„Rozśpiewana Historia 2” Część 46

„Rozśpiewana Historia 2” Część 46

Godzina szesnasta

****Harry****

- Na pewno się uda? To nie jest niebezpieczne? – potarłem nerwowo dłońmi, by je również ogrzać. Temperatura mocno spadła. Było może koło pięciu stopni! A my mieliśmy płynąć? Zamarzniemy!

- Dziękuję za zaufanie. – Leigh-Anne wywróciła oczami. – Przez cały ranek zbierałyśmy z Jesy te kamienie. Przywiązywałyśmy do nich sznurki, oślizgłe algi i muszelki. Wiesz ile stałam nad tymi głupimi bransoletkami? Dwie godziny! Dwie godziny wypowiadania zaklęć! Jeśli to nie zadziała to ja nie wiem co.

- Przepraszam… - poczułem się głupio. Kurcze, wszyscy się tyle napracowali by uratować mi tyłek… Chyba wreszcie czuję skruchę.

- W porządku. – westchnęła i podała mi pęczek bransoletek – Rozdaj je każdemu po jednej. Mam nadzieję, że starczy.

- Testowałaś je? – nie mogłem się powstrzymać. Musiałem zapytać. Leigh zatrzymała się w pół kroku i zacisnęła dłonie w pięści. Ktoś tu ma zły humor… Nagle odwróciła się i zamachnęła na mnie. W porę zdążyłem się uchylić. 

- Zaraz przetestuję coś innego!  - warknęła.

- Przepraszam! – krzyknąłem rozbawiony i uciekłem dalej od dziewczyny. Hm, dziwne. Powinienem być zestresowany. Wszyscy są. Ale… ja się czuję normalnie. W sensie, nie czuję jakiejś presji. Mam nawet dobry humor. Chodziłem teraz do każdego po kolei i rozdawałem bransoletki. Miały nam zapewnić oddychanie pod wodą, byśmy mogli wpłynąć do Krainy Fal (co za idiotyczna nazwa).

- Merci beaucoup. C’est magnifique!* – zachwyciła się Indila. Wywróciłem oczami, ponieważ ta dziewczyna doskonale mówiła po angielsku. Podałem kolejne bransoletki Miley, Demi, Selenie, Bridgit, Emmie i Lily. Cholera, ja to mam pamięć do imion. Kolejni byli: kuzynka Meghan i kuzyn George Shelley, przyjaciółka Gemmy- Cher Lloyd- wujek Stevie Wonder i Tom Hiddleston, Robert Pattinson,  Ross i cała jego najbliższa rodzina (oni chyba tworzą grupę R5, o ile się nie mylę, z jakimś śpiewakiem). I jeszcze był zespół The Vamps, ulubieńcy Gemmy. Bardzo się zaprzyjaźniła z naszymi kuzynami- Bradleyem Simpsonem i Connorem Ball. James to ich przywódca, a Tristan jest śpiewakiem. Nie zapomniałem jeszcze o rodzeństwie z USA i podałem im bransoletki: Sydney, Jamie, Noah i Graham. Oni natomiast tworzą zespół Echosmith, który tak na marginesie bardzo lubię. Robią super piosenki. Podszedłem do chłopaków z 5 Seconds Of Summer, którzy rozmawiali z Iggy. Podałem im sznureczki z kamykami. 

- Po co to? Yyy… Nie, dzięki. – skrzywił się Michael.

- Ale dlaczego? Świetnie ci pasuje! – zaśmiała się Iggy. Chłopak popatrzył na bransoletkę z niesmakiem.

- Dzięki temu nie utoniesz. Twoja sprawa czy tego użyjesz czy nie. – wzruszyłem ramionami. Wszyscy się zaśmiali i włożyli bransoletki na ręce.

- Zostały ci jeszcze? – Leigh do mnie podeszła.

- Mam jeszcze dwie. Dla Gemmy i mamy. – powiedziałem. Dziewczyna przytaknęła rozglądając się po ludziach na plaży.

- Więc chyba wszyscy mają. Uf. – odetchnęła z ulgą, a ja wręczyłem bransoletki siostrze i matce.

- Cisza! Niech wszyscy staną w jednej grupie! – zawołał Zayn. Spojrzałem na zegarek. Zostało pięć minut do godziny szesnastej. – Czy jest ktoś, kto nie ma bransoletki?

