„Rozśpiewana historia 2” Część 45

„Rozśpiewana historia 2” Część 45

Uważaj na niego

****Perrie****

- Wow… - westchnęłam dotykając ramienia Luke’a – Jak często przesiadujesz na siłowni?

- Dość często. – zaśmiał się, a ja wraz z nim kątem oka sprawdzając, czy Zayn nas widzi. Widzi. Wspaniale. 

- Może mnie kiedyś zabierzesz? – zatrzepotałam rzęsami i lekko przygryzłam wargę. Przez chwilę poczułam się głupio i miałam ochotę pacnąć się w czoło. Równie dobrze mogłam udawać idiotkę. Ugh, szybko przegoniłam te myśli patrząc w oczy blondyna.

- Może kiedyś. – puścił mi oczko. Ukradkiem spojrzał w stronę Zayna, który teraz wzrokiem ciskał błyskawice w naszą dwójkę. Hm… Okay, ja mam powód, by tak sobie na niego zerkać. Ale dlaczego Luke też to robi? Dziwne.

- Pójdę już. Chyba ktoś chce z tobą rozmawiać. – spojrzał na Mulata. Kiedy i ja odwróciłam głowę w stronę Malika, Luke zbliżył się nagle i jedną rękę nonszalancko oplótł wokół mojej talii. Jego usta były zaraz przy moim uchu. Przymrużyłam powieki lekko zaskoczona, ale zadowolona. – Do zobaczenia później, Pezz. – wyszeptał.

Szybkim krokiem podążył ku schodom i zniknął na piętrze. Długo patrzyłam jeszcze w miejsce, w którym przed chwilką stał. Moje serce powoli powracało do umiarkowanego bicia. Luke zdecydowanie na mnie działał. O, tak. Jednak… Możliwe by był ktoś inny, na którym bardziej mi zależy? Ale z drugiej strony, jak mi może na NIM zależeć, skoro robię mu takie świństwo? Czuję, że ta cała sytuacja ciąży na moim sumieniu. Jestem głupia… Próbuję odegrać się na Zaynie za tą okropną sprawę z syrenami. Codziennie śni mi się to samo- on i ta oślizgła ryba. No dobra, ona jest piękna. Piękniejsza ode mnie. Może dlatego to mnie tak boli? Nie. Boli, bo on przez te kilka minut patrzył na nią z większym uczuciem niż na mnie, prze cały czas od naszego poznania. I mam mu ochotę za to przyłożyć. A teraz tak sobie myślę… Może zbicie go, byłoby mniejszym złem niż to co robię teraz? Czy on w ogóle poświęca mi tyle myśli, ile ja jemu? Czy ta cała szopka z Lukiem ma sens?

- Uważaj na niego. – z zamyśleń wyrwał mnie głos za plecami. Odwróciłam się w stronę Zayna.

- Co?

- On cię wykorzystuje. Nie widzisz tego? Jak możesz być taka ślepa? – warknął. Kolejna porcja igieł wbiła się w moje serce jak w poduszeczkę. Cofnęłam się zaskoczona jego ostrym tonem.

- Ale…

- On cię nie lubi. Bawi się tobą jak jakąś lalką. A ty mu na to pozwalasz. W końcu znajdzie nową i ciebie zostawi. – parsknął – Miałem o tobie lepsze zdanie.

Oczy otworzyły mi się szerzej z szoku. Zayn wyminął mnie i w mgnieniu oka zniknął z korytarza. Cały mój mur, który budowałam tak długo, runął w jednej chwili. Niemal słyszałam ten huk. Dzwoniło mi w uszach, a oczy stały się jakby niewidzące od wody, która się w nich zgromadziła. Nie. Nie tutaj. Zacisnęłam drżące dłonie w pięści, a usta w wąską linię. Wzięłam głęboki oddech i automatycznymi ruchami zarzuciłam kurtkę na ramiona, czapkę i jak najszybciej opuściłam budynek motelu. Jednak nie wytrzymałam. Mój mur obronny był zniszczony… Doszczętnie. Na policzkach poczułam słone łzy, gula w gardle nie pozwalała mi oddychać, a ucisk w piersi z każdą sekundą się pogłębiał.  

Pobiegłam szybciej niż kiedykolwiek w życiu przed siebie. Szybciej niż wtedy, gdy gonił nas wilkołak. Szybciej niż wtedy, gdy biegłam za Jade w dzień jej nieudanego ślubu. Szybciej niż wtedy, kiedy mojemu życiu zagrażało jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Tak po prostu. A do tego biegłam praktycznie na oślep.

****Eleanor****

- Tak, mam. Zaraz tam będę. – powiedziałam do telefonu ściskając w ręce ładowarkę do komórki Louisa.

- Wiedziałem, że ją tam zostawiłem. Dziękuję. – zaśmiał się.

