„Książę i żebraczka” Część 7

Heeeeeej! Oto nowy rozdział :3 Wybaczcie, że taki krótki X_X

„Książę i żebraczka” Część 7

Pomoc czy jałmużna?

Harry zawiózł mnie do swojego domu. I co mam teraz zrobić? Harry mówi, że mu na mnie zależy, ale… Czy ja mogę być szczęśliwa? Czy mam do tego prawo? Po za tym, zostaje jeszcze sprawa długu…

-„Hej, wszystko ok.?”- Harry złapał mnie w porę, bo potknęłam się o własne nogi. Ten dług… Dlaczego ma na mnie taki wielki wpływ? Dlaczego daję się zastraszać temu człowiekowi? Bo chcą mnie zabić…? Tak, bo chcą mnie zabić. Idiotka.

-„Posłuchaj, musisz przestać o tym myśleć. Pomogę ci. Spłacę twój dług, nie musisz się już niczym martwić.”- uśmiechnął się Harry. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Ściągnęłam brwi i zacisnęłam usta.

-„Harry, jeśli myślisz, że ci na to pozwolę to jesteś w błędzie. Nie ma mowy, abyś to zrobił.”

-„Co?”- zdziwił się.

-„Harry, nie przyjmę jałmużny.”- skrzyżowałam ręce na piersi.

-„To nie jałmużna, chcę ci pomóc.”- przybliżył się do mnie, ale się odsunęłam.

-„Dam sobie radę. Harry, to jest masa pieniędzy! Nie możesz mi ich dać od tak.”- zdenerwowałam się.

-„Ale to nie kłopot. Mam sporo oszczędności.”

-„Ale to dla mnie jest kłopot!”

-„Dobra, to załóżmy, że ci je pożyczę. Oddasz gdy będziesz chciała.”- wywrócił oczami.

-„Nie! Nie wezmę od ciebie żadnych pieniędzy!”- powiedziałam stanowczo.

-„Ale dlaczego?!”

-„Po prostu. One są twoje.”

-„No właśnie, więc mogę z nimi zrobić co mi się podoba, a ja chcę ci je dać.”

-„Przestań. Nie.”- zmierzyłam go wzrokiem. Otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale się wstrzymał, bo popatrzyłam na niego błagalnie.

-„Coś mnie ominęło? Rose… A ty nie spałaś?”- podrapał się po głowie Niall.

-„Zachciało mi się pić i wstałam.”- skłamałam. Nie chciałam mu mówić, że uciekłam…

-„Niall, jak ci się spało?”- zaśmiał się Harry. Blondyn zarumienił się lekko i wystawił mu język.-„ Co robimy? Jest koło trzeciej w nocy…”

-„Ja jestem głodny…”- poklepał się po brzuchu Niall.

-„Nic nowego.”- wywrócił oczami Harry.-„ Rose, może ty coś zjesz?”

-„N-…”

-„Jasne, że tak. To co? Może kanapka? Albo może bekon?”- przerwał mi Harry z uśmiechem na twarzy.

-„Nie, dzięki.”- dokończyłam.

-„Dobra, a więc bekon. Chodźmy!”- zawył i pociągnął za sobą do kuchni. Niall był tuż za mną. Zjedliśmy tyle, że nawet mi się nie śniło! Od tak dawna, nie jadłam takich pyszności!

-„Hahah, patrz na niego.”- zaśmiał się Harry i wskazał na śpiącego na stole Nialla, który zasnął z kanapką w ręku. Zachichotałam pod nosem. Patrzenie na śpiącego blondyna sprawiło, że sama poczułam się senna. Ziewnęłam.

-„Chyba jesteś już na tyle śpiąca, że teraz już nie odmówisz mi, żebyś została na noc.”- uśmiechnął się łobuzersko Harry. Mruknęłam coś pod nosem i poszłam za Harrym.

-„Twoje łoże madame.”- powiedział z francuskim akcentem i wskazał na łóżko. Zachichotałam cicho i wdrapałam się na nie. Harry przykrył mnie kołdrą, a potem… położył się obok.

-„Co ty wyprawiasz?”- wymamrotałam.

-„Ciiii… To tylko twój sen…”

-„Harry, ja jestem jeszcze przytomna!”- zaśmiałam się. I tak po kilku chwilach zasnęłam w ramionach mojego opiekuna.

C.d.n…

Nicol <3