Stanąłem koło Zayna i rozejrzałem się po tej ogromnej rodzinie. Tak naprawdę to większość tych osób, była moim dalekim kuzynostwem. Nie znaliśmy się nawet za dobrze. Kojarzę z twarzy, widziałem ich wszystkich może dwa razy w życiu. Są też osoby, z którymi bardziej się zżyłem jak na przykład Luke i Ashton.

- Um… Ja chyba nie mam… - powiedział nieśmiało Niall.

- Tylko jedna osoba? Ktoś jeszcze? – zapytał Zayn ukrywając zdenerwowanie. Nikt się nie odezwał.

- Leigh, nie ma już bransoletki? Może da się szybko zrobić nową? – podeszliśmy z Zaynem do czarodziejki.

- A jak myślisz, co właśnie usiłuję zrobić? – warknęła nerwowo wyciągając z małej torebki sznurek, jakieś zioła i coś jeszcze.

- Czas nadszedł! – kobiecy głos zagrzmiał za nami. Wzdrygnąłem się i odwróciłem. Pięć syren ubranych w prawie identyczne, białe sukienki stało na mokrym piasku. Ich ubranie różniło się paroma różnymi elementami, jednak kolor u wszystkich był śnieżno biały. Jedna miała długą do kostek spódnica, inna tylko do kolan, miały różne rękawy, ale za to wszystkie cechowały się lekkością materiału, który powiewał na wietrze. Miały rozpuszczone włosy, a wokół głowy zawiązany zielony rzemyk. Od nadgarstków do ramion miały obwiązane takie same zielone sznureczki. Wszystkie były bardzo blade, a nawet wydawało się, że bije od nich lekka poświata. Rozpoznałem wśród nich Nadie. Wszystkie oprócz niej ukrywały zdezorientowanie wywołane tak dużą liczbą osób.

- Nie zdążę. – jęknęła bezradnie Leigh-Anne. Syreny rozstawiły się w jednej linii, tylko jedna wyszła dalej w ląd, do nas.

- Proszę po kolei wsiadać do łodzi. Oskarżony płynie z nami. – oświadczyła łagodnie.

- Nic mu nie zrobicie, prawda? – Gemma szybko stanęła obok mnie. Syrena zamrugała.

- Nawet gdybyśmy chciały, nie możemy. Oskarżony musi stanąć przed Trybunałem. To tam zapadnie wyrok. Musimy być posłuszne Najpiękniejszej. – ukłoniła się lekko. Dziwiło mnie jej zachowanie. Bardzo. Wydawała się… miła. Oficjalna, ale miła.

- To mnie nie przekonało. – mruknęła Gemm.

- Uspokój się. – szepnąłem do niej i zrobiłem krok w stronę syreny – Jestem gotowy.

- Dobrze. – uśmiechnęła się delikatnie – Powiadomiono mnie, że zostałeś obdarowany. Czy wyrażasz zgodę na przetransportowanie cię pod wodą? To by nam bardzo pomogło.

- Obdarowany? – zamrugałem zdezorientowany.

- Pocałunkiem syreny. Czy to nie prawda? – zdziwiła się.

- Ah, tak. To znaczy, to prawda. – poczułem ciepło na policzkach. Dziwnie się czułem, kiedy tak wszyscy na nas patrzyli.

- Dobrze. Czy możemy już ruszać? – spytała.

- Mój kolega nie ma jeszcze bransoletki. To znaczy… okazało się, że dla niego zabrakło. Leigh już ją robi, ale to chwilę potrwa i… - zacząłem się plątać w słowach.

- Bransoletki…?

- Umożliwiającej oddychanie pod wodą. – wyjaśniłem.

- Ah, rozumiem. Ale nie możemy tyle czekać. – powiedziała współczująco - Proszę wsiadać do łodzi. 

Dwie syreny do mnie podeszły i chwyciły za przedramię. Reszta eskortowała innych do łodzi.

- Ale… - nie zdążyłem nic powiedzieć, ponieważ wskoczyły razem ze mną do wody.

****Eleanor****

Na szczęście przydzieliły mnie do tej samej łodzi co Perrie. Z nami byli także Gemma, Kieran i Niall. Łódka płynęła sama, zaczarowana pieśniami syren.

- Leigh, jak ci idzie? – spytałam wychylając się w stronę jej łódki.

- Uh, ręce mi się trzęsą. Jesy mi pomaga, ale zaklęcie będzie nietrwałe jeśli będę się bardziej śpieszyć. – pokręciła głową nie odrywając wzroku od sznurka, nad którym trzymała dłonie i wypowiedziała parę słów po łacinie.

