„Rozśpiewana historia 2” Część 25

„Rozśpiewana historia 2” Część 25

Chcę jedynie wiedzieć, że próbowałaś

- O matko, strasznie dużo tego… - westchnęłam patrząc na wszystkie książki, które udało się nam zdobyć, wypożyczyć, a nawet wykupić. Przez cały ranek, poprzez południe i aż do teraz- jest godzina szesnasta czterdzieści pięć- zbierałyśmy wszystko co nam potrzebne. Teraz na dywanie w salonie leżały trzy stosy książek lub starych ksiąg, tuzin pergaminów, powyrywane kartki, a nawet dwa papirusy! Wszystko o syrenach. Znajomi Angel (nie wiem czy legalnie…) zdobyli nawet dla nas dokładną kopię oryginalnej „Odysei” Homera, która przebywa w Narodowym Muzeum.

- Dużo? Tego jest BARDZO mało! W bibliotece jest dużo książek, to, to jest prawie nic. W noc uda nam się to wszystko ogarnąć. – powiedziała Angelica.

- Przeczytać tak. Ogarnąć to już inna sprawa. – wtrącił się Liam. Reszta naszej paczki też postanowiła nam pomóc. To takie miłe! Myślę, że razem damy radę. Teraz widać, że jesteśmy prawdziwymi przyjaciółmi.

- Oj, Liam, Liam. – Angel zacmokała teatralnie – Niektórzy, na przykład ja, są nieco mądrzejsi od ciebie i uda im się od razu wszystko ogarnąć.

- Ty? Proszę cię! Zawsze byłaś za mną w tyle! – uśmiechnął się szeroko brunet.

- Chyba coś ci się pomieszało w tym twoim pustym łebku. – dziewczyna pokręciła głową.

- Ja mam pamięć doskonałą. To ty… - Liam nie zdążył dokończyć, bo przerwał mu Zayn.

- Okey, skoro jesteście tacy mądrzy, to może weście się już do roboty?

- Tak, wydaje się mało, ale tego jest całkiem sporo. – przytaknęła Eleanor.

- Oh, już jesteście? Super, ja też mam parę fajnych książek. – po schodach do pokoju wbiegła Leigh-Anne, która jako jedyna została w domu i przeszukiwała parę pudeł z książkami, które zostały po przeprowadzce – Pomoże mi ktoś z nimi?

- To ile ty ich masz? – zdziwiłam się.

- Jakieś dziesięć. – zakomunikowała wesoło i pobiegła z powrotem na górę. Dziesięć?! Jeszcze dziesięć?! O matko, nie wiem jednak czy damy radę…

- Dobra, to ja pójdę… - westchnął Louis, a Harry się zgłosił, żeby mu pomóc. Po chwili do salonu, do naszej kolekcji, trafiły kolejne, naprawdę stare książki.

- Skąd je masz? – zapytała Angel biorąc jedną delikatnie do ręki. Jej oczy błyszczały, gdy podziwiała okładkę. Jej smukłe palce ostrożnie badały fakturę papieru.

- Dwie od Avalon, a resztę kupiłam w Stockporcie, u czarownic. – odpowiedziała – Tam są głównie zaklęcia, ale do niektórych jako składnik potrzeba łuski syreny albo czegoś takiego. Może będzie tam jakieś wyjaśnienie dlaczego i po co.

- Dobrze pomyślane. – pochwaliła ją wampirzyca – To zaczynajmy!

- Ale w sensie…? – Niall chyba nie do końca zrozumiał.

- Weź sobie jakąś książkę, pergamin czy księgę, cokolwiek, siadaj i czytaj. – Angelica wskazała na stos przedmiotów na podłodze i dywanie.

- Chwila, chwila, chwila… Czytanie? O nie, ja w tym najlepszy nie jestem… - Louis powoli zaczął się wycofywać z pokoju.

- Nie musisz być najlepszy, ważne żebyś umiał. – uśmiechnęła się słodko do niego po czym dodała, już groźniej – Siadaj i czytaj.

- A może ja i Louis będziemy wam przygotowywać coś do picia albo jedzenia? – Jesy uśmiechnęła się przepraszająco.

- Mi się taki układ podoba. Coś jak kelner. Przyniesiemy wam co tylko będziecie chcieli. – poparł rudowłosą Lou.

- Zgoda, wtedy my będziemy mieli więcej czasu na czytanie. – przytaknęłam.

- Upiekę ciasto! – Jesy klasnęła w dłonie i pośpiesznie wyszła z pokoju.

