„Rozśpiewana Historia 2” Część 52

„Rozśpiewana Historia 2” Część 52

Dwie klątwy

****Nadie****

Pokój był duży i jasny. Przeważały kolory beżu i gdzieniegdzie można było dostrzec złote wykończenia. Szare, skalne ściany nadawały pewnej tajemniczości. Cała sypialnia wydawała się rześka i przyjemna, a uwagę od razu przykuwało ogromne łoże z baldachimem, z którego spływały delikatne jedwabne zasłony. Pierwszy raz byłam w pokoju Najpiękniejszej, robiło to ogromne wrażenie. Szybko jednak podążyłam ku pięknemu łóżku, by pomóc medykantkom. Kładły właśnie Harry’ego na pobliskiej eleganckiej sofie. 

- Nie, muszą być jak najbliżej siebie. Połóżcie go na łóżku obok Jade. – poleciłam nawet nie myśląc. Pani Minister odwróciła się do mnie napięcie.

- Rozumiem, że jesteś zżyta ze swoją siostrą, ale nawet tobie należy zwracać się do królowej „Najpiękniejsza”. I nie wydawaj nam rozkazów. Wiemy co robimy. – mówiła stanowczym tonem.

- Ah, tak? A posłuchałyście mnie, kiedy powiedziałam, że stanie się coś złego? Nie chciałyście wpuścić go do środka. Gdyby nie to, że teraz cierpi nadal byście tego nie zrobiły. Kompletnie nie wiecie co robicie. – poczułam jak ogarnia mnie złość.

- Nadie Renee Thirlwall, jak śmiesz zwracać się tak do nas? – spytała urażona.

- Przepraszam Waszą Wysokość Sprawiedliwość, ale chcę, abyście mnie posłuchały. Inaczej, może się to wszystko źle skończyć. Proszę dać mi szansę. – ukłoniłam się mówiąc ze spuszczoną głową – Proszę…

Zapadła cisza, którą przerwał cichy jęk Harry’ego. Nie śmiałam podnieść głowy i spojrzeć na chłopaka.

- Co masz nam do powiedzenia? – uległa w końcu Minister.

- Proszę, połóżcie go blisko niej. Dajcie mu jakieś leki przeciwbólowe. Odczuwa ból Jad… Najpiękniejszej. Jest z nią ściśle połączony pod względem uczuć. – mówiłam jak najęta. Podeszłam do łóżka Jade i stanęłam obok niej. Leżała nieruchomo, była przerażająco blada, a jej twarz wyginał grymas cierpienia. Na czole wystąpiły małe kropelki potu. Musi mieć gorączkę.

- Co dalej? – zapytała jedna z sióstr medykamentek, kiedy Harry został ułożony na miękkim materacu obok Jade. Był przytomny, tylko z bólu ledwo mógł się ruszać. Z trudem przekrzywił głowę i spojrzał na swoją ukochaną. Pierwszy raz widziałam w czyichś oczach tak bezgraniczną, bezinteresowną miłość. Kochał ją całym sercem, a teraz bardziej martwił się o nią, niż o to co się z nim dzieje.

- Leki przeciwbólowe. Dla niego. – odpowiedziałam, gdy otrząsnęłam się z zamyślenia. 

- A co z królową? – spytała Minister.

- Nic. – pokręciłam bezradnie głową – To jej walka. Musi sama stawić jej czoła.

- O czym ty mówisz? Co się jej dzieje? – wyszeptał Harry. Oh, no tak. On nie wie.

- Zderzyły się dwie klątwy, dwie magie. Najpiękniejsza chwilę po objawieniu powołania traci przytomność, wtedy klątwa ją przemienia i po jakimś czasie budzi się już bez uczuć. Jade źle to znosi, bo jej przeznaczeniem jest kochać ciebie. Teraz dwie potężne magie walczą o pierwszeństwo. Skoro dopadły cię te bóle oznacza to, że… Um… Że twoja klątwa przegrywa. – wytłumaczyłam. Oczy Harry’ego powiększyły się dwukrotnie.

- Co? – zapytał niemal bezgłośnie.

- Będzie dobrze, Harry. Musisz przy niej być. Wiem, że się fatalnie czujesz i sam cierpisz, ale myślę, że mogłoby jej pomóc, gdybyś do niej coś mówił. Żeby cię słyszała. – zaproponowałam delikatnie. Pokiwał lekko głową i przeniósł wzrok na Jade.

- Proszę pana, mógłby pan podciągnąć rękaw? – siostra medykantka trzymała w dłoni strzykawkę z lekiem przeciwbólowym.

- Nie chcę tego. – odpowiedział stanowczo nie odrywając wzroku od ukochanej.

- Harry, to ci tylko może trochę pomóc. Ulży ci, ból zostanie otumaniony… - zaczęłam, lecz przestałam mówić, gdy kręcił głową.

