„Rozśpiewana historia 2” Część 44

„Rozśpiewana historia 2” Część 44

Zjazd rodzinny

  

****Leigh-Anne****

- Okay… Luke? – przeniosłam wzrok z listy na ludzi przede mną.

- Jestem! – wyciągnął rękę i uśmiechnął się szeroko.

- Ashton? – wyczytałam kolejne imię.

- Obecny!

- Anne… Um, przepraszam, pani Anne Styles? – poprawiłam się.

- Nic się nie stało. – odparła miłym głosem. Obok niej siedział Harry i o czymś jej mówił.

- Paul Wesley? - przeczytałam.

- Jestem tutaj. – mężczyzna, który siedział po prawej stronie mamy Harry’ego,  pomachał ręką. Wyglądał na bardzo miłego.

- Ian Somerhalder?

- Oto przybyłem! – w drzwiach pojawił się wymieniony wyżej mężczyzna. Miał zaraźliwy uśmiech, duże oczy… Zabójczo przystojny… Ojej… Chyba jeszcze nie wszystkie Amory wyłączyły urok…

- Ian. Tutaj nie korzystamy z uroku. – upomniał go Paul. 

- Ale jakże to tak? Wśród obecności takich pięknych kobiet? Pozostanę bezbronny. – puścił w moją stronę oczko i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Miał piękne, czysto niebieskie oczy i kruczoczarne włosy. Moje serce wykonało podskok z zachwytu…

- Ian. To poważna sprawa. – mama Harry’ego przemówiła miękkim głosem. Czarnowłosy Amor wyłączył urok, a ja mogłam nabrać głębszego oddechu. Nie wiem czy moje serce wytrzyma to wszystko… A raczej te wszystkie Amory. One są takie cudowne...

- Witaj, siostro – Ian ujął dłoń pani Styles i ucałował jej wierzch – Wyglądasz jak zawsze perfekcyjnie.

- Um, czy Gemma już jest? – nie chciałam im przerywać, ale musiałam. Byłam już lekko zniecierpliwiona ich brakiem zainteresowania. Każdy prowadził rozmowę między sobą. Jak na jakimś zjeździe rodzinnym.

- Otóż to, Leigh-Anne. Oni są rodziną. Możliwe, że nie widzieli się nawet parę lat. – stanął obok mnie Liam. W duchu starałam się go nie skarcić za czytanie w moich myślach.

- Gemma Styles! Czy jest już obecna? – powiedział głośniej. Przez hol przebiegł szum.

- Jeszcze jej nie ma. – odpowiedziała dziewczyna, która przypominała mi Angelicę. Tylko wampirzyca, ma ciemniejsze włosy. – Rozmawiałam z nią przez telefon, mówiła, że próbuje ściągnąć jeszcze parę osób.

- Nie dobrze… Powinna już tutaj być. – mruknął Liam zaglądając na moją listę – Przepraszam, a ty się nazywasz…?

- Jestem Victoria. Victoria Justice. – uśmiechnęła się słodko.

 Amory nigdy nie przestaną mnie zadziwiać! Większość z nich jest pyszałkowata i zbytnio pewna siebie, ale zdarzają się też tacy jak Victoria- mili, uroczy i bardzo uprzejmi.

- Oh, no tak! Rozmawialiśmy w korytarzu, prawda? – przypomniał sobie Liam. Dziewczyna przytaknęła.

- Dobrze, no to lecimy dalej… Johnny Depp? - spytałam patrząc na gromadę ludzi przede mną.

- Obecny. – kiwnął głową w moją stronę. O ile się nie mylę to jest on kolejnym bratem pani Styles, tak jak Paul i Ian. Wow, ogromna rodzina.

- To Amory. Czego się po nich spodziewasz? – parsknął Liam używając swoich zdolności. Użył możliwie jak najdelikatniejszych słów, by powiedzieć, że… No to są Amory. Kochanie się jest u nich na porządku dziennym.

