„Przypadki nie istnieją” Część 17

I kolejna część :) Chciałabym bardzo podziękować wszystkim, którzy przeczytali chociaż jeden rozdział. To dla mnie wiele znaczy! Kocham Was <3 Komentarze i opinie mile widziane ;) 

„Przypadki nie istnieją” Część 17

Oczy

Czy to możliwe? Czułam się jak bohaterka jakiejś romantycznej książki. Było to cudowne uczucie… Jego pocałunki były delikatne, a jednocześnie stanowcze. To coś niezwykłego. Powoli się od niego odsunęłam, ale nie otwierałam oczu.

-„Czemu nie otworzysz oczu?”- powiedział lekko rozbawiony moim zachowaniem.

-„Bo się boję…”- odpowiedziałam zaciskając jeszcze bardziej powieki.

-„Czego?”

-„Że jak je otworzę, to to wszystko zniknie…” Harry złożył jeszcze jeden pocałunek na moich ustach i powiedział z uśmiechem:

-„Hmmm… Nie. Nadal tu jestem.”  Otworzyłam oczy i też się uśmiechnęłam. To wszystko jest takie nieprawdopodobne. Splotłam nasze palce i popatrzyłam mu prosto w oczy. Z mojej strony jest to wielki gest. Dlaczego? Bo jestem strasznie nieśmiała! Szczerze mówiąc jest to cecha, której bardzo w sobie nie lubię. Tak więc, jeśli patrzę komuś w oczy to oznacza, że mi na tym kimś bardzo, bardzo zależy. Harry też popatrzył się w moje źrenice… O nie… To za dużo. Spuściłam szybko głowę i się zarumieniłam.

-„Hej, masz piękne oczy.”- uniósł mój podbródek tak, by znów w nie spojrzeć, ale ja uciekałam wzrokiem-„ Hahaha, przestań, chcę popatrzeć.”

-„Na co tu patrzeć? Okrągłe, normalne, zwyczajne.”- nadal robiłam wszystko by prosto na niego nie patrzeć.

-„Ja tam widzę piękne, błękitne, nadzwyczajne oczy.”- uśmiechnął się. Deszcz przestał padać i wyszło słońce, a skutkiem tego była tęcza. Była cudowna. Rozmawialiśmy chwilę o niej, potem o kwiatach, jedzeniu, filmach, muzyce, tańcu… Mamy wiele podobnych zainteresowań. Zrobiło się zimno i poszliśmy do domu złapani za ręce. Jak tylko weszliśmy do salonu Louis zagwizdał. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich i nie trzeba było długo czekać abym się zarumieniła. Puściłam dłoń Stylesa i usiadłam obok Evelyn.

-„Co tam?”- spytałam, próbując odwrócić ich uwagę.

-„Właśnie miałam się o to samo pytać.”- uśmiechnęła się Ev. Na szczęście zadzwonił telefon Nialla i uniknęłam tych pytań i uśmieszków.

-„Tak. Ok. Tak, już po ciebie idę. Mhm. No, do zobaczenia.”- wstał z kanapy i skierował się do drzwi.

-„Chwila, chwila! A ty gdzie?”- zatrzymał go Liam.

-„Umówiłem się.”- uśmiechnął się zadziornie Niall.

-„Wow, wow, wow… WOW. Z kim?”- dopytywał się Louis.

-„E tam. Taka jedna. Może ją później poznacie. Ja muszę lecieć. Pa.”- otworzył drzwi blondyn.

-„No to brawo stary! Powodzenia!”- krzyknął za nim Zayn. Irlandczyk się tylko zaśmiał i wyszedł.

-„No to my też się już zbieramy.”- powiedziała Evelyn wstając z kanapy wraz z Zaynem.

-„A wy gdzie idziecie?”- zdziwił się Harry.

-„Na spacer… Nie czekajcie.”- Zayn złapał Evelyn za rękę i wyszli z domu.

-„No Louis zbieraj się.”- pospieszył go Liam.

-„Co? Wy też?”- zapytałam.

-„Mhm. Idziemy z Andym do kina. Na razie!”- krzyknęli wychodząc. Zostałam sama z Harrym.

-„To…”- zaczął Harry.

-„To…”- powtórzyłam.

-„Jesteś może głodna?”- zapytał.

-„W sumie, mogłabym coś zjeść…”- przytaknęłam.

-„Ok., to chodź. Zobaczmy czy coś jest.”- uśmiechnął się i pociągnął mnie za rękę do kuchni.

C.d.n…

Nicol  <3