„Rozśpiewana Historia 2” Część 53

„Rozśpiewana Historia 2” Część 53

Przepraszam

****Perrie****

Opadłam wycieńczona na fotel. Byłam na nogach bez przerwy od trzech godzin i po prostu nie miałam siły dłużej stać.

- Podać pani coś na uspokojenie? – jedna z syren, które tutaj nazywano Medykamentkami, uśmiechnęła się do mnie lekko. To są chyba takie ich pielęgniarki, tak mi się wydaje.

- Um, szklanka wody wystarczy. Dziękuję. – uniosłam nieznacznie kącik ust, gdy podała mi szklankę. Wypiłam wszystko do dna w ciągu paru sekund. Nie miałam nawet pojęcia, jak bardzo chciało mi się pić.

- Przyniosę jeszcze trochę. Jest pani odwodniona. – stwierdziła.

- Dziękuję. – powtórzyłam, a kiedy zaczęła się odwracać, zatrzymałam ją jeszcze na chwilę - Możesz mówić mi po imieniu, chyba jesteśmy w tym samym wieku. Jestem Perrie.

- Mam na imię Lori. – uśmiechnęła się szeroko – Zaraz ci przyniosę wody.

- Kochanie, otwórz oczy. Wiem, że mnie słyszysz… - cichy głos Harry’ego dotarł do moich uszu. Najgorsze minęło. Harry mówił, że ucisk w jego klatce piersiowej się stopniowo zmniejsza, tak jak i ból. Jednak Jade nie budziła się. Według syren Najpiękniejsza powinna być nieprzytomna góra dwie godziny. Jade śpi już cztery.

- Harry, napij się proszę. – podałam mu szklankę, którą dostałam od Lori. On również powinien się czegoś napić. Wszyscy byliśmy zmęczeni i głodni. Jednak te nie miłe uczucie maskował strach o naszą przyjaciółkę.

- Nie teraz. – zbył mnie.

- Harry, wypij chociaż pół szklanki. – odezwał się Zayn. Chłopak wywrócił oczami i wziął ode mnie naczynie. Zajęłam z powrotem swoje miejsce na wygodnym fotelu i patrzyłam na wygładzoną twarz Jade. Moje powieki stawały się coraz cięższe, więc mrugałam szybko, by odpędzić senność. Nie. Nie mogę teraz spać.

- Powinnaś odpocząć. – nawet nie wiem skąd tuż obok pojawił się Zayn. Zaczął mnie okrywać kocem. 

- Nie! Nie dotykaj mnie. Nie mogę teraz spać. – syknęłam zrzucając z siebie cieplutki materiał. Marzyłam teraz o chwili snu, ale po prostu nie mogłam. Nie teraz, nie wtedy, gdy Jade może się obudzić w każdej chwili.

- Perrie… - westchnął smutno Mulat na moją gwałtowną reakcję.

- Zayn. – jego imię zabrzmiało w moich ustach z dezaprobatą.

- Proszę cię, połóż się chociaż na chwilę. Obiecuję, że cię obudzę, jeśli z Jade będzie coś nie tak. – mówił. Wyglądał na mocno przybitego. Moje serce zadrżało pod jego spojrzeniem. Nie, nie mogę z nim rozmawiać. Znów mnie złamie.

- Nie ma mowy. – ucięłam, skrzyżowałam ręce na piersi i wlepiłam wzrok w podłogę.

- Przepraszam.

- Słucham? – chyba się przesłyszałam.

- Za to co powiedziałem. Przepraszam. Jeśli cię to w ogóle ruszyło… To znaczy, i tak nie powinienem tak mówić. Zachowałem się jak dupek. – nie miałam sił na niego spojrzeć. Proszę, Zayn… Nie teraz… Jestem wyczerpana… Pokręciłam tylko bezradnie głową. 

- No, w takim razie… Tak czy siak, przepraszam. Dobrze, że nie wzięłaś tego do siebie. – mruknął, nie znajdując we mnie żadnej reakcji. Odszedł powłócząc nogami na swoje miejsce w pobliskim fotelu. Gdyby tylko wiedział… Gdyby tylko wiedział jak bardzo moje serce ucierpiało na tym, co mi powiedział… Eh, mam teraz ważniejsze rzeczy na głowie.

****Angelica****

- Czy to oznacza, że on jest teraz wampirem?! – Leigh-Anne zaczęła panikować.

- Nie, gdyby był wampirem jego serce raczej by nie biło, prawda? – wywróciłam oczami, jednak nerwowo zagryzałam wargę patrząc na bladego chłopaka na kanapie. Cholera, prawie go zabiłam. Wiedziałam, żeby nie dawać mu krwi. Był w za ciężkim stanie, tylko doprowadziłam do zatrzymania akcji serca.

- Nie mogłaś tego wiedzieć, równie dobrze twoja krew mogła zadziałać. – powiedział do mnie Liam.