- Jeśli mnie boli, to oznacza, że jest źle, że tracę Jade. Chcę czuć wszystko dokładnie, by móc dobrze oceniać sytuację. – wyjaśnił.

- Ale…

- Dzięki, nie potrzebuję tego. Dam radę. – zacisnął zęby i więcej już nic nie powiedział. Medykantka popatrzyła na mnie pytająco, a ja dałam jej znak gestem dłoni, by zrobiła tak jak on tego chce. Gdy będzie gorzej, może bardziej będzie mu potrzebny lek.

****Perrie****

- Dlaczego nie możemy tam wejść? Może nas potrzebują! Rany, nie mamy już żadnych wiadomości od d w u d z i e s t u minut! Dwudziestu! – denerwowałam się.

- Perrie… - zaczął Zayn, lecz uciszyłam go gestem ręki. 

- Nawet się do mnie nie odzywaj. Nie teraz. – sama byłam zaskoczona stanowczością swojego głosu. Najpierw Louis, teraz Jade, a do tego jeszcze Harry! Tego jest po prostu za dużo. Zdecydowanie mi to wystarczy, a jeśli Zayn się w końcu nie zamknie, to przysięgam, że go uderzę. Teraz w moich żyłach płynie tylko i wyłącznie wściekłość.

- Pezz, wierz coś? Co z Harrym? – z mojej prawej strony pojawił się Luke. Wyglądał na bardzo przejętego.

- Niewiele. Nadie na chwilę wyszła i powiedziała, że to jest ściśle związane z klątwami. Nastąpiło zderzenie dwóch potężnych magii i teraz walczą ze sobą. Nie wiemy jak to się skończy. Tak naprawdę chyba wszystko zależy od Jade. – powiedziałam na jednym tchu, słowo w słowo, co powiedziała mi siostra naszej przyjaciółki.

- To co się stało z Harrym? – nie rozumiał.

- Wychodzi na to, że klątwa zabierająca uczucia wygrywa. – westchnęłam smutno – Najwidoczniej, Harry traci miłość Jade, a bez tego nie jest w stanie żyć. Myślę, że Amor i Przeznaczona mu osoba są ściśle ze sobą związane. Jedno nie może żyć bez drugiego.

- Chwila… Czyli dobrze rozumiem, że Jade umiera? – zapytał z uniesionymi brwiami.

- Co? – zamrugałam oczami. O nie…

- To właśnie powiedziałaś. Jedno nie może żyć bez drugiego. Ale oni nie są połączeni tylko w sferze uczuciowej. W cielesnej także. Harry odczuwa ból Jade, przed chwilą powiedziałaś, że bez niej nie może żyć. On umiera, bo ona umiera. – mówił na głos swoje myśli, już nawet nie do mnie, ale jakby sam próbował wyszukać błędu w toku swojego myślenia.

- O mój Boże, masz rację! – Zayn zerwał się na równe nogi z krzesła.

- Ale jak to Jade umiera?! – spytała wstrząśnięta Jesy.

- Musimy do nich iść! – nie dbając czy mnie słyszeli, pobiegłam w stronę złotych drzwi.

- Nie możesz tam wejść, przykro mi. – powiedziała chyba po raz setny podczas tej godziny syrena pilnująca wejścia. Przez ten krótki czas znienawidziłam ją bardziej niż samą byłą Najpiękniejszą. 

- Wiemy co się dzieje Jade! Ona nie wytrzymuje tak potężnej magii! – krzyknęłam mocno zdenerwowana. Syrena już miała coś powiedzieć, ale nagle drzwi się otworzyły i zza nich wyłoniła się Nadie.

- Nie wytrzymuje… Tak, to by wiele tłumaczyło. – pokiwała głową w zamyśleniu.

- Mogę wejść? Proszę. – przełknęłam ślinę. Czułam, że mam sucho w ustach i bardzo potrzebuję szklanki wody, ale nie było to teraz moim priorytetem. Nadie skinęła głową i wpuściła mnie do środka. – Ale ostrzegam, że jest coraz gorzej…

****Leigh-Anne****

- Chyba mi słabo. – mruknęłam cicho widząc czarne plamy przed oczami. Głowa bolała mnie od dobrych dwudziestu minut.

- Liam, wiosłuj dalej. – poleciła mu Angel i przysunęła się do mnie, gdy odłożyła na chwilę swoje wiosła. Gwałtownie zwolniliśmy bez jej super siły. Nadgryzła swój nadgarstek tak, że pojawiła się strużka krwi. Podsunęła mi ją pod nos, na co gwałtownie się odchyliłam.

- Jest mi słabo, a ty podsuwasz mi krew pod nos?! – odwróciłam wzrok, by nie patrzeć na jej rękę. Czułam, że zaraz zwymiotuję albo z braku energii, albo choroby morskiej, albo z powodu charakterystycznego zapachu krwi, którego po prostu nie znoszę.

