„Rozśpiewana historia” Część 55

Przysługa

***Louis***

- Nie! Ja do niej nie idę. - Skrzyżowałem ręce na piersi. 

Nawet nie było mowy! Toż to seryjny morderca! Dlaczego miałbym chcieć iść tam z własnej woli?

- Ej, nawet tak nie myśl! - skarcił mnie Liam.

- Skoro tak jej bronisz, to może sam do niej idź. - Wywróciłem oczami.

- Zasady to zasady. Teraz ty idziesz - zacytowała mnie Jesy i uśmiechnęła się złośliwie.

- No już, Louis. Po prostu tam pójdź - ponaglił mnie Zayn. - To tylko pół godziny.

- Łatwo ci mówić! Ty jeszcze tam nie byłeś. Co jeśli to moje ostatnie pół godziny? - jęknąłem niczym pięciolatek.

Wieczór był coraz bliżej, a my nie mieliśmy pojęcia jak uwolnić wampira z naszego domu. Chociaż dzięki Jesy mieliśmy jakieś strzępki informacji, ale nadal nie były jakieś rewolucyjne.

- Haaalooo! Nudzę się! - usłyszeliśmy z góry Angelicę. 

Przerażało mnie to, że miała nas w garści. W ciągu kilku sekund mogłaby nas pozabijać, a do tego urządzić sobie obiad. Wzdrygnąłem się na samą myśl.

- Idę, ale nie będę tam dłużej niż dwadzieścia minut - mruknąłem zrezygnowany. - Jeśli nie wrócę do tego czasu macie wzywać posiłki.

- Louis, czekaj - zawołała za mną Eleanor, która wyszła za mną z kuchni. - Ona nie jest taka zła. Moim zdaniem jest naprawdę miła. Tylko jej nie drażnij.

- Kim bym był, gdybym ja- Louis Tomlinson- się z nikim nie drażnił? - prychnąłem. El spojrzała na mnie z ukosa, więc wywróciłem oczami. - Okej, okej. Nie będę jej prowokował.

Uśmiechnęła się zadowolona i podprowadziła mnie pod same drzwi pokoju, w którym przesiadywała Angelica. Jak Liam mógł mówić na nią Angel? Do anioła to jej daleko...

- Hej. Co tam? - zacząłem niepewnie i zerknąłem na El, która stała za drzwiami. 

Pokazała mi oba kciuki w górę. Wzruszyłem ramionami, a ona zeszła schodami na dół. Poczułem, że byłoby lepiej, gdyby tam została, ale zaraz odgoniłem tę myśl. Przecież nie byłem tchórzem.

- Jestem głodna - odparła obojętnie Angelica. 

Popatrzyłem na nią przerażony, a ta się zaczęła śmiać.

- Co w tym śmiesznego?! - zapytałem zdenerwowany. 

Kto normalny się śmiał, dając aluzję, że pragnął kogoś zabić?!

- Na przykład twoja mina. Ale ja nie żartowałam, nie jadłam nic i to już od dawna, a regeneracja po dziwnym zaklęciu tej Baby Jagi zużyła mój zasób energii.  - Zrobiła męczeńską minę.

- No tak, minęły już dwie godziny odkąd konsumowałaś swojego byłego chłopaka, a mojego przyjaciela, masz rację. - Pokiwałem głową z udawanym zrozumieniem.

- Bardzo śmieszne. - Wywróciła oczami.

- No, a nie jest? Przecież ty naprawdę wgryzłaś mu się w szyję, a teraz mówisz, że jesteś jeszcze głodna?! - wkurzyłem się. 

Dlaczego mieliśmy znosić to jej gadanie, te jej głupie pogróżki?

- Słuchaj, tak się składa, że nawet nie pociągnęłam ani kropelki krwi z jego żył. To, że go ugryzłam, to już inna sprawa, ale nie zrobiłam mu krzywdy. Uważaj na to, co mówisz, bo na głodnego jest mnie o wiele łatwiej zdenerwować - syknęła ostrzegawczo.