- Mogłeś od razu tu przyjść, a nie wywracać cały pokój do góry nogami. – zachichotałam na wspomnienie tego, co zobaczyłam, gdy otworzyłam drzwi. Jakby tornado tamtędy przeszło. Koc, prześcieradło, pościel, poduszki, a nawet materac były w zupełnie innych kątach pokoju. Firanki jakimś cudem znalazły się na szafie, która została wysunięta na środek pomieszczenia. Krzesła wraz ze stolikiem poprzewracane.

- Myślałem, że gdzieś tu jest i jej szukałem! – bronił się, a ja niemal widziałam szeroki uśmiech na jego ustach. Usłyszałam klucz przekręcany w zamku.

- Chyba moja mama przyszła. Muszę kończyć. Zaraz przyjdę do motelu. Pa pa. – powiedziałam zbierając swoje rzeczy.

- Pa, skarbie. – pożegnał się i rozłączył. Westchnęłam lekko i przewiesiłam torbę przez ramię słysząc kroki w korytarzu. 

- Mamo, to ty? – zawołałam wychodząc z pokoju gościnnego. Brak odpowiedzi nieco mnie zaniepokoił. Zmarszczyłam brwi i ostrożnie wyjrzałam do salonu.

- Oh, to ty. Nie wiedziałam, że tu jesteś.  – Perrie stała do mnie plecami. Obejmowała się rękami jakby było jej zimno. Jej głos brzmiał troszkę dziwnie.

- Wszystko w porządku? – zapytałam odkładając swoją torbę na ziemię i podeszłam do przyjaciółki. Znowu odwróciła się tak, bym nie widziała jej twarzy.

- Tak. Louis cię szukał. Chciał, żebyś jak najszybciej do niego poszła. – powiedziała.

- Aha… To dziwne… Powiedziałam mu przecież, że pójdę do domu poszukać jego ładowarki. – czułam się trochę zdezorientowana. Perrie wydawała się na bardzo spiętą.

- Może zapomniał? Jest strasznie roztargniony. Idź lepiej już do niego i mu ją oddaj. – podeszła do okna i bawiła się w palcach firanką – Pa.

- Perrie. – pokręciłam głową i skrzyżowałam ręce na piersi – Co się dzieje?

- Nic. – głos jej się załamał.

- O matko, ty płaczesz. Co się stało? – wystraszyłam się nie na żarty. Perrie NIGDY nie płacze. Tylko w bardzo poważnych sytuacjach, kiedy się poddaje. Kiedy uważa, że jest bezsilna i nie może nic zrobić. A takich sytuacji jest oczywiście mało. A nawet jeśli są, to nie pokaże swojej bezradności przy innych. Perrie zawsze coś wymyśli, nawet w beznadziejnych sytuacjach. Podeszłam do niej i objęłam ją. W jednej chwili widziałam, jak się poddała. Odwróciła się do mnie i przytuliła mocno. Szlochała cicho, a z jej oczu ciekły strumieniami czarne od tuszu łzy. Głaskałam ją delikatnie po włosach i pocieszałam. Czekałam, aż fala minie i się trochę uspokoi, by mi powiedzieć co się stało.

- Chodź, usiądziemy. – powiedziałam łagodnie i nie puszczając jej przeszłyśmy przez pokój na kanapę. Tam na stoliku stało pudełeczko z chusteczkami, podałam je jej. Była wyczerpana, choć zegar wskazywał zaledwie godzinę jedenastą.

- Chcesz coś do picia? – zapytałam, kiedy wydmuchała nos. Przytaknęła ledwo zauważalnie głową. Podałam jej poduszkę, by mogła się do niej przytulić i zdjęłam koc z fotela, którym ją otuliłam. Szybko nastawiłam wody, a do kubków włożyłam torebeczkę herbaty malinowej. Czekając, aż się woda zagotuje wspięłam się na blat i otworzyłam najwyższą półkę. Znajdowały się tam różne zioła, przygotowane przez mamę. Znalazłam mieszankę ziół relaksujących z działaniem także uspokajającym. Dosypałam ich trochę do kubka Perrie. Zalałam wodą obie herbaty i pośpieszyłam z nimi do salonu. Usiadłam obok przyjaciółki. Z jej oczu nadal ciekły łzy. Widziałam ból wypisany na jej twarzy. Posłodziłam dwiema łyżeczkami cukru herbatę i podałam ją Perrie. Była jeszcze za gorąca do picia, ale ciepły kubek, który się trzymało w dłoniach, rozluźniał. Popatrzyłam na nią zatroskana.

- Zayn? – strzelałam. Przytaknęła, a jej usta natychmiast wykrzywił grymas. Z pod zamkniętych powiek pociekło parę łez. Objęłam ją.

- On myśli, że jestem zdzirą. – wyszeptała rwiącym się głosem. Niemal odebrało mi mowę.

- Jak to? Czemu? – zdołało mi się wydusić.