- To zabierajmy się do roboty. – Perrie wzięła głęboki oddech i chwyciła pierwsza książkę z góry stosu. Usadowiła się na kanapie i otworzyła na pierwszej stronie. Poszłam w jej ślady i chwyciłam starą książkę. Usiadłam na fotelu i podkurczyłam nogi. Harry z pergaminem usiadł na poduszce na podłodze niedaleko mnie. Posłałam mu uśmiech i zabrałam się za czytanie. W mojej książce było pełno mitów, opowieści i legend. Niestety, w każdej syreny były przedstawiane nieco inaczej. Postanowiłam robić notatki i zapisywać ważniejsze szczegóły. 

*****

Nie wiem, ile czasu minęło. Tak się zaczytałam, jak nigdy. Nadgarstek lekko piekł od ciągłego pisania, a w głowie mi szumiało. W pokoju zrobiło się trochę ciemno, za oknem już zapadł zmrok. Wszyscy pogrążeni byli w zupełnej ciszy, tylko od czasu do czasu z kuchni dobiegały jakieś dźwięki. Usłyszałam pukanie do drzwi, chyba jako jedyna, więc wstałam i poszłam sprawdzić kto to. Po drodze spojrzałam na zegarek, była godzina dziewiętnasta trzydzieści.

- Cześć. – Kieran uśmiechnął się szeroko i przytulił mnie na powitanie. Jak zawsze to robił…

- Oh… Hej… - trochę mnie zatkało.

- Co słychać? – zagadnął.

- Um… dobrze? – zdziwiłam się na jego pytanie. Czy on nie pamięta jak wyglądało nasze ostatnie spotkanie? A może mnie się to przyśniło?

- To się cieszę. – przytaknął wesoło.

- Kieran? – za mną stanęła Jesy z blachą w dłoniach – Co ty tutaj robisz?

- Wpadłem na chwilę. Dawno mnie tu nie było, teraz mieszkacie trochę dalej. – zaśmiał się – Przyniosłem ciasto. – podniósł rękę z reklamówką.

- Serio? – Jess zmroziła go wzrokiem. Popatrzyłam się na blachę w jej dłoniach, a potem na torbę chłopaka z rozbawieniem.

- To jak? Mogę wejść? – Kieran popatrzył na mnie. Po chwilowym zawahaniu, przytaknęłam. Otworzyłam szerzej drzwi, by wpuścić chłopaka. Poszliśmy wszyscy razem przez korytarz do salonu, a po drodze słyszałam jak Jesy mówi pod nosem: „Módl się, aby twoje ciasto nie było dobre, bo inaczej popieszczę cię prądem”.

- Kieran, hej… – w głosie Perrie było słyszalne zdziwienie – Co tutaj robisz?

- Wpadłem do przyjaciółki, jak zazwyczaj przed porwaniem. Pamiętacie? – mówił w sposób jakby to było nic wielkiego. Objął mnie jednym ramieniem i ścisnął lekko po czym puścił. Tak po „przyjacielsku”. Nie miałam odwagi popatrzeć na Harry’ego, ale czułam jego ciężkie spojrzenie na sobie.

- Miło cię widzieć. – Leigh-Anne również wyglądała na lekko zdezorientowaną.

- Wzajemnie. – posłał jej uśmiech po czym rozejrzał się po pokoju – No… To jakiś klub książki, czy co?

- Taa, coś w tym rodzaju… - odpowiedziałam unikając szczegółów.

- To ja może nałożę ciasta i zrobimy małą przerwę, co? – zaproponowała Jesy.

- Nareszcie! – ucieszył się Niall.

Już po chwili siedzieliśmy wszyscy z talerzykami w ręku i zajadaliśmy szarlotkę Jesy. Była bardzo dobra, na kruchym cieście, w środku pyszne jabłka z cynamonem, a u góry kruszonka. Obok kawałka ciasta była kulka lodów waniliowych. Kiedy jedliśmy panowała niezręczna cisza.

- Rewelacyjna szarlotka, Jess. – pochwaliłam ją próbując przełamać pierwsze lody.

- Dziękuję. – dziewczyna posłała mi uśmiech.

- To co ciekawego czytacie? – zapytał Kieran odkładając talerzyk na stół i biorąc do ręki jedną z książek. Tylko nie to… - „Mity i legendy o potworach wodnych”. Po co to wam?

- Lubię fantasy. – wypaliła Eleanor, ale to raczej nie zadziałało.

- A tak serio? – Kieran zaczął kartkować książkę i otworzył ją na stronie, gdzie znajdował się rysunek… syreny.

- A co cię to obchodzi? Nie twoja sprawa. – warknął Harry.

