„Rozśpiewana historia 2” Część 27

„Rozśpiewana historia 2” Część 27

Coś wymyślimy

- Co?! – Niall zerwał się na równe nogi z fotela. Harry przytrzymał go, bo inaczej przewróciłby się. Musiało go mocno zamroczyć.

- Niall, w porządku? Nie wolno tak szybko wstawać! Chcesz sobie zrobić krzywdę? – skarciłam go, ale on tylko pokręcił głową i wywrócił oczami.

- Co powiedziałaś? – zwrócił się do Leigh-Anne.

- Chyba wiem jak skontaktować się z Avalon. – powtórzyła, lecz tym razem z wątpliwościami.

- Co? Coś nie tak? – dopytywał się Niall.

- To bardzo silne zaklęcie… i… - zawiesiła spuszczając wzrok – …może zostać użyte tylko raz.  Trwa piętnaście minut, ani sekundy dłużej. To jedyne rozwiązanie…

- Czekaj, czyli… Czyli będę mógł się z nią zobaczyć tylko na piętnaście minut? I potem nic? – Niallowi zrzedła mina.

- Niall, możesz to potraktować jako pożegnanie. Sam mówiłeś, że chciałbyś powiedzieć jej jeszcze parę rzeczy… Może to właśnie tego potrzebujesz? – powiedziałam niepewnie. Czułam, że stoimy na cienkim lodzie. To bardzo delikatny temat.

- Zakończyłbyś ten rozdział i zaczął od nowa. – dodał Harry kładąc mu rękę na ramieniu.

- To tylko piętnaście minut… - westchnął zrozpaczony.

- Więcej czasu mogłoby bardziej boleć. – Eleanor podeszła do blondyna i objęła go przyjaźnie.

- Niall… Wiemy, że to dla ciebie trudne… Jeśli nie chcesz… Mogę nie rzucać zaklęcia. – Leigh popatrzyła na niego miękko.

- Muszę… Muszę to wszystko przemyśleć, zgoda? Dobranoc. – ze spuszczoną głową opuścił pokój.

- Wow… Kto to Avalon? – Angelica uniosła głowę znad książki.

- Przecież ją znasz. To ta czarownica. Wiesz, czarne włosy, ciemna karnacja…

- Oh, to ta co mnie ogłuszyła, kiedy uratowałam Jade? Zabawne, nigdy jej nie lubiłam. – wzruszyła zwyczajnie ramionami i powróciła do lektury. Chciałam coś powiedzieć, ale otworzyłam tylko usta i zaraz je zamknęłam, nie wiedząc jakie słowa dobrać. Patrząc na resztę, chyba nie tylko ja miałam taki problem. Angelica to Angelica. Nic dodać nic ująć.

- Myślę, że wszyscy powinniśmy już pójść spać… - odezwał się Liam.

- Tak, też tak sądzę… Dobranoc. – Leigh-Anne zabrała ze sobą księgę z zaklęciami i poszła na górę. W jej ślady poszła także Jesy, lecz najpierw postawiła kubek z kawą przed Angelicą.

- Dobranoc. – Liam ziewnął i pomachał nam.

- Cienias. – mruknęła pod nosem Angel nie odrywając wzroku od książki.

- Słyszałem.

- Miałeś usłyszeć. – uśmiechnęła się szeroko i podniosła wzrok. Szybko przybrała neutralną minę, gdy zobaczyła mnie i Harry’ego – Jeszcze tu jesteście? Papa.

Wywróciłam oczami i pociągnęłam chłopaka za sobą.

- Ja pomogę jeszcze Lou w kuchni. Trzeba powkładać naczynia do zmywarki i tak dalej… - zatrzymała nas jeszcze El.

- Oh, tak. Pomóc wam? – już kierowałam się do kuchni, ale El zastąpiła mi drogę.

- Nie. Nie trzeba. Naprawdę. Idź spać, wcześnie wstałaś i musisz być bardzo zmęczona. Dobranoc. – uśmiechnęła się nerwowo.

- Dobranoc… - ściągnęłam brwi na jej dziwne zachowanie, ale nic nie powiedziałam. No tak. Lou. Pewnie chce być z nim chwilkę sama.