- Rozmawiałam z Lukiem. – nabrała trzech głębokich wdechów, by głos się tak nie trząsł – Flirtowałam. Na jego oczach. A kiedy Luke poszedł, Zayn powiedział, że jestem ślepa, skoro nie widzę, że mnie wykorzystuje. Że się mną bawi, a ja mu na to pozwalam. – znowu zaczęła szlochać.

- Może próbował cię ostrzec? Może się martwi? – nie mogłam sobie wyobrazić tej rozmowy. Perrie pokręciła głową.

- Był na mnie wściekły. Krzyczał. Patrzył na mnie z taką pogardą… To było straszne. - ostatnie zdanie prawie wyszeptała. Kręciła głową, jakby próbowała wyrzucić z głowy to wspomnienie. Przytuliłam ją mocniej. Nikt, powtarzam, NIKT nie doprowadził wcześniej Perrie do takiej rozpaczy.

- Chciałam tylko, żeby był o mnie zazdrosny… Nie chciałam… Ja… - dukała.

- Ciii… Już dobrze. Wszystko rozumiem. – zapewniłam ją głaszcząc delikatnie po włosach. Przyjaciółka znów zaczęła płakać. Była blada, roztrzęsiona i taka… bezbronna.

- On wygrał… Nie mogę z nim rywalizować… Jestem słabsza… Nie mogę nazywać się już waszą przywódczynią… - łkała. Zayn ją zdominował. Złamał. Może i nie jest tego do końca świadomy, ale udało mu się. 

- To jeszcze nie koniec, Perrie. – obiecałam – To jeszcze nie koniec.

****Niall****

- Gdzie  ona jest? Musi zdążyć przed szesnastą… - denerwował się Harry. Chodził w tę i z powrotem. - Od wczoraj nie odbiera telefonu. Nawet nie wie o której zaczyna się Trybunał! 

- Może się jej rozładował? To możliwe. – myślałem na głos. Ugh, Gemma, musisz zdążyć…

- Może przecież podłączyć go w samochodzie. – burknął Harry. Usłyszeliśmy klakson i obydwoje podbiegliśmy do okna. Na podjeździe stało kilka nowych samochodów, jeszcze kilka dopiero wjeżdżało. 

- Na szczęście. – odetchnął z ulgą Hazz i razem wybiegliśmy z pokoju. Na parkingu stała już pani Styles, jej bracia, a także kilka innych Amorów. Wszyscy się witali i ściskali.

- Gemma! – zawołał Harry zdenerwowanym głosem, ale gdy tylko uśmiechnięta dziewczyna wysiadła z samochodu zmiękło mu serce. Podbiegł do niej i mocno ją przytulił. Chyba usłyszałem też ciche „dziękuję”.

- Wow… Sporo ludzi. Może jednak mamy jakieś szanse? – obok mnie stanął Liam.

- Może jednak mamy. – uśmiechnąłem się z nadzieją. Z samochodu Gemmy wysiadł niebiesko włosy chłopak. Ledwo co go poznałem! Kieran wyglądał na nieco zmieszanego, ale miał dzielnie uniesioną brodę. Mierzył wszystkich dookoła wzrokiem.

- Kieran! – Leigh-Anne zapiszczała wesoło i pobiegła wprost do niego. Ten uśmiechnął się i objął czarodziejkę podnosząc ją do góry. Hm… Chyba spędził trochę czasu na siłowni ostatnio… Zmienił się prawie nie do poznania.  

- Gdzie Jade? – zapytał od razu.

- Zobaczymy ją dopiero w Trybunale. – odpowiedziała smutno Leigh.

Wszyscy nowo przybyli zostali zaprowadzeni do pokojów, poczęstowani czymś do jedzenia i czymś ciepłym do picia. Oczywiście, wyjaśniliśmy też dokładnie na czym polega plan. Teraz pozostaje już tylko czekać na godzinę szesnastą…

C.d.n…

_____________________________________________________________

Cześć misiaki!

Okay, notka będzie wyjątkowo bardzo krótka. Dlaczego? Bo nie mogę pisać. W czwartek spadłam ze schodów (tak, wiem, brawa dla mnie) no i teraz prawą rękę mam w szynie, kolano obite, a cała jestem strasznie obolała. Tak właśnie Nicol rozpoczyna ferie :)

Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Jestem naprawdę szczęśliwa, że wcześniej go napisałam, bo teraz byłoby kiepsko haha. Komentarze  mile widziane :)

Informacja jeszcze  jedna- od niedzieli do piątku mnie nie ma, bo wyjeżdżam. Wi fi tam nie ma niestety i ewentualny kontakt ze mną będzie dopiero w piątek. Mam nadzieję, że do tego czasu będę mogła juz normalnie pisać i będę mogła skomentować na Waszych blogach :3

Już kończę, zyczę miłych ferii, super weekendu :)

Dziękuję Wam za 170 tyś. Jesteście wspaniali!

(Obolała) Nicol <3