„Rozśpiewana Historia 2” Część 54

„Rozśpiewana Historia 2” Część 54

Wyłączyć, czy nie wyłączyć? Oto jest pytanie.

Z czerwieni wpadałam w pustkę. Czułam okropny ból w klatce piersiowej za każdym razem, kiedy nicość na nowo wciągała mnie do środka. Jakbym unosiła się w powietrzu i dwie ogromne, potężne siły wyrywały mnie sobie nawzajem, a ja byłam jak szmaciana lalka. Nie mogłam nic zrobić. Czerwień była ciepła. Czułam się w niej bezpiecznie, znajomo. Natomiast pustka była… niczym.

Było chłodno, niepewnie i zdecydowanie nie chciałam tam być. Jednak nie ze względu na chłód… Na ból. Jak nicość mnie otuliła nie czułam nic. Oprócz wzmożonego bólu, rzecz jasna. Wiedziałam, że on nie pochodzi od ciemności, tylko od czerwieni. Pustka nie była tak silna. Jak tylko mnie schwytała, czerwień lub ciepło uderzało ze zdwojoną siłą. I wtedy pojawiło się coś nowego. Ciemność, chłód, strach, ale i spokój. Od razu wiedziałam, że nie mogę nawet dopuścić, by ta niezwyciężona siła, mnie choćby dotknęła. Domyśliłam się co to jest. Śmierć.

Wróć do mnie…

Ależ chcę! Tylko to jest takie mocne… Za silne. Gdyby było nieco delikatniejsze… To pustce, by się udało. Ale czerwień z kolei była zbyt agresywna. Napierała na mnie swą potęgą i tym samym przybliżała do mrocznej mgły, której za wszelką cenę musiałam uniknąć. Jakimś cudem. Słyszałam niewyraźne głosy. Dochodziły z oddali. Im bliżej znajdowałam się czerwieni tym lepiej je słyszałam. Natomiast, gdy byłam bliżej mroku… Kompletnie na odwrót.

Jade, musisz być silna. Dasz sobie radę!

My nic nie możemy zrobić. To jej walka.

Kocham cię…

Jej organizm może tego nie wytrzymać.

Zderzyły się dwie klątwy. Nie wiemy jakie może to mieć konsekwencje.

Nie możesz teraz tak po prostu umrzeć!

Potrzebujemy cię…

Wróć, Jade. Wróć do mnie.

Jeśli ona umrze, umrze i on.

Harry.

Poczułam się, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Jakbym się obudziła ze snu i zdała sobie sprawę, że wszystko wokół mnie płonie. Moje serce przyspieszyło. Czułam na karku chłód, niemal dotyk tego, czego się obawiałam najbardziej. To nie może się tak skończyć.

Zaczęłam wracać. Nie wiem jak, po prostu powoli sunęłam w stronę ciepła. Niemal na oślep. Nie odwracałam się za siebie.

Zerwałam się i nabrałam głębokiego oddechu. Nic nie widziałam, jasność mnie oślepiła, a moje myśli szalały. Po ułamku sekundy poczułam jak ktoś mnie przyciąga mocno do siebie i zamyka w szczelnym uścisku.

- Wróciłaś. – westchnął z ulgą, pełen radości.

****Nadie****

- Sytuacja opanowana, Najpiękniejsza musi teraz chwilę odpocząć. Jest już dobrze. – zapewniłam tłum zgromadzony za drzwiami sypialni królowej. Rozległy się brawa, okrzyki radości, wiwaty szczęścia.

- Niech żyje królowa Jade! – krzyczały syreny, a Amory i inni goście klaskali w dłonie. To była piękna chwila.

- Nadie! – zawołał ktoś z pośród tłumu. Odwróciłam się w tamtą stronę. Niall machał do mnie ręką i próbował się przecisnąć do mnie. Uśmiechnęłam się i również podjęłam walkę o przejście przez zatłoczony korytarz.

- Co z Jade? – zapytał, kiedy już do siebie dotarliśmy. 

- W porządku. Obudziła się, robią badania, by sprawdzić, czy nie ma jakiegoś urazu wewnętrznego. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Niall był taki szczęśliwy! Chyba odbierał to również z powodu tylu radosnych osób wokół. Nagle przyciągnął mnie do siebie i mocno uściskał.

- Tak się cieszę! – powiedział wesoło, a jego ciepły oddech omiótł mój kark.

- Ja też. Jade jest teraz jedynym co mam. – wyznałam, choć sama nie wiedziałam dlaczego. Blondyn odsunął się lekko ode mnie i spojrzał mi w oczy.

- Ej, już jest dobrze. I będzie jeszcze lepiej. – starł kciukiem łzy z moich policzków. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że się tam pojawiły.

