„Rozśpiewana historia 2” Część 26

„Rozśpiewana historia 2” Część 26

A teraz mnie nie puszczaj

- Co tak długo? Leigh-Anne zdążyła w tym czasie już wrócić z wysuszonymi włosami! – zaśmiała się Eleanor.

- Przepraszam, straciłam trochę poczucie czasu. – potrząsnęłam głową, a mokre włosy przykleiły mi się do policzka. Mam nadzieję, że oczy nie wyglądają już na tak napuchnięte jak przed chwilą… Nie mogłam opanować łez w pokoju. Co mam robić? Nie chcę go ranić. Czy Kieran da sobie spokój? Raczej wątpię, skoro dzisiaj tu przyszedł i oferował pomoc… No i czy powiedzieć Harry’emu o piosence? Nie powinnam nic przed nim zatajać czy ukrywać. Nie chcę, by nie wiedział. Ale z drugiej strony, będzie jeszcze gorzej znosił obecność Kierana, a już teraz robi się czerwony z gniewu na sam jego widok. Ugh, co robić?

- Mam coś… - mruknęła Angel znad książki. Cały czas czytała, nawet kiedy był Kieran.

- Co takiego? – spytała zaciekawiona Perrie, wstała i pochyliła się nad Angel. Spojrzałam ukradkiem na Harry’ego i zauważyłam, że przypatruje mi się badawczo. Spuściłam speszona wzrok i podeszłam do Angel.

- Już w czwartej książce powtarza się, że syreny reagują na pełnię księżyca. Co prawda, w każdej na inny sposób, ale wydaje mi się, że to dobry trop. – wytłumaczyła radośnie wampirzyca i uniosła swoją szklankę z napojem do ust.

- Ja też znalazłem coś podobnego. – przytaknął Liam.

- Aha… Ale mnie się nic nie dzieje w pełnię.

- No nie byłabym tego taka pewna. – Eleanor kręci głową – Może ty tego nie zauważyłaś, bo to są naprawdę ledwo widoczne zmiany. W przeddzień pełni pijesz bardzo dużo wody. Po prostu cały czas chce ci się pić.

- Skąd o tym wiesz? – zdziwiłam się – Jak na to wpadłaś?

- Odczuwam to. Twój organizm aż woła o wodę!

- I nic nie powiedziałaś? Od kiedy o tym wiesz? – naburmuszyłam się. Super. Czyli nikt nic mi nie mówi?

- Dopiero teraz połączyłam fakty. Raz na jakiś czas po prostu zauważam, że bardzo chce ci się pić. Dokładnie to mniej więcej raz na miesiąc. Jak pełnia. Nie uważałam wcześniej tego za coś groźnego, niebezpiecznego, czy wartego dłuższego zastanowienia. Po prostu chciało ci się pić. – wyjaśniła El.

- No, czyli mamy kolejną poszlakę. – podsumował Zayn.

- Perrie, jak twoja ręka? – przypomniało mi się.

- W porządku, to nic takiego. – blondynka pomachała mi zabandażowaną dłonią – Szybko się zagoi.

- Ej, farbowałaś włosy? – Jesy podeszła do mnie bliżej i złapała jeden z kosmyków moich włosów.

- Nie, czemu? – popatrzyłam na nią zdziwiona.

- Mam coś nie tak z oczami, czy jej włosy wydają się połyskiwać na… niebiesko? Zielono? – Jesy zwróciła się do innych. Ustawiała moje włosy pod światło, w różne kąty uważnie im się przyglądając. Leigh-Anne podeszła i przypatrzyła się pasmu moich włosów.

- Jade, coś ty za szampon kupiła? – zmarszczyła brwi.

- Ten co zawsze! – zdenerwowałam się i podeszłam do lustra. Dokładnie przejrzałam moje włosy. Hmm, faktycznie, trochę jakby błyszczały na inny kolor, ale lekko i tylko niektóre pasma. Co jest? Może to ta nowa odżywka? Eh, ale w sumie… Naprawdę ładnie to wygląda.

- Mnie się podoba. – Harry podszedł do mnie i dał mi buziaka w policzek.

- I to właśnie chciałam usłyszeć. – zaśmiałam się i pocałowałam go lekko w usta co z przyjemnością odwzajemnił. Dopadły mnie wyrzuty sumienia, że nie wie o piosence od Kierana. Powinien wiedzieć, to mój chłopak. Ale… To tylko pogorszy sytuację pomiędzy nimi. Odsunęłam się od niego starając się zachować pozory normalności, ale chyba wiedział, że coś jest nie tak. – To chyba ta nowa odżywka. Pewnie nie doczytałam ulotki.

- Może tak. – przytaknęła Perrie.

- To co? Czytamy dalej? – zapytałam.