- Elizabeth Gillies? - wyczytałam kolejne imię i nazwisko.

- Była tu przed chwilą… Chyba poszła na chwilę do pokoju. – poinformował mnie Tyler Blackburn.

- Okay. – odnotowałam, że jest.

- Bracia Winchester?

- Obecni. – i Sam, i Dean podnieśli ręce, bym mogła ich zobaczyć. Odhaczyłam ich na liście.

- Jamie Campbell Bower?

- Jeszcze nie dotarł.

- Ed Sheeran?

- Też nie ma.

Dalej leciały kolejne nazwiska i większość osób było nieobecnych. Wszyscy już wiedzieli o co chodzi. Muszą poprzeć Harry’ego przed Trybunałem. Wychodziło na to, że jest samych Amorów około 20. Wydaje się mało, ale Amory ogółem są nieliczne na świecie, więc… Mam nadzieję, że wszystkich innych głos też się będzie liczył. W ten sposób uzyskamy koło 30. Jak na razie.  Jestem ciekawa ile osób przyjedzie wraz z Gemmą.

- Musimy się spotkać z Nadie. – do mnie i do Liama podszedł Niall. Złość chwilowo rozprzestrzeniła się przez moje ciało, ale szybko się opanowałam. Zdusiłam ją w sobie jak najlepiej potrafiłam. Musiałam chronić moje zaklęcie…

- Czemu? – zapytałam ni to obojętnie, ni to zainteresowana. Musiałam dokładnie wymierzać emocje w swoim głosie. Blondyn popatrzył się na mnie po raz kolejny badawczo. Chyba zadecydował, by po raz kolejny udawać, że wszystko jest w porządku. Musiał się domyśleć…

- Musimy się jej zapytać o której godzinie ma być ta rozprawa, gdzie mamy iść… W sumie to wiele rzeczy jest jeszcze nie ustalonych. –  Liam wypowiedział się za Nialla.

- Tak, dokładnie. – przytaknął rozkojarzony.

- Jak mamy się z nią skontaktować? – spytałam – Syreny chyba raczej nie mają komórek. - nie mogłam nic poradzić na odrobinę ironii w moim głosie.

- Nadie mówiła, że żeby ją wezwać, musi w wodzie znaleźć się kropla krwi oskarżonego. – wyjaśnił Niall - Ewentualnie możemy ją poszukać też na plaży…

- Taa, syreny wcale nie są niebezpieczne. Tylko czują krople krwi w promieniu kilku kilometrów. Jak rekiny. Ale to nic takiego. – burknęłam z sarkazmem.

- Chodźmy już. – Liam zignorował moją uwagę. Ruszył w stronę Harry’ego i ja też zamierzałam, ale Niall mnie zatrzymał.

- Możemy porozmawiać?

- Chyba nie mamy teraz czasu… - miałam nadzieję, że nie wyczuł mojej rosnącej paniki. Uciekałam wzrokiem i trafiłam na Ashtona. Przypatrywał się mi i Niallowi. Speszona, wbiłam spojrzenie w podłogę.

- Czemu twoja aura się nie zmienia? – nie dawał za wygraną.

- Nie zmienia się? Hm, myślę, że to chyba ty powinieneś coś o tym wiedzieć. Ja się na tym nie znam. – skłamałam. Najwidoczniej dobrze udawałam, bo Niall cofnął się lekko urażony. Poczułam ukłucie w klatce piersiowej.

- Może za rzadko sprawdzam. – stwierdził sztywno i ewidentnie było widać, że sam również kłamie. 

- Może tak. – pociągnęłam to bezsensowne kłamstwo i odeszłam szybkim krokiem. Ból w okolicach serca się nasilił…

****Harry****

- Harry, musimy wezwać Nadie by ustalić jeszcze parę rzeczy odnośnie jutrzejszej rozprawy. – podszedł do mnie Liam, a zaraz za nim Leigh.