- Wynocha z mojej głowy. – warknęłam i na nowo wybudowałam mur, za którym ukryłam swoje myśli. Kiedy jestem rozkojarzona często zapominam, by go blokować, a ten drań szybko wykorzystuje sytuacje!

- Nie denerwuj się tak. – Liam położył dłoń na moim ramieniu, ale szybko ją strąciłam.

- Skąd taki pomysł? Nie denerwuję się.

- Angel.

- Co?

- Przegryzłaś sobie wargę.

- Cholera. – mruknęłam tylko i szybkim krokiem udałam się do łazienki. Eh, dobra, muszę się naprawdę denerwować. Normalnie byłabym pierwszą osobą, która poczuje krew. Spojrzałam w lustro i skrzywiłam się na swój widok. Nie chcąc się torturować przeniosłam wzrok na lekko zakrwawioną wargę. Rana już się zagoiła. Odkręciłam kran i obmyłam usta wodą.  

Matko, naprawdę nie powinnam dawać mu tej krwi. Nie wiem jakim cudem Louis nie stał się wampirem. Przecież został wykonany drugi i trzeci krok: krew wampira w żyłach człowieka, zaraz potem zatrzymanie akcji serca. Oni chyba nie wiedzą, że wcześniej ugryzłam Louisa. To znaczy, on mi pozwolił. To znaczy… Oh, nieistotne, chodzi o to, że został wykonany krok pierwszy oraz krok drugi, a potem trzeci. Czemu on do cholery się nie przemienił?! Może to przez El, bo ciągle go leczyła. Był pod jej wpływem. Może dzięki szybkiej i sprawnej reanimacji? Nie wiem, mogę się tylko domyślać.

- Mogę wejść? – Liam zapukał w niedomknięte drzwi.

- A musisz? – odpowiedziałam niechętnie. Naprawdę nie miałam ochoty teraz na kolejną konfrontację.

- Ej, nie bądź wredna. – skarcił mnie, lecz lekki uśmiech go zdradził.

- Nie byłabym sobą, gdybym nie była wredna. – stwierdziłam odwracając się w jego stronę. Położyłam jedną rękę na biodrze, a drugą oparłam się o zlew. W ten oto sposób otrzymałam olewającą pozę, ale pewną siebie zarazem. Perfekcyjnie wyuczone aktorstwo. Nic poza tym.

- Kiedyś nie byłaś. – powiedział to tak cicho, że gdybym nie miała wyczulonego słuchu, to wątpię, czy bym to usłyszała. 

- Cóż, przykro mi, że teraz jestem jaka jestem. Liam, przestań żyć przeszłością. Ludzie się zmieniają. – nic nie mogłam poradzić na odrobinę jadu w moim głosie. Wzmianka o przeszłości wbiła kolejną szpilkę w moje serce. Ugh, nienawidzę mieć uczuć. Nienawidzę nienawidzić. Bez tego wszystkiego jest tylko wszechogarniająca obojętność. Kompletnie mi wisiało czy ktoś coś powie lub nie. Teraz czuję, że słowa mogą zranić. Uczucia to jeden wielki bałagan.

- Angel… - zaczął, ale mu przerwałam.

- Daruj sobie, jasne? Twój kumpel jest umierający. Może nim się najpierw zajmij. – przeszłam obok niego.

- Już nie.

- Słucham? – nie zrozumiałam o co mu chodzi.

- Już nie jest umierający. El go ocaliła.

- Eleanor? – zatrzymałam się w pół kroku i gwałtownie odwróciłam w jego stronę – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że…

- Tak. – nie pozwolił mi dokończyć. Cóż, to by wyjaśniało, dlaczego się nie przemienił…

****Leigh-Anne****

- Oh, Ashton, Michael. – nie mogłam nic więcej powiedzieć. Byłam zbyt zaskoczona ich widokiem za drzwiami.

- Co z nim? Możemy wejść? – spytał Ash.

- Tak, jasne, um, przepraszam. Jestem wyczerpana i strasznie wolno myślę. – pokręciłam głową i otworzyłam szerzej drzwi, by mogli przejść – W salonie.

- Tędy? – zapytał wskazując mały przedpokój prowadzący do kuchni połączonej z pokojem dziennym. Pokiwałam głową i wolnym krokiem podążyłam za nimi. Na rozłożonej kanapie po jednej stronie leżał Louis, któremu wracały już kolory na policzki. Po prawej znajdowała się nieruchoma i blada Eleanor, a tuż obok niej siedząca na krześle pani Kate. Trzymała wyciągnięte ręce nad ciałem córki.

- Dzień dobry. – powiedział cicho Michael jakby bał się, że przeszkadza. 

- Raczej dobry późny wieczór. – odpowiedziała pani Kate zmęczonym głosem. Nie otworzyła oczu nawet na moment, by zobaczyć kto przyszedł.