- To co ja mam zrobić według ciebie? - zapytałem z wyrzutem. - Chodzić wokół na paluszkach?

- Cóż... Mógłbyś mi dać drobną przysługę. - Uśmiechnęła się tajemniczo, a jej oczy pociemniały.

- No chyba żartujesz - parsknąłem, posyłając jej spojrzenie typu: "nie rób z siebie idiotki". 

Zmarszczyła brwi i przekrzywiła głowę.

- Dlaczego? - zapytała, jakby naprawdę nie rozumiała. 

- Hm, no nie wiem, bo to boli?! - wypaliłem z sarkazmem. 

Gestykulowałem żywo rękami, nic nie mogłem na to poradzić. Zawsze tak robiłem w stresujących sytuacjach, a przebywanie z kimś pokroju Angeliki w jednym pomieszczeniu, właśnie takie było.

- Proszę. - Zrobiła maślane oczy. 

Ciekawe, jeszcze nigdy nie słyszałem tego typu prośby. "Proszę, daj mi się ugryźć. Mogę cię zabić, ale hej, będzie fajnie".

- Nie ma mowy! Skąd mam wiedzieć, że mnie „przypadkiem" nie zabijesz?! - Zakreśliłem w powietrzu cudzysłów. Możliwe, że był zbyt zamaszysty, ale ta sytuacja zaczęła mnie przerastać.

- Umiem się kontrolować - powiedziała stanowczo i zrobiła krok w moją stronę.

- Angelica, nie chcę być nie miły czy coś, ale... Nie, nawet o tym nie myśl, nie pozwolę ci się ugryźć! Nie jestem idiotą!

- Zrozum mnie. Masz najsłodszą krew w całym domu, oczywiście, nie biorąc pod uwagę Hybrydy. Jeżeli sam mi nie pozwolisz, to będę głodować. Głodnemu jest o wiele trudniej się kontrolować, wiesz? Co by było, gdybym przypadkiem rzuciła się na waszą syrenkę? Głodny wampir to nieprzewidywalny wampir. - Zrobiła niewinną minę, a mi opadła szczęka.

- Czyli teraz grozisz Jade? Albo ja, albo ona? - nie dowierzałem jej słowom. 

Jak można być tak podłym?

- To jak będzie? - Przystanęła na przeciwko mnie na tyle blisko, że z łatwością mogłaby mnie ugryźć siłą. Powoli położyła swoje ręce na moich ramionach, kciukiem głaszcząc skórę na mojej szyi i patrzyła na mnie uwodzicielsko.

- W ten sposób nic nie wskórasz, to nie zadziała - roześmiałem się szczerze i zrzuciłem jej ręce z siebie. - Złe posunięcie.

- Ah, rozumiem. Albo już jesteś zajęty, albo masz kogoś na oku, hm? - Uśmiechnęła się szeroko pewna tego, że zgadła. Zmrużyłem oczy. Była dobra, naprawdę bystra. Nie odpowiedziałem. - Oh, jak słodko. Czy ona jest w tym domu? - drążyła temat.

- Nie - odparłem gniewnie. 

Teraz pewnie będzie groziła jej życiem. Nie mogłem dać się zmanipulować, nie byłem głupi.

- A więc tu jest.

- Nie powiedziałem tego.

- Ale chciałeś.

- Wcale nie.

- Wcale tak.

- Wcale nie.

- Wcale tak.

- Wcale nie! - zdenerwowałem się i krzyknąłem.

- Właśnie mi udowodniłeś, że tutaj jest. - Uśmiechnęła się i triumfalnie skrzyżowała ręce na piersi. 

Byliśmy tego samego wzrostu, ale biła od niej taka pewność siebie, że czułem się mniejszy. Wiedziałem, że krew odpłynęła mi z twarzy, a serce zabiło mocniej.