- Wybacz, ale ja już padam. Oczy mnie bolą… Będziesz zła jeśli pójdę teraz spać? – blondynka popatrzyła na mnie smutno.

- No co ty, Pezz. Przecież nie każę nikomu czytać i szukać, spokojnie. Każdy kto nie czuje się już na siłach spokojnie może iść spać. Rany, głupio mi, że tak sobie pomyśleliście… Przecież was nie zmuszam. - popatrzyłam po przyjaciołach.

- Dobranoc. – Perrie uściskała mnie i poszła po schodach na górę.

- Ja zostaję. – El uśmiechnęła się i zajęła swoje miejsce – To jest naprawdę ciekawe.

- Ja chyba spasuję… Dobranoc wszystkim. – Malik również opuścił pokój machając nam.

- To ja przygotuję wam trochę kawy. – Jesy puściła mi oczko.

- Oh, ja poproszę! Tylko mocną! – Angel nie oderwała nawet wzroku od książki.

- Pomogę Jess. – zaoferował się Louis i poszedł do kuchni.

- Przejrzę jeszcze trochę te księgi z zaklęciami. – postanowiła Leigh i zasiadła na kanapie.

- Niall? – popatrzyłam na blondyna na fotelu, który był odwrócony przodem do okna, a do mnie tyłem. Powtórzyłam, bo chłopak nie zareagował.

- Niall? – Harry dołączył się. Znowu cisza. Loczek zdziwiony podszedł do fotela, a potem… zaczął chichotać. Posłałam mu pytające spojrzenie nic nie rozumiejąc. Styles cały czas rechocząc pod nosem odwrócił fotel, a tam Niall sobie słodko spał przyciskając książkę mocno do piersi. Wszyscy się cicho zaśmialiśmy, by go nie budzić.

- Ja, oczywiście, czytam dalej. – Liam wziął kolejny stos kartek z podłogi.

- To czytamy. - schyliłam się po książkę, ale Harry złapał mnie za rękę powstrzymując. Popatrzyłam na niego zdziwiona.

- Jade, czy możemy porozmawiać? – spytał pewnie patrząc mi się prosto w oczy. Od jego spojrzenia kuliłam się w środku. – Na osobności. – dodał.

- Jasne. – przełknęłam ślinę. Nie potrafię kłamać. Muszę mu powiedzieć, bo nie wytrzymam.

- Zaraz wracamy. – oznajmił Harry reszcie i trzymając mnie za rękę poprowadził do mojego pokoju.

- O co chodzi? – postanowiłam zyskać trochę na czasie. Nie jestem gotowa…

- Miałem cię spytać o to samo. – westchnął i pokręcił głową – Czy coś się stało? Mam wrażenie, że unikasz mojego spojrzenia, nie patrzysz mi w oczy. Czy chodzi o Kierana?

- Harry… Ja… To znaczy… - zaczęłam, ale zaplątałam się w słowach. Przejechałam dłońmi po twarzy w zirytowaniu. – Daj mi chwilkę, okey? Muszę to sobie poukładać.

Usiadłam na brzegu łóżka próbując się skupić.

- Jade, czy ty… Czy się mnie boisz? – zapytał niepewnie siadając obok mnie i chwytając mnie delikatnie za rękę.

- Nie, oczywiście, że nie. – zaprzeczyłam od razu – Po prostu masz już takie złe relacje z Kieranem… Nie chcę, by było jeszcze gorzej. – wytłumaczyłam.

- A więc chodzi o niego. – westchnął ciężko bawiąc się moimi palcami. Nie patrzył na mnie.

- Dlaczego go tak nienawidzisz? Czemu nie możesz trochę odpuścić? – spytałam chwytając go za podbródek i zmusiłam go do patrzenia na mnie. Jego zielone tęczówki niechętnie spojrzały prosto w moje.

- Bo wiem co do ciebie czuje. – wyznał – Widzę jak na ciebie patrzy, pochłania cię wzrokiem. Ty tego nie zauważasz. Nie chcę by tak robił. Jesteś moja. Tylko ja mam do tego prawo.

- Oh, Harry… - westchnęłam przytulając się do niego. Objął mnie mocno swoimi ramionami.

- Nie chcę cię stracić z jego powodu. – wyszeptał po chwili ciszy. Odsunęłam się od niego i chwyciłam w dłoń serce, które wisiało na łańcuszku, na mojej szyi. Podarunek od niego. Pomachał mu nim przed twarzą.

- Widzisz to? Czy to nie jest wystarczający dowód? Kocham cię, Harry. Ciebie. Nie jego. – każde słowo mocno podkreślałam, by go zapewnić – Jeśli chcesz możesz nawet sprawdzić moją aurę, czy co tam chcesz. Ale w moim sercu na pewno jesteś ty.