- Pij, nie marudź. Louis potrzebuje cię przytomnej. Odzyskasz energię. – wywróciła oczami.

- Jaka jestem głupia! – El nagle przestała śpiewać i uderzyła się w czoło – Angel, daj Louisowi swoją krew!

- Ale nie przestawaj śpiewać! – upomniała ją - To nie zagoi się tak szybko. Potrzebujemy pomocy twojej mamy. Louis jest na krawędzi, w każdej chwili może się zatrzymać praca serca. Nie wiem, czy moja krew tutaj pomoże. Obawiam się, że może nawet pogorszyć…

Wyciągnęła mimo wszystko rękę nad twarz Lou i pozwoliła, by krew skapywała do jego ust. Rana już się zagoiła, więc na nowo zrobiła małe nacięcie i podała znów mi.

- No dalej. – ponagliła mnie – Musisz powstrzymywać krwawienie.

Zamknęłam oczy i z obrzydzeniem się jej posłuchałam. W mgnieniu oka ból głowy zniknął, moja klatka piersiowa znów unosiła się z lekkością i powietrze dostarczało mi więcej rześkiego tlenu. Czułam mrowienie w końcówkach palców, co oznaczało przypływ energii gotowej do zużycia na magię.

- Wiosłuj dalej, sam nie daję rady… - sapnął Liam, który próbował objąć tą samą prędkość co przed chwilą wampirzyca, ale było to niewykonalne.

- Mężczyźni. – wywróciła oczami, ale uśmiechnęła się wiedząc, że bez niej sobie nie poradzą.  

- Już widać brzeg! – krzyknęłam, by było mnie słychać. Nagle El zamarła i znów przestała śpiewać.

- Nie… - wyszeptała i natychmiast się zerwała z miejsca. Zaczęła ściągać kurtkę z Lou.

- Co ty wyprawiasz? – zapytał zdziwiony Liam.

- Masaż serca, a jak ci się wydaje?! – wybuchła nie zaprzestając swoich czynności. O Boże…

- El, ty rób wdechy i zajmij się utlenianiem mózgu, ja będę uciskać! – pokierowałam ją. Dzięki Angel miałam dużo siły, a El była wyczerpana nie tylko fizycznie, ale i psychicznie.

- W tym miejscu. – wskazała Eleanor, mimo że dobrze o tym wiedziałam. Splotłam palce i zaczęłam odliczać 30 uciśnięć klatki piersiowej.

- Już prawie jesteśmy. – mówiła Angelica płynąc coraz szybciej, tak szybko jak tylko mogła.

- Mama El już na nas czeka. – poinformował nas Liam, jednak byłam zbyt skupiona na liczeniu.

- Dawaj Lou… Wróć… - Eleanor głaskała delikatnie jego policzek i ciągle coś do niego mówiła używając swojego głosu. Po niecałych dwóch minutach dobiliśmy do brzegu, mama El przybiegła natychmiast, jednak nie przestawałyśmy akcji przywracania bicia jego serca.

- Stop! – rozkazała nagle Angelica – Chyba słyszałam…

- Mamy go. – pani Kate odetchnęła z ulgą przerywając Angelice, natomiast Eleanor osunęła się blada na ziemię.

C.d.n…

_______________________________________________________

Hej!

Nie bądźcie na mnie źli! Mogłam zakończyć w takim momencie, że byście nie wiedzieli, czy odratowali Lou, czy nie...

Dobra, pewnie i tak mi powiecie, że jestem okrutna xd

Cóż, mam nadzieję, że mimo wszystko rozdział się Wam podobał! Pod ostatnim postem ktoś napisał, że bardzo lubi gify, które dobieram, bo pasują do opowiadania. Chciałabym Ci bardzo podziękować, bo zajmuje mi to dobą godzinę! To nie takie proste jakby się mogło wydawać :D

Byłam dzisiaj w bibliotece. Cóż, wychodzi na to, że mam do przeczytania 6 książek i po prostu nie mogę się doczekać, aż sobie usiądę i poczytam ^^ Pytanie tylko od której zacząć... Eh.

Dziękuję za 190 tyś wyświetleń! Woooow, zaraz już dwie stówki *-* W życiu bym nie pomyślała... Jejku, bardzo, bardzo, bardzo, BARDZO Wam dziękuję!

Jesteście wspaniali, Wasze komentarze zawsze poprawiają mi humor oraz motywują i to właśnie dzięki Wam mam ogromną ochotę pisać dalej ♥ Dziękuję!

Życzę Wam miłego popołudnia, dużo odpoczynku i jeszcze więcej uśmiechu! :)

Wasza Nicol <3

PS: Pytania do bohaterów :D Zawsze warto popytać, możecie się dowiedzieć czegoś ciekawego ;)