- Niby jak? - spytałem zaskoczony.

- Dokładnie teraz - zaśmiała się. 

Gdyby nie obecna sytuacja i temat, mógłbym uznać jej śmiech za uroczy. Jej oczy błyszczały. Pogrywała mną.

- Ty... - syknąłem. 

Nie wierzyłem, przechytrzyła mnie, ot tak! Diablica wcielona.

- To może zróbmy tak: ty mi oddasz przysługę, a ja tobie, wypytując dyskretnie Eleanor, co o tobie sądzi, zgoda? - zapytała uszczęśliwiona i klasnęła w dłonie.

- Skąd wiesz, że to Eleanor?! - pisnąłem przerażony. 

Wampiry umiały czytać w myślach? Może jak była razem z Liamem on jej jakoś przekazał tę moc czy coś?

- Oczywiście, że nie wiedziałam, strzelałam. Znowu to ty się wygadałeś. - Wzruszyła rozbawiona ramionami i zaśmiała się po raz kolejny. 

Idiota, idiota, idiota, idiota! Miała mnie teraz w garści! Co miałem zrobić? Nie mogłem pozwolić na to, aby Eleanor coś się stało. Nie chciałem również, aby się czegoś dowiedziała, jeszcze nie. Podjąłem szybką decyzję.

- Ugh, dobra. Zrób to. Ale tylko wtedy, jeśli nic nie powiesz El, jasne? - Spojrzałem na nią stanowczo, po czym dodałem ciszej, bardziej do siebie. -  Sam się nią zajmę...

- Na pewno? Jakoś ci to nie idzie - stwierdziła, odchodząc na palcach w stronę okna. 

Czy gracja była standardową cechą wampirów? Czy to tylko Angelica wydawała się być lekka jak piórko i poruszała się z wdziękiem baletnicy? Może to dlatego Liam nazywał ją "Angel"? Bo o sarkazm nie podejrzewałem naszego Payne'a, choć byłby jak najbardziej na miejscu.

- Dam sobie radę. Po prostu potrzebuję trochę więcej czasu - westchnąłem cicho i przejechałem dłonią po włosach.

- Mężczyźni. - Wywróciła oczami i wzruszyła obojętnie ramionami. - Zgoda. Ale pamiętaj, że jak tylko zmienisz zdanie, to mów.

- Nie zmienię. Oj, zrób to już, miejmy to za sobą - jęknąłem, czując, jak piecze mnie niemal całe ciało. Jeszcze nigdy nic mnie nie ugryzło, nawet osa czy pszczoła. Wolałbym zatrzymać ten stan rzeczy.

- Daj mi rękę. - Pokiwała głową ze zrozumieniem i wyciągnęła swoją dłoń, oczekując mojej. Niepewnie podszedłem do niej i podałem jej rękę, a ona uniosła ją do twarzy. - Gotowy?

- Tylko szybko - poprosiłem, zaciskając powieki oraz dłonie w pięści.

______________________________________________________________

Hej! 

Co tam u Was słychać? Ja właśnie się zabieram do pisania rozprawki z polskiego... coś tam o mitach chyba miało być... No nic. *wzrusza ramionami xd*

Jestem mega nakręcona na czyjeś opowiadanie (Tak, Catalina, mówię o Tobie :D ).... Powiedziała, że doda nowy rozdział jak tylko będzie 212 komentarzy. Jak na razie napisałam 84, ale muszę dobić do 106, a resztę zostawię mojej koleżance Drakii. Boooosz, tak bardzo nie mogę się doczekać tego co będzie dalej :O

Jak Wam mijają ostatnie dni wolnego? Ja nawet nie mogę znieść myśli, ze niedługo szkoła... :( 

Dziękuje za wszystkie komentarze i cieszę się, że podoba Wam się nowy wygląd bloga^^

Nicol <3