- Wiem. – przytaknęłam wzruszona. Musi być dobrze.

- A poza tym, masz teraz nas. – dodał.

- Naprawdę tak myślisz? Oni mnie nienawidzą. – zaśmiałam się gorzko. Chociażby ta czarownica, ona na pewno. Harry mnie nie znosi. Perrie odzywa się do mnie tylko wtedy, kiedy musi. Zayn też raczej mnie unika… A o reszcie nie wspominam. Rozmawiałam z nimi chyba jeszcze rzadziej niż z Perrie…

- Są po prostu trochę… zdystansowani. – próbował odnaleźć odpowiednie słowo. Było to widać, ale doceniam gest. – Z resztą, co tam oni? Masz mnie. Przyjaźnimy się, tak? – mrugnął do mnie.

- Tak. – przytaknęłam – A więc, przyjacielu. Co teraz zrobimy?

- Na razie cieszmy się ze wszystkimi. – zaproponował wesoło.

- A rozmawiałeś z… Um, tą Uzdrowicielką… No wiesz, na temat Louisa. To on został ranny, prawda?

- Tak, tak. Masz na myśli Eleanor. Nie, nie rozmawialiśmy. Nie mam tu, na dole, zasięgu.

- Czyli nic nie wiadomo?

- Niestety nie. – posmutniał.

- Hej, Niall. Przedstawisz mi twoją koleżankę? – przystojny blondyn podszedł do Nialla. Uśmiechał się szeroko.

- Luke, to jest Nadie. Nadie, to jest Luke. – powiedział Niall, a gdy wyciągnęłam dłoń do nowego znajomego, ten uniósł ją i ucałował wierzch.

- Miło mi poznać. – mrugnął czarująco jednym okiem.

- Zgaduję, że jesteś kuzynem Harry’ego? – zaśmiałam się.

- Tak, tym najprzystojniejszym w rodzinie. Moja sława mnie wyprzedza. – zaśmiał się. Muszę przyznać, że mimo wszystko był słodki.

- Uważaj. Jeszcze jedna z moich sióstr to wykorzysta. – mrugnęłam tajemniczo do niego okiem kradnąc jego grę.

- Czemu miałbym uważać? Myślę, że mogłoby mi się to spodobać. – wyszczerzył się.

****Angel****

Wiatr rozwiewał moje włosy, gdy szłam ulicami miasta. Powinno mi być zimno, ale cóż, jak to bywa od jakiś czterech lat- nie czuję chłodu. Po raz kolejny poczułam gniew na samą siebie. Znów nie dawałam rady. 

- Co panienka robi tutaj sama? W środku nocy? Zgubiłaś się, dziewczynko? – pomiędzy budynkami stało trzech mężczyzn z butelkami w rękach. Zaśmiali się głośno. Dwóch z nich odłożyło butelki na ziemię i podążyło w moim kierunku.

- Spaceruję. – odparłam krótko z obojętną miną. Przystanęłam zaciekawiona nowym towarzystwem. 

- Grzeczne dziewczynki nie chodzą same o tej godzinie. – zauważył jeden z nich z szyderczym uśmieszkiem. Jakbym miała się tego wystraszyć.

- A może ja nie jestem grzeczną dziewczynką? – skrzyżowałam ręce na piersi.

- To już zauważyliśmy. – brunet mrugnął okiem - Jak cię zwą?

- To w sumie zabawne. Mam na imię Angel, ale jestem potworem. – zaśmiałam się sama ze swojego żartu. Był to gorzki śmiech.

- Nie wierzę… Taki aniołek miałby być potworem?

- Pokazałabym ci, ale aktualnie potrzebuję towarzystwa. – wzięłam z jego ręki zieloną butelkę i pociągnęłam z niej długiego łyka. Piwo. Eh, potrzebuję coś mocniejszego.

- Podoba mi się. – zagwizdał blondyn z tyłu mierząc mnie wzrokiem z góry do dołu. Przekrzywiłam głowę i uśmiechnęłam się.

- Może macie ochotę mnie trochę oprowadzić? Albo raczej zaprowadzić do najbliższego baru. – wzruszyłam ramionami. Chłopaki wymienili szybkie spojrzenia i już byliśmy w drodze do pobliskiego pubu. – A więc? Jak was zwą?

- Ja jestem James, to jest Tyler, a ten blondyn do Paul. – powiedział szatyn, z którym szłam pod rękę. Do złudzenia przypominał mi Liama.

- Cholera. Będę cię nazywała Mark, jasne? – bardziej oznajmiłam niż zapytałam.

- Chłopak czy ex- chłopak?

- Ani to, ani to. – mruknęłam.

- A więc niedoszły chłopak. – stwierdził. 