W połowie drogi do pokoju stanęłam. Czas spać. Czyli… czyli czas na TEN sen. A raczej koszmar. Uh… Nie chcę…

- Jade? – prawie zapomniałam o obecności Harry’ego .

- Um, mogłabym… Mógłbyś spać dzisiaj ze mną w moim pokoju? – zapytałam czując, że moje policzki rozgrzewają się do czerwoności. Nie chcę być sama… Boję się…

- Mógłbym. – wyszczerzył się pogłębiając moje zakłopotanie.

- Ale nie w tym sensie. – wywróciłam oczami.

- Ja miałem na myśli po prostu spanie. A co tobie chodzi po głowie to ja nie wiem. – zamrugał niewinnie oczkami i wyminął mnie idąc prosto do mojego pokoju – Oj niegrzeczna dziewczynka, oj, niegrzeczna.

- Harry! – krzyknęłam czując jeszcze większe wypieki na policzkach i poszłam za nim.

****Eleanor****

- Um, przyniosłam talerze. – postawiłam na blacie obok zmywarki stosik brudnych talerzy. – Powkładam je.

- Nie, ja się tym zajmę. – zabrał talerze i zaczął je wkładać na odpowiednie miejsce w urządzeniu. Oparłam się o blat szukając tematu do rozmowy.

- Czemu nie poszłaś spać? – zapytał pierwszy.

- Chciałam ci pomóc i… no i nie mogę spać. Muszę być przytomna by dobrze wiedzieć co się dzieje z Jade, kiedy ma te okropne koszmary. Połączyłam się z jej stanem fizycznym.

- Poprosiła cię o to?

- Nie, oczywiście, że nie. Nigdy by tego nie zrobiła. Za to ja… Ja chcę mieć pewność, że jest bezpieczna. Że te sny nie robią jej krzywdy. – objęłam się ramionami. Jakoś strasznie mi się zimno zrobiło.

- Jesteś wspaniałą przyjaciółką.

Uniosłam głowę i zobaczyłam, że uśmiecha się do mnie lekko. Odwzajemniłam niepewnie ten gest. Naprawdę nie rozumiem co siostra Harry’ego zrobiła. Cały czas w towarzystwie Lou się czerwienię i robię się strasznie nieśmiała. Chociaż… przynajmniej już nie uciekam do innego pokoju, gdy pojawi się w tym co ja przebywałam. No i sama staram się nawiązać konwersację. Wow, może rzeczywiście coś zdziałała?

- Dzięki. – wydukałam.

- To co, co oglądamy? – zapytał ni stąd ni zowąd.

- My? – zdziwiłam się.

- Tak, dotrzymam ci towarzystwa. W pokoju mam telewizor, a stamtąd masz bliżej do Jade niż ze swojej sypialni. – wyjaśnił – Um, no chyba, że nie chcesz.

- Nie, myślę, że to dobry pomysł. – uspokoiłam go, ale zaraz potem sama się zmartwiłam – Tylko… Jutro będziesz zmęczony. Może po prostu sama posiedzę.

- Co ty, dotrzymanie ci towarzystwa to będzie przyjemność. Najwyżej pośpimy w dzień. – zaśmiał się, a ja nic nie mogłam poradzić na to, że dołączyłam do niego.

- To co oglądamy? – zagryzłam wargę i spojrzałam na niego pytająco.

- Co powiesz na Spiderman’a? – zaproponował, gdy kierowaliśmy się już na górę, do jego pokoju.

- Hm, zgoda. W sumie nigdy nie oglądałam.

- Nigdy nie oglądałaś Spiderman’a?!

- No nie…

- Toż to hańba! Oh, ja ci pokażę co to dobre kino. – zacmokał teatralnie, otworzył drzwi od pokoju i przepuścił mnie pierwszą. W pokoju panował… um… w połowie porządek. Łóżko było nie zaścielone, a na podłodze to tu, to tam, znajdowało się parę ubrań. Ale nie było źle, w sumie, to było czyściej niż w moim pokoju…

- Nie spodziewałem się gości. – spuścił głowę próbując ukryć rumieńce i nogą przesunął parę ciuchów pod łóżko. Zaśmiałam się i powiedziałam, żeby się tym nie przejmował. Chwyciłam za kołdrę i ładnie ją ułożyłam na materacu podczas gdy Lou szukał filmu. Usadowiłam się na prawej stronie łóżka i poprawiłam poduszkę za plecami. Louis dołączył do mnie i usiadł na drugim końcu materaca.