- Obyś zdążyła. – powiedziałam już bardziej do siebie. Co jeśli nie uda jej się zrobić tego na czas? Niall będzie musiał zostać? Tu, na łodzi?

- Już prawie jesteśmy. – obok mnie, w wodzie, pojawiła się Nadie.

- Ale… Tu nic nie ma. – rozejrzałam się. Daleko, daleko za nami była plaża, a tutaj na horyzoncie pojawiały się tylko od czasu do czasu coraz to większe skały. Łódka skręciła w stronę jednej z tych największych.

- Niech zgadnę. To tam, prawda? – Perrie wskazała właśnie tę skałę, o której myślałam. Nadie kiwnęła głową. Płynęliśmy jeszcze dobre dziesięć minut zanim zbliżyliśmy się do celu. Z daleka… był mniejszy. Teraz przypominał mi czteropiętrowy budynek. Łódka zatrzymała się gwałtownie dziesięć metrów od stromej ściany.

- I co teraz? – spytała Gemma – Jest tu jakieś magiczne przejście, czy co?

- Teraz płyniemy. Wejście jest pod skałą. Kraina Fal jest w środku.

- Co?! Ale… Jak tutaj jest głęboko? Przecież na tej głębokości pływają już ogromne statki! To kilkanaście metrów w dół! – Perrie oddychała ciężko.

- Po to macie bransoletki. Będziecie mogli oddychać. Pomogę wam tam dopłynąć jak będzie taka potrzeba.

- Ale tam jest ciemno… - zatrzęsłam się ze strachu spoglądając na matową wodę.

- Tak się tylko wydaje. Skoro mamy dzisiaj Trybunał, a więc i gości, woda jest przezroczysta niczym woda z basenu. To taki nasz czar. Dacie radę. – zapewniła i wyciągnęła w moją stronę rękę.

- Zimno. – zatrzęsłam się na myśl, że mam tam zanurkować – A co z rekinami? Lub innymi potworami? Nie, ja nie dam rady.

- Nie ma żadnych potworów. – Nadie się zaśmiała, a jej głos był uroczy i dźwięczny. Piękny. Nagle spoważniała. – No, przynajmniej nie tutaj.

- Serio?! No teraz, to naprawdę nam pomogłaś! – syknęła Perrie patrząc w ciemną wodę. Zamyśliła się na chwilę ze wzrokiem utkwionym w toń. – A niech mnie zje cokolwiek tam pływa. Nie mam nic do stracenia. – wstała i jednym susem wskoczyła do wody. 

- Perrie! – krzyknęłam wraz z Niallem. Słyszałam też krzyk kogoś innego i zaraz potem plus. Ugh, jak ona może tak mówić?! Rozumiem, że cierpi, ale nie powinna tak mówić.

- Niall, gdzie twoja bransoletka? – spytała zaniepokojona Nadie patrząc na jego nadgarstki. Wokół nas rozległy się pluski. Perrie skoczyła jako pierwsza i to ich wszystkich przekonało. Łodzie zaczęły pustoszeć.

- Um… Ja… Nie starczyło. – spuścił głowę – Ale spoko, zaczekam tutaj.

- Leigh! I jak idzie?! – krzyknęłam tak głośno jak się dało. Została sama na swojej łódce i już jakaś syrena ponaglała ją. Popatrzyła na mnie i pokręciła przecząco głową. Nie zdążyła.

- Płyń już. Damy radę. – powiedziałam do niej, by się nie zamartwiała. Złożyła ręce i ku ucieszeniu syreny, wskoczyła już do wody. Ta jedna była bardzo niecierpliwa.

- Masz, trzymaj. – powiedziałam do Nialla podając mu bransoletkę.

- Nie, El… - zaczął.

- Eleanor, załóż ją. Mogę coś zrobić… Jeśli… Jeśli tylko się zgodzisz. – Nadie była nieśmiała pierwszy raz odkąd ją poznałam. Lekkie rumieńce wstąpiły na jej policzki. Gemma uśmiechnęła się i albo mi się wydawało, albo na chwilę jej oczy zajaśniały na czerwono. Przez ten ułamek sekundy wydawała mi się najpiękniejszą dziewczyną na ziemi. Hm… Ona coś zrobiła.  Następnie szybko chwyciła Kierana za rękę i wskoczyli do wody.

- Ale co? – zapytał Niall.