- Harry… - ostrzegłam go. Nie chcę by zaczęli się żreć. Znowu.

- Słuchaj, stary. To moja przyjaciółka, mam pełne prawo wiedzieć. – odparł spokojnie ciągle oglądając rysunek w książce.

- Mówiąc „przyjaciółka” liczysz na coś więcej. – stwierdził Loczek. Oboje gromili się wzrokiem, w ułamku sekundy przeskoczyliby przez stół, by dosięgnąć do swoich gardeł, wiem to.

- Szukamy jakiś informacji o syrenach. – oznajmiłam głośno tak, aby odwrócić ich odwagę od siebie. Perrie wypadł talerzyk z rąk i stłukł się na trzy części.

- Um… Ja… Yyy… - zaczęła się jąkać, po czym potrząsnęła głową i schyliła się by pozbierać kawałki szkła.

- O syrenach? Czemu? – Kieran popatrzył na mnie pytająco – Czy coś się stało?

- Nie, po prostu chcę się dowiedzieć czegoś więcej o mamie. To wszystko. – odpowiedziałam. O snach nie musi wiedzieć.

- Perrie… - Zayn westchnął i złapał za rękę dziewczyny. Z jej dłoni sączyła się stróżka krwi.

- Nic się nie stało, nie boli. – blondynka zacisnęła zęby.

- Tak, na pewno. – mulat wywrócił oczami.

- Trzeba to przemyć. – El wyprowadziła dwójkę przyjaciół do kuchni.

- Mogę pomóc. – zaoferował się Kieran w sprawie szukania informacji o mnie.

- Jest nas aż za dużo, naprawdę nie ma takiej potrzeby. – powiedział Louis patrząc na Harry’ego, który miał tak mocno zaciśnięte pięści, że aż kostki mu zbielały. Muszę coś zrobić…

- Mogę poszukać czegoś w Internecie czy coś… - drążył Kieran.

- Oh, jaka ja jestem zmęczona… - przeciągnęłam się leniwie i udałam, że ziewam- Chyba pójdę wcześniej spać. Wpadniesz kiedy indziej? – zwróciłam się do niego i wstałam z kanapy.

- Um, jasne. Poszukam czegoś w necie i jutro dam ci znać. – stanął obok mnie.

- Super. – uśmiechnęłam się – Odprowadzę cię.

Chwyciłam go za dłoń i pociągnęłam w stronę drzwi.

- Co ci się tak śpieszy? – zapytał, gdy byliśmy już sami, na korytarzu.

- Wcale nie. – skłamałam otwierając drzwi – Fajnie, że wpadłeś. Pa pa.

- Jade. – powstrzymał mnie, gdy próbowałam go dosłownie wypchać z domu – O co ci chodzi?

- O nic. – wywróciłam oczami. No super, tak łatwo to on nie wyjdzie.

- Znam cię. Chodzi o NIEGO, prawda? – podkreślił wiadome słowo.

- Uh, niee…

- Jade.

- No tak jakby. – przyznałam – Nie do końca. Jestem zmęczona.

- Mam prawo się z tobą widywać. Jeśli ma jakiś problem to…

- Kieran. – tym razem to ja go upomniałam.

- Po prostu ty tego nie widzisz. On myśli, że jesteś tylko i wyłącznie jego. – zmarszczył czoło – Z resztą, nie ważne. Masz.

Wziął moją rękę i wcisnął mi do dłoni małą rzecz.

- Co to… - nie zdążyłam zapytać, bo już wyszedł i trzasnął drzwiami. - …jest… - dokończyłam wgapiając się ponuro w drewnianą powłokę. Otworzyłam dłoń, przyjrzeć się owemu przedmiotowi.

- Poszedł? – podskoczyłam wystraszona, gdy usłyszałam Harry’ego tuż za mną. Schowałam szybko plastikowy przedmiot do tylnej kieszeni dżinsów, zanim zdążył zwrócić na niego uwagę.

- Tak. Poszedł. – przytaknęłam.

- Uhh, jak ja go nie znoszę. – mruknął oplatając swoje ramiona wokół mojej talii.

- Będziesz musiał. To mój przyjaciel. – nie patrzyłam na niego tylko bawiłam się naszyjnikiem.

- Wiem. Staram się.

- Nie widać.

- Jade…

- Chcę wziąć prysznic. Zaraz wrócę do czytania książek. – wyswobodziłam się z jego uścisku i skierowałam się w stronę schodów.

- Wiesz co znalazłem o syrenach? – zatrzymał mnie.