Na początku było trochę niezręcznie, ale potem zaczęliśmy się śmiać i żartować z głównego bohatera. Atmosfera się rozluźniła, w końcu przestaliśmy nawet zwracać uwagę na film i rozmawialiśmy o wszystkim innym. Pod koniec seansu oparłam głowę o jego ramię i oglądaliśmy ostatnią, wzruszającą scenę.

- To było piękne. – powiedziałam drżącym głosem. To było naprawdę smutne. Tata głównej bohaterki, który właśnie umierał, kazał trzymać się Spidermanowi z dala od niej. Odmówisz umierającemu? Mimo, że kochasz? Eh…

- Wiedziałem, że ci się spodoba. – spojrzał mi w oczy, gdy uniosłam głowę, by go widzieć. Jego wzrok powędrował nieco niżej, na moje usta. Nie mogłam się powstrzymać, by nie popatrzeć też i na jego… I wtedy czas się zatrzymał. Byliśmy tylko my. Powoli zaczęliśmy się do siebie zbliżać, aż nasze usta złączyły się w słodkim pocałunku. Louis położył dłoń na moim policzku, a ja przeniosłam swoją rękę na tył jego szyi przyciągając go do siebie jeszcze bliżej.

I nagle poczułam jakby coś wciągało mnie do otchłani. To okropne uczucie, kiedy się spada ścisnęło mój żołądek. Mimo, że otworzyłam oczy, nic nie widziałam. Kompletna ciemność. Bałam się poruszyć, czułam że drętwieją mi palce.

- El? Coś się stało? – usłyszałam zaniepokojony głos Louisa, ale dochodził jakby z daleka. Uczucie spadania powiększyło się. Walczyłam z zawrotami głowy. Nadal nic nie widziałam.

- To chyba coś z Jade… - wydukałam. To uczucie pochodziło z zewnątrz, nie były to moje dolegliwości. To na pewno Jade. Mój żołądek się rozluźnił, ale w głowie zaczęło huczeć. Poczułam, że moje tętno, jak i Jade, przyspiesza. Poczułam ciepło przechodzące przez mój nos, a potem gęste krople zaczęły z niego skapywać na moje usta i podbródek. Zza ścian dało się słyszeć krzyk Jade.

- El, to jest złe! Leci ci krew z nosa! Możesz się z nią rozłączyć?! – w głosie Louisa wyczułam panikę, ale nie mogłam spełnić jego prośby. Huczenie w mojej głowie zmieniło się w szum, za to dopadły mnie mdłości, gdy wzrok zaczął powracać.

- Idź do Jade. – rozkazałam Lou, nadal nie do końca wszystko widząc. Miałam czarne plamy przed oczami.

- Nie, El, zostanę z to…

- Idź. Do. Jade. – powtórzyłam stanowczo. W głowie mi się strasznie kręciło. Poczułam, że materac się ugina, potem usłyszałam kroki i trzask otwieranych drzwi. Nie mogłam powstrzymać mdłości, pobiegłam prawie na oślep do łazienki i zwymiotowałam. Na szczęście, potem szum w głowie ustał, wzrok wrócił do normy i nie czułam się już jak na jakiejś karuzeli. Przepłukałam kilkanaście razy usta wodą, potem jeszcze wodą z pastą do zębów. Ohyda. Posprzątałam po sobie, by nie odkryto „dowodów” mojego złego samopoczucia i czym prędzej udałam się do pokoju Jade.

- El, wszystko w porządku? – Louis od razu do mnie podszedł.

- Tak, już wszystko okey. – przytaknęłam i podeszłam do dziewczyny. Harry przytulał mocno Jade, a ona płakała. 

Przystawiłam jej rękę do czoła. Było gorące, ale stopniowo już się ochładzało. Już po wszystkim.

- Co tym razem było? Co widziałaś?– zapytałam się. Na koszulce Harry’ego zauważyłam czerwone plamy krwi. Nos Jade też był nią ubrudzony. Okey, a więc to co wczoraj.

- N-n-nie wiem. To co wczoraj. Tylko tym razem była tam też muszelka. – wyjąkała – Nie wiem czemu tak się tego boję. To nic złego… - pociągnęła nosem, i znów zalała się łzami. Harry popatrzył na nią ze współczuciem i mocniej ją objął.

