- Traktują cię jak kryminalistę ale ja wciąż będę twoją dziewczyną

Wolałabym umrzeć z tobą

Przejdę po linie, jeśli mnie o to poprosisz.

Uśmiechnęła się kończąc myśl, którą zacząłem.

- Zwariowałaś? Nigdy bym cię o to nie poprosił. – zaśmiałem się, mówiąc na wpół poważnie. Usiadłem obok niej pozwalając, by moje nogi zwisały swobodnie ze skały. Jade oparła głowę o moje ramię.

- Jak długo tu jesteś? – spytała cicho.

- Na chwilę przed tym jak zaczęłaś śpiewać.

- A więc to dlatego.

- Hm?

- Przedtem nie mogłam nic wymyślić. Nagle coś mi wpadło do głowy i śpiewałam w nagłym przypływie weny. To pewnie dlatego, że byłeś blisko. – uśmiechnęła się i spojrzała na mnie. Nachyliłem się i złączyłem nasze usta w pocałunku.

- Tęskniłam za tobą. – szepnęła, gdy się już od siebie odsunęliśmy.

- Ja za tobą bardziej. – powiedziałem patrząc jej w oczy. Uśmiechnęła się smutno i na powrót ułożyła głowę na moim ramieniu.

- Ten wers był naprawdę dobry. „To zabawne, bo czasami czuję się jakbyśmy byli przeciwko całemu światu.” Bardzo trafny. Czuję to za każdym razem, gdy wiem, że nadchodzą kłopoty. – odezwała się po chwili ciszy. Nie była ona niekomfortowa. Napawaliśmy się swoją obecnością. Nie potrzebowaliśmy słów do tego.

- Tak… Nie ma to jak czarny humor, prawda? – splotłem razem nasze palce.

- Dlaczego my? Dlaczego to zawsze my? – westchnęła.

- Nie wiem. Ale bardzo bym chciał ci tego wszystkiego oszczędzić. – oznajmiłem szczerze.

- Czasami sobie myślę, że tak miało być. Znasz może starą tragedię grecką „Król Edyp”? Przed przeznaczeniem nie ma ucieczki. Trzeba z pokorą przyjmować to, co się dzieje.

- Tak się właśnie czujesz będąc przeznaczoną? – spytałem niby obojętnie, ale serce przyspieszyło na myśl, że po prostu przyjęła z pokorą ten fakt, że jest mi przeznaczona. Bo przed przeznaczeniem nie można uciec, tak?

- Nie! Absolutnie. To akurat najlepsza część przeznaczenia jaką kiedykolwiek miałam okazję doświadczyć. – zapewniła mnie – Nawet nie chciałabym przed tym uciekać. Nie wiem czy można coś tak wspaniałego przyjąć z pokorą.

Mocniej wtuliła głowę w moją kurtkę. Znowu była ubrana bardzo lekko. Zwiewna biała sukienka na pewno nie mogłaby jej ochronić przed grudniowym, zimnym wiatrem. Na jej szyi błyszczał złoty łańcuszek.  

- Nosisz go. – zauważyłem zaskoczony, wskazując na jej wisiorek z czerwonym, magicznym kamieniem.

- Oczywiście. Przecież obiecałam. Co prawda, już nie spełnia swojej roli, ale i tak będę go nosić. – wzięła w rękę wisiorek z serduszkiem i ścisnęła go.

- Jak to? Nie działa? – zdziwiłem się.

- Na pewno działa. – uspokoiła mnie – Ale już go nie potrzebuję. Syreny są odporne na urok Amorów. Pomyślałam, żeby go oddać komuś innemu, ale… jestem zbyt do niego przywiązana.

- Lubię widzieć, że go nosisz. – uśmiechnąłem się lekko – Nie miałaś go ostatnio, gdy cię widziałem.

- Zauważyłeś? Miałam nadzieję, że nie. – przygryzła wargę.

- Czemu go zdjęłaś?

- Nie zdjęłam. Zgubiłam, gdy Nadie wrzuciła mnie do wody. Wczoraj szukałam go całą noc. – wyjaśniła. Może to okropne z mojej strony, ale bardzo ucieszyła mnie jej odpowiedź. Kocham, gdy tak dba o rzeczy ode mnie.

- Śpiewałaś, że twoja siostra nie lubi mojego uczesania.  Cóż, możesz jej powiedzieć, że ja nie lubię jej. Ogółem. – zażartowałem, znowu będąc na wpół szczerym.

- Myślę, że ona doskonale o tym wie. – zaśmiała się.

- Serio jest zazdrosna?

- Harry! – dała mi sójkę w bok. Wybuchnęliśmy śmiechem, po czym przyciągnąłem ją do siebie i znów pocałowałem. Jade wplotła palce w moje włosy i zmieniła pozycję tak, by dorównywać mi jako tako wzrostem. Uśmiechnąłem się, gdy odsunęła się na chwilę, by zaczerpnąć powietrza. Stykaliśmy się czołami i patrzyliśmy sobie w oczy.

- Przejdziemy się? – zaproponowałem.

- Jasne. – przytaknęła. Pomogłem jej wstać i razem ruszyliśmy ze splecionymi dłońmi przez plażę. Zdjąłem buty i kurtkę. Zostawiłem je na którejś skale. Brodziliśmy stopami w zimnej wodzie, ale było to przyjemne.

- Nie powinnaś się stać syrenką, gdy dotykasz wody, czy coś? – zapytałem rozbawiony.

- Staję się syrenką w odpowiedniej ilości wody. Mniej więcej, gdy sięga mi trochę powyżej pasa. – wytłumaczyła śmiejąc się.

- Aha, czyli mogę zrobić to? – skoczyłem w kałużę i gdy woda ją ochlapała, zapiszczała z zaskoczenia.

- Dopadnę cię, Styles! – zmrużyła z rozbawieniem oczy.

- Nie będę uciekał. – wyszczerzyłem się i poruszyłem brwiami w górę i w dół. Uwielbiam, gdy się śmieje z tego jak to robię.

C.d.n…

______________________________________________________________

Hej!

Dziękuję za 155 tysięcy wejść! Wow, ostatnio dziękowałam za 150... Jesteście nieziemscy!

Rozdział troszkę spokojniejszy, szczerze mówiąc to powstał poprzez mój gniew, gdy nie mogłam napisać opowiadania na konkurs. Ugh, jestem na siebie wściekła, ale nic nie wymyślę. Nie potrafię. A jutro musiałabym napisać ok. 30, jeśli w ogóle wpadłabym na jakiś pomysł.

Jak rozdział? Mamy tu troszkę Jarry :3 Takie tam nielegalne spotkania na brzegu haha :D 

Mam nadzieję, że się podobało. Możecie już się domyślić kto się pojawi w późniejszych rozdziałach :P 

Już nie przedłużam, dziękuję za uwagę i poświęcony czas na przeczytanie tego. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo jestem Wam za to wdzięczna :) x

Dlatego już głupio mi jeszcze Was dodatkowo prosić o komentarze xd Ale bardzo proszę, poświęćcie jeszcze tę chwilkę i powiedzcie mi co o tym sądzicie ♥

Pozdrawiam, 

Nicol <3