- No, powiedzmy. – wywróciłam oczami. Kurde, nawet jak ze mną go nie ma to jest.

Doszliśmy do baru, otworzyliśmy drzwi. Usiadłam na wysokim stołku przy blacie, a gdy sobie przypomniałam, że nie mam przy sobie pieniędzy, zauroczyłam Paula, aby był moim sponsorem. No cóż, trudno. Lepsze to, niż dawca krwi.

Mniej więcej po trzecim drinku ucięła mi się taśma. Z resztą, nie chciałam pamiętać.

*****

Wyłączyć, czy nie wyłączyć? Oto jest pytanie!

Chwiejnym krokiem przeszłam wzdłuż krawędzi dachu budynku. Uśmiechnęłam się na myśl jak łatwo mogłabym stąd spaść. Hm, może to nie taki głupi pomysł?

Mam dość. Mam wszystkiego D.O.Ś.Ć. Nawet nie wiem czemu. Nie pamiętam, ups.

- ANGEL!!! Co ty wyprawiasz?! Złaź stamtąd!!!

Ah. Już pamiętam.

- Nie! – krzyknęłam w dół. Jakieś cztery, ewentualnie pięć, pięter niżej na chodniku stał Liam z zadartą głową w górę. Wyglądał na ostro wkurzonego. Nie wiem czemu, ale uśmiechnęłam się. Ile właściwie wypiłam?

- Angel, proszę! Zejdź zanim zrobisz sobie krzywdę! – krzyczał. Szkoda, że mam super słuch. Może bym go nie słyszała?

I tak byś mnie słyszała, wszyscy w okolicy słyszą.

Ej! Wynocha z mojej głowy! Cholera, jak się robiło tą blokadę?

O matko, jesteś pijana… Rany, Angel. Coś ty narobiła?

- NIE TWÓJ CHOLERNY BIZNES! – wrzasnęłam do niego mimo tego, że mogłam mu po prostu wysłać myśl. Chciałam podkreślić, żeby się odwalił.

Nie odwalę się. Angel, co się stało? Czemu wybiegłaś?

Bo nie daję rady. Nie mogę wytrzymać z tobą, ok.?! Cały czas mi przypominasz o tym jaka byłam, zanim zostałam wampirem! A bo to moja wina?! Dałabym wszystko, żeby cofnąć czas! Cholera, ty myślisz, że dobrze się czuję z tym wszystkim, co zrobiłam, kiedy byłam poza uczuciami? Nie mogę patrzyć w lustro! A ty jeszcze mi to wytykasz! Nie wytrzymuję już! Nie mogę tego znieść!

O Boże, Angel, ja nie… Ja nie chciałem! Wiesz o tym!

Mam dość tego wszystkiego. Mam dość życia czyimś kosztem. 

Stanęłam na skraju betonu. Odwróciłam się tyłem, nie mogłam patrzeć w dół.

Co ty… NIE! ANI MI SIĘ WAŻ!

Zacisnęłam mocno powieki.

Rozłożyłam ręce.

Przechyliłam się w tył...

Spadłam.

C.d.n...

___________________________________________________

Cześć!

Przepraszam, że nie było wczoraj rozdziału. Cały dzień byłam poza domem, a jak wróciłam, to nie miałam siły nic napisać. No i mam małe problemy z Google... Nie wiem co się dzieje, ale czasem mi kompletnie nie działa, a razem z tym wszystkie powiązane aplikacje: you tube, BLOGGER, gmail... Koszmar! :(

Ale dzisiaj przybywam z rozdziałem! Udało mi się połączyć z bloggerem ^^

Jak się podobało? 

Lubię wątek Langelici, ale sama chyba ich do końca nie rozumiem :D Angel jest bardzo skomplikowaną postacią, ale myślę, że przybliżę ją Wam trochę w następnych rozdziałach ;)

A Wy lubicie naszą wampirzycę? PISZCIE! ♥ Zostawcie po sobie ślad :)

Dzięki Nataszy, wpadłam na pewien pomysł, którego rezultaty będziecie mogli poznać już wkrótce! Na razie nic nie mówię, zobaczymy czy wyjdzie :D 

Jest tu może jakaś osoba, która chciałaby w przyszłości zostać dziennikarzem? ;)

Dziękuję Wam za 195 tyś, jeeeejku, ciągle dla mnie to się dzieje za szybko ♥ Jesteście cudowni, dziękuję!

Życzę Wam dobrej nocy i przyjemnego poniedziałku (o ile poniedziałki mogą być przyjemne)

Dobranoc!

Nicol <3

P.S. Pytania do bohaterów, by dowiedzieć się czegoś więcej lub coś wyjaśnić ;)