- Teraz? – jęknąłem niechętnie. Nie mam ochoty widzieć się z tą rybą. Patrząc na minę Leigh-Anne miałem wrażenie, że ona również.

- A kiedy? Jest już osiemnasta trzydzieści. Nie wiemy gdzie i o której jutro mamy iść. – upierał się.

- Idź, Harry. – mama ścisnęła moją dłoń.

- Już idę, idę. Gdzie jest Zayn? – podniosłem się z plastikowego krzesełka. Chyba jesteśmy sami w tym tanim motelu. Nie widziałem ani jednego obcego odkąd się tu przenieśliśmy, oprócz obsługi.

- Zaraz po niego idziemy. Ubieraj się, wychodzimy. – Liam poszedł szukać Zayna. Zabawne, że gdy Zayn nie pełni obowiązków przywódcy, to automatycznie przejmuje tę funkcję Liam. Nigdy się specjalnie nad tym nie zastanawiałem.

- Ubierz się ciepło. – poleciła mi jeszcze mama. Wywróciłem oczami, ale uśmiechnąłem się. Objąłem ja na pożegnanie, skinąłem głową wujkom i pobiegłem do swojego tymczasowego pokoju. Chwyciłem kurtkę, cieplejsze buty i wybiegłem z budynku.

*****

- Ma ktoś jakiś nożyk? Ostry kamień? Cokolwiek? – spytałem rozglądając się wkoło. Musiałem czymś przeciąć skórę. Głupie prawo krwi oskarżonego. Ostatnie na co miałem teraz ochotę to samookaleczenie się.

- Mam „cokolwiek”. – Angelica uśmiechnęła się szeroko ukazując kły. 

- Angel! – skarcił ją Liam, na co ta wybuchła śmiechem.

- Czekałam na was. – nagły ruch w wodzie obok skały, na której stałem omal nie przyprawił mnie o zawał.

- Matko, mogłabyś się tak nie skradać?! – chwyciła się za serce Perrie. Była tu cała nasza… dziesiątka. Bez Jade. Rodzinę poprosiłem o pozostanie w motelu, na wypadek, gdyby syreny miały jakiś szalony plan zabicia ich wszystkich przed rozprawą. Co? To byłoby do nich podobne. 

Usłyszałem zduszony chichot Liama na tę moją wewnętrzną rozmowę do siebie.

- Przepraszam. – Nadie zachichotała i oparła się o skałę rękoma. Machała leniwie ogonem w wodzie.

- Nie ma z tobą Jade, prawda? – spytałem już rozglądając się za nią jakąś chwilę.

- Nie. Musiała zostać. Przykro mi. – potwierdziła. Usłyszałem parsknięcie Leigh za sobą.

- Nic się nie stało, rozumiemy. – powiedział szybko Niall i zbliżył się do Nadie. Uśmiechnęła się do niego lekko. 

Błagam cię, Niall.

Nie.

Teraz.

- Chcemy się zapytać o szczegóły dotyczące Trybunału. – odezwał się Liam. Zayn ciągle był zdenerwowany i raczej się nie odzywał.

- Jutro, godzina szesnasta, według tych waszych zegarków. Bądźcie punktualnie.

- Ale gdzie mamy przyjść? – odezwała się Jesy.

- Tutaj. Jeśli nie chcecie sami płynąć, lepiej zaopatrzcie się w łódki. My was poprowadzimy do Trybunału. Ale przez jeden odcinek będziecie musieli już sami płynąć. – wyjaśniła.

- Um, pamiętacie, że my nie oddychamy pod wodą, prawda? Jak długi jest ten „odcinek”? – spytał Louis.