Harry przez chwilę patrzył mi się głęboko w oczy, po czym wpił się w moje usta. Z ulgą oddałam pocałunek. Moja dłoń powędrowała do jego włosów, a jego ręka spoczęła na moim policzku. I pewnie całowalibyśmy się dalej, gdyby nie sprawa, w której tu przyszliśmy.

- Kieran dał mi to. – odsunęłam się szybko od niego, wiedząc, że potem nie starczy mi samokontroli. Za bardzo lubię go całować... Podeszłam do laptopa na stoliku nocnym, otworzyłam go i wcisnęłam przycisk „play”, który widniał na ekranie. Z głośnika urządzenia popłynęły delikatne nuty piosenki. Najpierw Harry był lekko zaskoczony, ale podczas kolejnych wersów, słów, jego rysy twarzy stężały.

- Chciałam, żebyś wiedział. – powiedziałam cicho nie patrząc na niego, gdy piosenka dobiegła końca.

- Kiedy ci to dał? – Harry patrzył się w dywan.

- Dzisiaj, zaraz przed tym jak wyszedł. – odpowiedziałam szybko. Wydawał się taki… nieobecny. Zimny. Bardzo mi się to nie podobało. Może go też zabolało? Wiem, że oboje cały czas musimy siebie nawzajem zapewniać o swoich uczuciach. Po rytuale, po klątwie… To nic dziwnego. Czasami po tym co przeżyłam, myślę, że to jakiś sen i zaraz się obudzę, ale wtedy on jest przy mnie. I wszystko jest dobrze. Jednak boję się, że jeden większy podmuch wiatru może to zniszczyć. Teraz tym wiatrem okazała się piosenka z wyznaniem od Kierana.

- Powiedz coś. – zażądałam. Głos mi się trząsł, cała się trzęsłam, nie wiem dlaczego. Czułam, że do oczu napływają mi łzy.

- Co? Co mam powiedzieć? – wyrzucił – Czasami mam wrażenie, że powstrzymuję cię od bycia szczęśliwą. Że zmusiłem cię do całego tego rytuału, no bo naprawdę tak było. Nie miałaś wyjścia, wmaszerowałem z tymi okropnymi bólami głowy, z tą klątwą do twojego życia bez zgody. Raz mi się śniło, że byłaś z kimś innym. I się uśmiechałaś. I było ci dobrze. I wtedy sobie pomyślałem: „Wow. Jeśli tak będzie jej lepiej to zgoda. I choćbym miał umrzeć z rozpaczy, nie będę stał na jej drodze do szczęścia. Mnie wystarczy na nią patrzeć taką, jak jest teraz. Uśmiechniętą. Wesołą. Radosną. Mimo, że to boli, że to ktoś inny daje jej to szczęście.” I teraz się tak zastanawiam… Kieran… Nienawidzę go całym sercem, ale to dlatego, że on próbuje mi cię zabrać. Kocha cię, wiem to, widzę to. I jeśli… Nie chcę stać ci na przeszkodzie.

Wstał i zaczął się kierować do drzwi.

- Harry, ani się waż opuścić tego pokoju. Harry. Harry! – moje policzki były mokre od wodospadu łez. Złapałam go za rękę, zanim zdążył jeszcze dotrzeć do drzwi.

- Jade, może tak właśnie ma być? Może nie bez powodu cały czas mamy pod górkę? Bo po prostu nie jesteśmy sobie przeznaczeni. – mówił nie patrząc na mnie.

- Mylisz się. – załkałam, rozpaczliwie potrzebując, by na mnie spojrzał, ale on odwracał głowę.

- Skąd możesz to wiedzieć? – w końcu to zrobił. Jego oczy były zaczerwienione od łez, a zieleń tęczówek była jeszcze intensywniejsza niż zwykle. I wtedy pojęłam. Zrozumiałam wszystko. I jeszcze nigdy w życiu nie byłam czegoś tak pewna jak tej rzeczy.

- Bo ty zostawisz mnie myśląc, że robisz to dla mojego dobra. I mimo, że będzie bolało, zrobisz to. Bo mnie kochasz. I może Kieran mnie kocha, ale nie tak czystą miłością jak ty. Bo on próbuje na wszystkie sposoby, stara się mnie zdobyć, przemówić do mnie, a nawet nas rozdzielić, by udowodnić, że ma rację. Nie widzisz tego? On bardziej patrzy na swoje potrzeby niż na moje. A tak nie robi osoba, która szczerze kocha.

Patrzyłam mu odważnie prosto w oczy. To prawda. Kieran może sobie mnie kochać, ale jego miłość nie jest czysta. Nie chcę być w ten sposób kochana. Bo co potem? Okey, załóżmy, że będę z Kieranem. I co wtedy? Ślub, jak przedtem? No i dalej co? Może kiedyś kochał mnie szczerze, ale teraz nie. Teraz jest zazdrosny. I to on jest zaślepiony, nie ja.