- Tak… Która godzina? Już dochodzi północ, prawda? – Ash przestąpił nerwowo z nogi na nogę.

- Możemy jakoś pomóc? – spytał skrępowany Michael.

- Nie. Trzeba czekać, aż Louis się obudzi. Wampirza krew uleczyła ciężkie obrażenia i powoli dochodzi do siebie. – mówiła kobieta. Zmarszczyła lekko brwi i poruszała palcami w powietrzu.

- Psst, Leigh-Anne. – szepnął w moją stronę Michael – Co się stało El?

- Próbowała uratować Lou. – odpowiedziałam ze wzrokiem wbitym w ziemię.

- El jest Uzdrowicielką? – upewnił się Ash. Przytaknęłam, a on od razu pobladł. – Czy… Czy ona żyje?

- Oczywiście, że tak. – wtrąciła się gniewnym głosem pani Kate – Myślicie, że pozwoliłabym jej odebrać sobie życie?

- Nie, absolutnie. – pokręcił głową jak na rozkaz Michael.

- Całe szczęście domyśliłam się co robi. Odcięłam ją w ostatniej chwili. Jest w trudnym stanie, ale ją uleczę. Muszę. – ciągnęła, nie otwierając oczu. Ponownie się skrzywiła i znów zaczęła poruszać palcami nad El.

- Proszę pani… - zaczęłam, ale mi przerwała.

- Będzie łatwiej mi się skupić, jeśli stąd wyjdziecie. Waszemu przyjacielowi nic nie będzie.

- Będziemy w pokoju obok. Jak będzie pani czegoś potrzebować, proszę wołać. – powiedziałam zanim opuściłam pomieszczenie według jej prośby. Przymknęłam drzwi za nami. Westchnęłam ciężko.

- Jak się czujesz? – Michael położył dłoń na moje ramię.

- Wykończona. Zużyłam dużo magii. Ale mi niedługo przejdzie. Po prostu muszę odpocząć. – zapewniłam go.

- Ej, może pójdź do sklepu po czekoladę dla Leigh i mamy El. Doda im sił. – zaproponował Ashton patrząc znaczącym wzrokiem na przyjaciela. Ten uniósł jedną brew, ale przytaknął.

- Nie trzeba, naprawdę… - zaczęłam, ale po raz drugi ktoś mi przerwał.

- Idź już, pa! – Ashton praktycznie wypchał Michaela za drzwi.

- Wszystko w porządku? – przekrzywiłam głowę patrząc na jego dziwne zachowanie.

- Możemy pogadać? – uśmiechnął się lekko, ale krzywo.

- Co się dzieje? – zaniepokoiłam się. 

- Wcześniej tego nie widziałem, użyłaś czaru. Prawda?

- C-co? – zamarłam. O matko, zużyłam tyle magii, że urok prysł. Byłam kompletnie bezbronna. Czułam się niemal naga. – N-nie wiem o co ci chodzi…

- Leigh-Anne. Mam oczy. Niall, zgadza się? – podszedł nieco bliżej. Już chciałam zaprzeczyć, ale pokiwałam głową wbrew woli. – Leigh, on już…

- Znalazł kogoś. Wiem. – zacisnęłam usta w cienką linię i spuściłam wzrok. Musiałabym być idiotką, gdybym nie widziała jak patrzy na Nadie.

C.d.n…

____________________________________________________________________

Cześć!!!

Rozdział trochę długo mi się pisało, chyba znów mnie wena opuszcza haha :P Mam nadzieję, że Wam się podobało! Starałam się :D 

W końcu wyjaśniłam Wam sprawę z Leigh/ Niall/ Nadie! Dużo osób się domyślało haha, cieszę się, że jednak polubiliście nieco Nadie. Ale widzę, że jeszcze parę osób jest co do niej uprzedzone... Cóż, miejcie oczy szeroko otwarte ;)

Oczywiście, że nie zabiję Lou! Jak mogliście w ogóle tak myśleć? To byłoby zbyt... przewidywalne. Hm, tak, jestem okropna muahahah.

Byłabym przeszczęśliwa, gdybyście zostawili po sobie komentarz z opinią ;)

Dzisiaj notatka krótka, bo nic mi nie przychodzi do głowy O.o Haha, lepiej dla Was, nie będę przynudzać xd 

Wspomnę jeszcze, że zakładka "Wasze Prace" jest ciągle aktualizowana! wspaniale by było, gdybyście wysyłali swoje prace o RH, jakieś rysunki, ulubione cytaty lub może poprzerabiane zdjęcia :) 

Mój email: nicol.styles.harrykochakotki@gmail.com

Dziękuję Wam za wszystko! Jesteście cudowni ♥ 

Miłego weekendu!

Nicol <3

P.S. Zapraszam do pytania bohaterów ;)