- Co takiego? – zapytałam zaciekawiona.

- Że są tak zwanymi „morskimi amorami”. Bardzo podoba mi się to określenie. – uśmiechnął się łobuzersko, na co wywróciłam oczami, ale się zaśmiałam.

- Pośpiesz się. Czekam. – pocałował mnie w policzek i poszedł do salonu. Pobiegłam do pokoju i pierwszą rzeczą jaką zrobiłam, to wyciągnięcie tajemniczego przedmiotu od Kierana, który okazał się pendrivem.

- Hmm… ok. – mruknęłam, chwyciłam laptopa i go uruchomiłam. Podłączyłam pendrive’a i kliknęłam „otwórz”. Wyskoczyło mi okienko z przyciskiem „play”. Włączyłam.

(WŁĄCZ: https://www.youtube.com/watch?v=tV_gK7gMC9w )

(Tekst po angielsku)

„Myślę, że to jest, jak jest

Myślę, że tak miało być

Starałem się najmocniej nie myśleć o Tobie

Starałem się najmocniej nie patrzeć, jak odchodzisz

Spadam głębiej codziennie

Gubię się i nie mogę znaleźć mojej drogi

Tęsknię za czymś, czego nie znam

To nie w porządku, że nie mogę odpuścić

Nie chcę wiedzieć, co robiłaś

Nie chcę wiedzieć czy to jest zniszczone

Nie chcę wiedzieć czy kłamałaś

Chcę jedynie wiedzieć, że próbowałaś, próbowałaś

Te trzy słowa to wszystko czego potrzebuję

Pozwól mi udowodnić, że nadal krwawię

Wiem, że jest coś pod Twoją skórą

Po prostu otwórz się, chodź i pozwól mi wejść

Nie chcę wiedzieć czy kłamałaś

Chcę jedynie wiedzieć, że próbowałaś, próbowałaś

Zgaduję, że wyglądam, jakby było okay

Po prostu obiecaj mi, że kiedyś czułaś to samo

Nie chcę wiedzieć, co robiłaś

Nie chcę wiedzieć czy to jest zniszczone

Nie chcę wiedzieć czy kłamałaś

Chcę jedynie wiedzieć, że próbowałaś, próbowałaś

Nie chcę wiedzieć, co robiłaś

Nie chcę wiedzieć czy to jest zniszczone

Nie chcę wiedzieć czy kłamałaś

Chcę jedynie wiedzieć, że próbowałaś

Czy to jest moje jedyne wyjście? x4

Nie chcę wiedzieć czy przestałaś próbować

Nie chcę wiedzieć czy to nie jest prawdziwe”

Gdy tylko muzyka ucichła, zaniosłam się płaczem. Dlaczego to musi być takie trudne? 

C.d.n…

________________________________________________________________

Cześć!

Wróciłam do domu, jestem już w Polsce :) Jednak to wcale nie ułatwi mi pisania... Mam teraz mały remont i naprawdę cudem udało mi się napisać wczoraj ten rozdział, co od razu widać- jest beznadziejny. 

Mam ogromny problem z pisaniem, naprawdę. Nie wiem jak to dalej pójdzie. W głowie pojawiają mi się pomysły na kolejne opowiadania, a ja wcale nie skończyłam RH... I nie wiem czy potrafię. Nie mogę nic napisać. ZERO. Wszystko robię na ostatnią chwilę i nie jest to dobre. Efekty widać w rozdziałach. Cały tydzień zastanawiam się jak ja napiszę coś do soboty? A miałam przecież wrócić do dwóch rozdziałów w tygodniu! Jak ja dam radę, kiedy mi nie wychodzi z jednym? Mam mega zanik weny, humoru i chyba nawet złapałam doła. POMÓŻCIE :(

Obiecałam, że napiszę jeszcze relację z wyjazdu. Postaram się dotrzymać słowa, choć do tego też mi ciężko się zabrać, ale jakoś dam radę. Dla Was :) Szkoda, że gorzej mi idzie z rozdziałami...

Powiedzcie mi proszę, chcecie nadal czytać RH2? To opowiadanie to mój największy sukces, nie chcę go zostawiać, boję się :( Co jeśli pomysły już nie nadejdą?

Co tam u Was? Słoneczko? Plaża? Góry? Ja jadę dzisiaj nad morze, ale wracam już w niedzielę :P 

No nic, chyba nawet Was o komentarze prosić nie będę, bo rozdział był naprawdę słaby. Jednak zawsze możecie napisać co zrobiłam źle, może uda mi się jakoś podnieść?

Kocham Was.

(Zdołowana) Nicol <3