- Jade, ja… - głos Harry’ego się załamał. Puściłam jego rękę i mocno uczepiłam się jego torsu. Nie puszczę, nie puszczę, nie puszczę! On nie ma prawa mnie zostawić! Nie po tym co przeszliśmy! Ja jestem jego Przeznaczoną! Ja! A on jest moim Amorem i mamy być razem już na wieki! Cholera, nie ważne, walić to całe przeznaczenie. Z nim u boku mogę stanąć przeciw całemu światu i nic, powtarzam, NIC nie zmieni mojego zdania.

- Ani waż się mnie zostawić, bo pomyślę sobie, że już mnie nie kochasz. – mój głos został stłumiony przez jego koszulkę, w którą się tak uporczywie wczepiłam.

- Kocham cię, Jade. Bardziej niż wszystko inne. – Harry oplótł swoje ramiona wokół mnie i mocno mnie przytulił.

- A teraz mnie nie puszczaj.  – zażądałam, ani trochę nie rozluźniając uścisku.

- Nigdy. – przysiągł i pocałował mnie w czubek głowy. Trwaliśmy w tym uścisku tak długo, a jednocześnie tak krótko.

- Chyba musimy zejść tam na dół, żeby nie pomyśleli, że ich olaliśmy. – zaśmiałam się i uniosłam głowę by na niego spojrzeć. Uśmiechał się do mnie, a na jego policzku była ledwo widoczna, wilgotna stróżka.

- Chyba tak. – przytaknął przenosząc dłoń na mój policzek i delikatnie pocierał go kciukiem.

- Kocham cię, Harry. Proszę, pamiętaj o tym. – popatrzyłam na niego niemalże błagalnie.

- Będę. – obiecał i złożył na moich ustach namiętny pocałunek. Zeszliśmy po schodach za ręce. Gdy byliśmy w salonie Leigh zerwała się z kanapy i krzyknęła:

- Mam! Nareszcie znalazłam! Wiem jak skontaktować się z Avalon!

C.d.n…

_______________________________________________________________

Helllloł!!! :)

A więc jestem, jak widać po takim dłuuuugim rozdziale trochę mi się poprawiło xd A to zasługa Ani♥, która zapytała się bohaterów o parę rzeczy i zupełnie nieświadomie zadziałała na moją wenę! :D Bardzo Ci dziękuję, wyciągnęłaś mnie z dołka ;)

Rozdział dedykuję ponownie wszystkim czytelnikom, bo pod ostatnim postem było (i jest) wieeeele, MNÓSTWO, przemiłych, przecudownych komentarzy. Dziękuję Wam jeszcze raz za te miłe słowa, jesteście W.S.P.A.N.I.A.L.I.!!! Wiem, że mogę na Was liczyć. Naprawdę, baaaardzo Wam dziękuję, gdyby nie Wy, tego opowiadania by już nie było :)

Witam serdecznie każdego nowego czytelnika (których ostatnio wielu przybyło i po prostu nie mogę przestać skakać ze szczęścia ^^ ) bardzo się cieszę, że jesteście tu ze mną :)

Okey, wracamy do rozdziału. Jak Wam się podobał? Moja wena wróciła czy nie? Co myślicie? Szczerze mówiąc, jak go pisałam to sama się jarałam tym słodkim momentem Jarry xd Tak bardzo, że aż zrobiłam to:

Podoba się? :)

Pomyślałam, że jeśli macie czas, ochotę, może się nudzicie, to moglibyście wypisać w komentarzu Wasze ulubione cytaty z RH? Albo nawet zrobić jakieś prace? Wszystkie cytaty, zdjęcia, może i rysunki znajdą się w nowej zakładce, co Wy na to? Wszystko co tylko chcecie możecie wysyłać na mojego maila: 

nicol.styles.harrykochakotki@gmail.com

Rany, to by było fantastyczne! Ja też zrobię parę takich rzeczy, żeby nie było, że nikt nic jednak nie wysłał xd 

Dziękuję Wam jeszcze raz za wszystko, bardzo mi pomogliście :) Kocham Was!

Ah, no i pytajcie bohaterów! Nie uwierzycie (ja tego również nie wiedziałam) jak to pobudza do pisania. Może uda mi się pisać dwa rozdziały tygodniowo? Kto wie? :D

Ahh no i znowu się rozpisałam, wybaczcie :/

Miłego dnia!

Wasza (uśmiechnięta) Nicol <3

P.S. Na drugim blogu jest już kolejna i ostatnia część "Bezludnej Wyspy" :) >KLIK<