- Mogę… Um, mogę cię obdarzyć. – róż na jej policzkach się pogłębił - Jeśli tylko chcesz, oczywiście. – dodała szybko i odwróciła wzrok w stronę wody. Rozejrzałam się. Zostaliśmy już tylko my.

- A ty chcesz? – zapytał równie zawstydzony Niall. Mogłabym wskoczyć, by zostawić ich samych, ale… Ugh, bałam się cholernie tej wody.

- Mogę to zrobić. – Nadie popatrzyła mu w oczy. Blondyn przytaknął nieśmiało.

- Um, a pomoże mi ktoś dopłynąć tam na dół? – spytałam chyba równie zawstydzona, co ta dwójka. Nadie uśmiechnęła się w moją stronę. 

- Oczywiście. Tylko najpierw oboje wejdźcie do wody, dobrze? Jeśli zdejmiecie kurtki będzie wam łatwiej płynąć.

Razem z Niallem pozbyliśmy się ciężkich okryć wierzchnich. Policzyłam do trzech, wzięłam głęboki oddech (bardziej by się uspokoić, niż dlatego, że był mi potrzebny pod wodą) i zmusiłam się, by wyskoczyć z łódki. Niall zrobił zaraz to samo. Ogarnął mnie przeraźliwy chłód. Przenikał moje mięśnie, aż do kości. Wypłynęłam na powierzchnię i chwyciłam się brzegu łódki, która w magiczny sposób, nie przesunęła się nawet o milimetr. Odgarnęłam mokre włosy z twarzy wolną ręką.

- Najpierw Niall, żebyś się nie utopił. – uśmiechnęła się lekko próbując go trochę rozluźnić.

- Co mam robić? – wydawał się bardziej spięty niż kiedykolwiek.

- Tylko się zanurz. To musi być pod wodą, żeby zadziałało. – poinstruowała – Możesz mnie złapać za rękę.

Chłopak z chęcią przyjął jej propozycję i ujął jej dłoń. Oboje zanurzyli się na chwilkę (co bardzo zirytowało moją ciekawską stronę, ale starałam się ją opanować i nie zanurzyć waz z nimi) i zaraz wyłonili z powrotem.

- El, umiesz pływać? – spytała Nadie. Jej oczy błyszczały się wesoło.

- Nie bardzo. – przyznałam. Dziewczyna złapała mnie za rękę.

- Gotowi? Pociągnę was. Tak będzie szybciej. Uwaga. Trzy, dwa, jeden. – i wciągnęła nas pod wodę.

C.d.n…

*Merci beaucoup. C'est magnifique! - (franc.) Dziękuję bardzo. To jest piękne!

______________________________________________________________________________

Hej!

Przepraszam, że akcja sie rozwija tak powoli. Pewnie wolelibyście już ten cały Trybunał xd Dajcie mi trochę czasu, jeszcze go do końca nie wymyśliłam! :D

Tyyyyle Amorów było, że pewnie nie wszystkich nawet pamiętacie. Być może nawet ominęliście ten akapit, w którym ich wszystkich wymieniałam. Nie dziwię się, to musiało być nudne :P Ale być musiało, no cóż ;)

Mam nadzieję, że rozdział się podobał chociaż trochę. Mamy Nadine i Nialla w dość nietypowej sytuacji! Kto się tego spodziewał? Chciałam Was zaskoczyć! :) Mam pewne plany co do tej... hm, w sumie to trójki :D Nic więcej nie zdradzam!

Wróciłam już z wyjazdu, było naprawdę bardzo fajnie. Cieszę się, bo być może pomogłam mojej przyjaciółce i wręcz rozpiera mnie radość!

Sporo mnie ominęło, gdy mnie nie było! A mianowicie znów Wasze blogi, rozdziały. Postaram się to jak najszybciej nadrobić.

Z moją ręką już coraz lepiej, nie noszę już szyny, więc łatwiej mi pisać ;) Ale siniak jest... i to spory haha. Ciągle zastanawiam się jak to się stało. Poleciałam do przodu, ale ucierpiała tylko prawa strona. Na prawej nodze mam tyyyle siniaków po spotkaniu z tymi schodami, nie wspominam już o prawej ręce. A po lewej wszystko w porządku! Nawet siniaka nie ma! xD

Dziękuję za komentarze i pytania do bohaterów! Zróbcie mi tą przyjemność raz jeszcze, co? ♥ Haha, kocham!

Życzę Wam miłego weekendu^^

Nicol <3