- Kto nie oddycha pod wodą, ten nie oddycha. – zaśmiała się Nadie patrząc na mnie. Ściągnąłem brwi nie wiedząc o co jej chodzi. – Dzięki Jade, Harry może oddychać pod wodą. Ale wy musicie się zaopatrzyć w magię. Zaklęcie. Nie wiem, sami coś wymyślcie. Macie czarownicę, wampira, na pewno wpadniecie na jakiś pomysł.

Angelica syknęła obnażając ponownie kły. Nadie cofnęła się natychmiastowo.

- Jej nawet nie przyprowadzajcie. – powiedziała wskazując na Angel.

- Co? Ale... – zaczął Liam.

- Nie ma mowy. – przerwała mu stanowczo Nadie. Pobladła lekko.

- Ona nie zrobi ci krzywdy, nie bój się… - Niall próbował załagodzić sytuację. Wychylił się lekko i wyciągnął rękę do Nadie.

- Nie. – pokręciła głową, znowu się lekko oddalając – To by mogło zaszkodzić Harry’emu. Syreny będą wściekłe, że przyprowadziłeś ich wroga numer jeden. Mogą od razu cię zabić, w obawie, że wampir zaatakuje Najpiękniejszą lub kogoś innego.

- Nie muszą wiedzieć, że Angelica jest wampirem. – spróbowała w inny sposób Perrie.

- Nie. Powiem im, jeśli ona przyjdzie. – zagroziła syrena. Ewidentnie było widać, że się boi. Przez ułamek sekundy było mi jej szkoda. W końcu tak jak Jade, widziała śmierć swoich rodziców, którą spowodował wampir.

- Naprawdę nic nie da się zrobić? – spytała Eleanor widząc smutną minę Liama. Lubił mieć przy sobie Angelicę. Po prostu. Wszyscy o tym doskonale wiedzieli. No... Może ja wiedziałem troszkę więcej.

- Ojej, co za problem? Zostanę tutaj. – wampirzyca wzruszyła ramionami. Widziałem jednak zawód w jej oczach. Lubiła poznawać nowe, mistyczne rzeczy. Trybunał był niewątpliwie jedną z tajemnic, którą bardzo chciała poznać.

- To wszystko? – spytała Nadie i już powoli się zanurzała.

- Pozdrów od nas Jade. I powiedz, że wszystko będzie dobrze. – poprosiłem. Nadie pokiwała głową i ukryła się pod wodą. 

- Do jutra. – powiedział jeszcze Niall oglądając jak syrena odpływa i znika na dobre.

C.d.n…

___________________________________________________

Hej! (ponownie)

Mam nadzieję, że wszyscy przeczytali poprzedni post (KLIK), tłumaczę się dlaczego mnie nie było itp. 

Cóż, jak rozdział? Do zniesienia? :D Jak na moje oko nie był zły ;) Zdradzam Wam małe co nieco, pomyślcie sobie nad niektórymi sprawami, może odgadniecie co w tej mojej głowie siedzi xD Powodzenia życzę :P Na razie tylko zaszczepiam małe odniesienia, które pomogą mi później rozwinąć wątek ;)

Dobrze, co tam u Was? Święta, święta i po świętach. To jest najgorsze, ehh... Na szczęście za tydzień mam ferie, więc jeszcze luzik :) A Wy kiedy macie wolne?

No i jak minął Sylwester? Mnie udało się wygrać z koleżanką w Twistera na X Boxie (tak to się pisze?) i muszę powiedzieć... Czuję się bosko z tą wygraną, haha ^^

Dobra, już nie przynudzam :)

Jeśli Wasi ulubieńcy nie pojawili się jeszcze w opowiadaniu, to spokojnie, może jeszcze przyjadą :) Postaram się uwzględnić wszystkich, ale niczego nie obiecuję. Już i tak strasznie ciężko ogarnąć tyle osób! Serio!

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem! To wiele dla mnie znaczy, dziękuję każdemu to tu ze mną jest :) Liczę na Was i tym razem ;)

Miłego weekendu!

Nicol <3