- Jade, czy… Czy kiedy masz ten sen, to masz też takie… no nie wiem, uczucie spadania? – plątałam się w słowach. Dziewczyna musiała się chwilę uspokoić zanim odpowiedziała na to pytanie. Wzięła kilka głębokich oddechów.

- Tylko na początku. Ale potem jestem już tak wciągnięta w obraz, że nic innego nie czuję. Nie czuję… swojego ciała. To tak jakbym była duchem gdzie indziej.  – wyjaśniła.

- Aha… - przytaknęłam próbując zrozumieć moje odczucia.

- Czy ty masz krew na nosie? – Harry przypatrzył mi się uważniej.

- Nie. – zaprzeczyłam szybko.

- Ale…

- Jade, przynieść ci wody? – starałam się odciągnąć go od tego tematu.

- Nie, sama pójdę. – chlipnęła i poszła wolnym krokiem do łazienki.

- Eleanor. – Loczek nie dał się.

- Połączyłam się dzisiaj szczególniej z Jade. Odczuwałam wszystko to co ona odkąd poszła na górę. Musiałam sprawdzić te jej sny. – powiedziałam szeptem tak, by Jade nas nie słyszała – Ja nie widziałam nic. Zupełnie. Najwidoczniej nie mogę też widzieć tego co ona. Ale za to czułam… To jest złe… To jest bardzo niedobre dla jej zdrowia.

- Ale co się dzieje? – dopytywał się Louis.

- Nie wiem, to okropne uczucie… Ono pochodzi z głowy. Nie wiem jak to opisać, czułam jakbym spadała w przepaść. A potem strasznie głowa boli. – próbowałam sobie przypomnieć.

- El… O co w tym wszystkim chodzi? – Jade przyszła do nas – Ja już tego nie chcę. – jej podbródek zaczął się trząść.

- Będzie dobrze, Jade. Obiecuję. Coś wymyślimy. – przytuliłam ją do siebie, by przekazać trochę impulsów rozluźniających.

- Okey… - przytaknęła roniąc kilka łez.

C.d.n…

_________________________________________________________________

Heeeeejjjjjooooołłłł :D 

Trochę męczyłam ten rozdział, ale jakoś ujdzie. Co myślicie? W końcu Elounor xd Cały czas mi o nich przypominacie, więc w końcu znalazłam miejsce dla nich :) Kto zadowolony? :D

Co myślicie o tej części? W miarę do zniesienia? Nie jest moim ulubionym rozdziałem, ale myślę, że ujdzie w tłoku... Proszę, nie bijcie 

Zakładka "Wasze Prace" już jest! Mam już 2 zdjęcia, na jedno oczekuję ^^ Wow, jestem pod wrażeniem... Szczerze mówiąc myślałam, że nikt nic nie wyśle, a tu proszę! Bardzo się cieszę, z całego serca dziękuję  osobom, które wysłały ♥♥♥

Wysyłać możecie oczywiście cały czas :) Mój mail: 

nicol.styles.harrykochakotki@gmail.com

Mam do Was jeszcze jedną sprawę, a mianowicie zapraszam Was serdecznie na blogi pewnej z czytelniczek tego bloga. Pisze ona naprawdę świetnie, ma prawdziwy talent, ale potrzebuje małego shoutout :)

Do wyboru do koloru!

LEADER <--- Takie bardziej fantasy, które uwielbiam :)

GREEN EYES <--- Fanfic o Zaynie, który jest boski *-*

DNA <--- I fanfiction o Harrym :) (Rewelacyjne)

Naprawdę polecam, to są jedne z moich ulubionych blogów ^^

No i na koniec proszę Was jeszcze o komentarze, a także pytania do bohaterów. Dla Was to chwilka, dla mnie trochę więcej bo czytam je w kółko i w kółko, bo sprawiają, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Dziękuję, że jesteście. Jesteście wspaniali :)

W ostatnich dwóch tygodniach dostałam tyle miłych słów od Was... Bardzo, bardzo się cieszę, że jesteście tu ze mną! To dla mnie wiele znaczy, dziękuję ♥

Już nie przedłużam, sorry :P

Wasza Nicol <3